Hayata bakış açımı bir türlü çözemedim. Birer kördüğüm gibi tüm sözcükler,cümleler ise sanki saçıma takılan o tutmayan tokalardan. Gözlemlerim ise göldeki yansımam kadar bulanık. Soyut somut bir şey diyemiyorum. Düşüncelerim ve isteklerim arasında yalpalanıyorum ama sorumluluklar yakama yapışıyor.
Biraz daha boşverdim her şeyi. İnsanları umursamıyorum, gözlerim artık istenileni görüyor. Tüm fonksiyonlarımın durmuş olabileceği ihtimalini düşündükçe canım acıyor. Herkese iyiyim diyerek yaralarını sarmaya çalışan bir kadın gibiyim. En önemlisi de toprağın kokusunu sevdiğim kadar kimseyi sevemedim.
