Just different

WHAT THE HELL IS GOING ON?

Wanneer hij naar mij toe loopt komt er een kleine glimlach op zijn gezicht. Zodra hij naast mij staat komt hij naast me liggen. We zeggen niks. Het enige wat we doen is kijken hoe de wolken voorbij komen. Opeens hoor ik geritsel en ik kijk die kant op. Ik versteen helemaal. "Wat is er aan de hand" vraagt Thomas aan mij. Maar ik kan geen woord uitbrengen. "D... da..." stotter ik en ik wijs met een trillende vinger naar de plaats waar hhet net ritselde. "Wat heb je gezien?" vraagt hij bezorgd. De blik in zijn ogen verandert. Hij weet precies wat ik heb gezien. Snel pakt hij mijn hand en trekt me op. Zo snel mogelijk rennen we naar zijn huis.

"Die man..." zeg ik en mijn stem streft af. "Wat is er met die man Eva? Geef alsjeblieft fatsoenlijk antwoord!" zegt hij gefrustreerd. Ik schraap mijn keel en zeg " Die man is een keer bij ons binnen gekomen. Hij had het er over dat ik dingen kon die niemand anders kon. En ik kreeg ook een briefje met cijfers... Wanneer mijn broer er aan kwam waren ze weg. Een van hun had mij ook stevig vast gehouden zodat ik niet weg liep' zei ik met een starende blik naar voren. Soms denk ik echt dat het een droom was. Of ja een nachtmerrie eigenlijk.

Ik schud mijn hoofd om uit de flashback te komen. Want toen ik het vertelde zag ik alles weer voor mijn ogen gebeuren.Thomas keek me geschrokken aan. 'Ik dacht al dat ze zouden komen...'zei hij. Ik kijk hem verbaast aan. Wat bedoelde hij? Dus hij wist hier toch van... "Ik kan nu niks uitleggen maar je mag niet meer alleen zijn. Later leg ik alles uit." zegt hij gehaast en hij rent naar boven. Ik hoor dat hij met iemand praat. Ja in dit huis praten ze nogal hard met elkaar. Wanneer hij weer beneden is heeft hij kampeer spullen bij. "wat ben je van plan?..." vraag ik want ik snap hier echt niks meer van.

Zonder iets te zeggen pakt hij mijn hand en lopen we naar de deur. Snel pak ik onderweg naar de deur mijn tas. Hij doet de deur open en loopt door naar de fietsen. Hij heeft nog steeds mijn hand vast en hij heeft nogsteeds niks gezegd. Ik laat het maar over me heen komen. "Snel pak je fiets" zegt hij gehaast en laat mijn hand los. Een deel van mij wil zijn hand niet los laten. Maar toch pak ik snel mijn fiets want hij ziet er opgefokt uit. Wat is er nou eigenlijk aan de hand? Ik heb geen idee. Hij stapte op. " Kom je nog?! We moeten snel gaan!" "Ja ik kom er aan" en ik schud mijn hoofd om uit mijn gedagdroomd te komen.

Als een gek racen we naar mijn huis. Ik schrik want er staat een onbekende auto op de oprit. Nu begint het tot me door te dringen dat er echt iets ergs aan de hand is. "SHIT ZE ZIJN ER AL!" Hij kijkt mij stressvol aan. Snel zet hij zijn tas neer en haalt er een soort mes/zwaard ding uit. "THOMAS WHAT THE HELL?!" Roep ik als hij de tas dicht doet en wou aan lopen met zijn wapens. Boos kijkt hij me. "Je hebt echt geen idee wat er aan de hand is he?" Zegt hij rustig. Langzaam knik ik mijn hoofd. "Kom we gaan naar binnen dan leg ik onderweg alles wel uit" zegt hij en hij wacht tot ik de deur open maak met mijn sleutel.

" Thomas alsjeblieft wat is hier aan de hand?!" Terwijl ik dat zeg voel ik tranen in mijn ogen branden. Ja het voelt gewoon als branden. " kan ik niet...." Zegt hij terwijl zijn stem afsterft en hij mijn blik ontwijkt. Opeens hoorde ik een harde gil. Je zou zeggen dat het een meiden gil is maar alleen ik weet dat het mijn broer is. Snel maak ik de deur open. Mijn broer is in gevaar.... Ik sta op het punt om te gaan huilen maar ik hou me sterk. Huilen heeft geen zin. Thomas rent naar binnen. Ik volg hem op de voet.

