Kalemimin diğer ucunda seni bekliyordum.Nedense sen beni görmezden geldin.Tel tel saçlarım düştü önüne,ama sen umursamadan geçtin. Kalbimin kırıkları ellerine hiç batmadı mı?
Oysa ki ben seni hep korkak sanıyordum.
Ormanlarda dolaştıkça senden bir iz arıyordum kilometrelerce uzakta.Arabam da yoktu kaç saat yürüdüm o yolları belki karşıma çıkarsın diye.Saatler beni üzmemek için konuşmuyordu.Ben yine de seni aramaya devam ettim.
Dağların eteklerinden sana seslendim hep.Duyan ne sen oldun ne başkası.
Güneşin doğuşunu bekledim seni beklerken,güneşe verdim tüm sırlarımı.
Elimdeki tüm ümidi etrafa saçtım.Artık ümidim kalmadığına göre seni beklemekten vazgeçtim.
Dönerken çiçeklerle merhabalaştım,gözlüklerime bir bir düşen yağmur taneleri ile önümü göremez oldum.Gözlerimi kapattım ve seni düşünerek devam ettim yoluma.Silüetinle karşılaştığımı zannettim bir an.En büyük hayal kırıklığına da o zaman uğradım.