Daar staan ze.... De mannen die mij lastig vielen in de keuken en die Thomas en mij stalkte deze middag nog. "Wacht hier" fluistert Thomas. Ik vertrouw hem maar ik hou alles in de gaten. Gelukkig hadden de mannen mij nog niet gezien. Ik hoor opeens mijn vader en broer praten. "Je zou ons met rust laten zei je! Je zou mijn meisje met rust laten! Net zoals mijn gezin!" Hoor ik mijn vader woedend zeggen. Ik zie mijn vader en broer vast gebonden zitten. Thomas houd zich schuil achter de bank. Mijn broer ziet hem gelukkig. Wat is zijn plan eigenlijk? Ik zie hem iets uit zijn zak pakken. Een soort rookbommen... Hij gooit ze recht voor de mannen en al snel zie ik niks meer. Ik kruip in elkaar naast de deurpost en opeens zie ik Thomas met mijn vader en broer naar buiten rennen. Als een speer ren ik achter ze aan. Zodra iedereen buiten is sluit ik de deur.

"Een verklaring graag?" Zeg ik. Want ik heb nog steeds geen enkel idee wat er aan de hand is. Mijn vader kijkt me verslagen aan. "Dat gaat nu niet lieverd...." Zegt hij. Op dat moment komt mam aangereden. "Snel instappen" zegt ze kort af. Snel pakken Thomas en ik onze tassen. Iedereen stapt in de auto en we rijden weg. Het is net op tijd want de mannen begonnen tegen de deur te bonken. Wanneer we aanrijden zit pap voorin naast mam. En naast mij aam de linkerkant zit Thomas en aan de andere kant zit mijn broer.

Thomas kijkt me bezorgt aan en legt zijn hand op mijn knie. Het liefst zou ik schreeuwen en alles eruit janken. Maar ik zal sterk zijn. "zal ik het vertellen?" zegt Thomas aarzelend. Mijn vader zucht "Nee dit moet ik doen.. het is niet op de manier dat ik her gewild had maar het zal zo maar moeten" "weet je zeker dat het niet te veel wordr voor Eva?" zegt mijn broer. Ik probeer hem boos aan te kijken. Maar de tranen branden nog steeds in mijn ogen. "het zal wel moeten.. Kijk Eva..." wou mijn vader beginnen. Ik keek hem aan. Hij wou me beschermen tegen de informatie die nu komt. "WACHT" roept mijn moeder "als we het haar nu vertellen word het alleen maar lastiger later". "MAM WAT IS ER AAN DE HAND? ZIE JE NIET DAT IK ME SUPER ONVEILIG VOEL? IK WEET DAT ER IETS MET ME IS! PAP DEED RAAR. DIE MANNEN HADDEN MIJ AL EEN KEER GEPAKT IN DE KEUKEN. THOMAS DEED OOK AL RAAR." schreeuw ik en ik begin te huilen.

Thomas slaat zijn arm om me heen en probeert me rustig te krijgen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en laat me gaan. Waarom doe ik dit bij een jongen die ik nauwelijks ken? Ik probeer te stoppen met huilen maar het werkt niet.

"Sorry schat maar Thomas zal het je later uitleggen... Maar nu is het te gevaarlijk. Maar het leven dat we hadden zullen we over een tijdje terug hebben. Ik heb de mensen van school en je vriendinnen al ingelicht ze denken dat je op een verrassingsvakantie bent." zegt mama na een tijdje. "Hoezo te gevaarlijk mam?" zeg ik nog snikkend. Gelukkig huil ik nu niet meer.

"Zoals ik het zeg Eva" terwijl ze dat zegt zie ik dat ze in het stuur begint te knijpen om haar tranen binnen te houden. Na een lange stilte zegt mam "Je spullen liggen achterin en ik zet jou met Thomas af." Ik schrik "En jullie dan?" "Je zult ons weer terug zien wij moeten alleen wat afhandelen.... Trouwens Youri ga ook maar mee." "Maar mam waar gaan we naar toe? Wat moeten we doen? Ik snap het nog steeds niet..."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Haaaiii

nu gaat het pas echt beginnen:) tell me what you think;D Het is nu nog wat verwarrend mja komt nog wel;D

ook ben ik bezig met een tweede boek: The war between the headphones.

het eerste hoofdstuk staat er van op. Kijk maar eens of je het leuk vind;D