Hoseok gün ışığı gibiydi. Parlak, iç ısıtan, aydınlık...
Jimin ise ay ışığı gibiydi. Sürprizlere gebe, sessiz, sakin ve biraz karanlık.
Yoongi'nin gözleri ışıktan kamaşmışken, gecenin dinginliğini ona huzur verebilir miydi? Siyahı mı severdi, beyaz...
Yoongi'nin arkasından gitmedim, dur demedim. Beni aşağıladığını düşündüğüm için gözlerinde oluşan kırgınlığı iliklerime kadar hissetmiştim ama yıllardır birbirimizin arkasını koruyup kolluyormuşuz da buna rağmen ona suç atmışım gibi tepki vermesini anlayamamıştım. O aklında dolanan tilkiler, tilkilere rağmen eli ayağına dolanmadan yaptığı işler, attığı adımlar ve hareketleri; teninin solukluğu yüzünden damarlarında dolanıp dolanmadığına emin olamadığım kan gibilerdi. Koca bir muamma. Onu düşünmemeye karar verdim, yaşadıkça tanımak istiyorum seni Yoongi. Ezberlemek değil, öğrenmek istiyorum.
***
Koltuğun arkasında kalmış poşeti elime aldım. Saçlarımı sarı renge çevireli daha kaç hafta olmuştu ki? Bu sefer saçımın yapısının bozulacak olmasını, yumuşaklığının gideceği korkusunu bir yere bıraktım. Neden olduğunu bilmediğim bir biçimde onun için bir şeyler yapmak istiyordum. Aynı gün içinde onu bir iki kere arıyordum ve o çıtını çıkarmadan geliyordu. Bu herkese olan bir şey miydi? Pembe. Hayır hayır, pembenin sorumun cevabı olmadığını biliyorum. Pembe olan şey saç boyası. Bana açık pembe bir saç boyası mı almış? Ah cidden, beni ne sanıyor? Sikeyim, göğsümde yer altının hakimi olan adamın lakabı kazılı duruyor ve ben onun sevgilisiyim. Biz sadece siyah giyeriz, gözlerim bile siyah benim? Saçlarımı pembe filan yapmıyorum.
***
Gönderilen : Yoongi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Teşekkür ederim.
-Yoongi-
Onu isteyerek aşağıladığımı düşünmesini kaldıramazdım. Bu kadarı çok fazlaydı. Elimden geldiğinde herkese yardım etmeye çalışıyordum, bunu can atarak yapıyormuş gibi gözükmeyebilirdim ama benim de huyum buydu işte. Önemsemiyormuş, umurumda değilmiş gibi, o tarafa bakmadan, o kişiye çok sırnaşmadan hallederdim işlerimi. Bugüne kadar kime değer verdiysem bana sırtını döndü, başına bir felaket geldi ya da her ne sikimse. Önceden canıma ucu dokunan iğne uçları artık can acımı bir tığ gibi işliyordu. O yüzden olabildiğince duygusuz davranırdım, bunu suistimal etmeyecek birini bulduğumda ise, ki bu Hoseok oluyor, aşık oldum. Sıradan insanlara bile radarlarına takılmadan yardımcı olurken sana mı olmayacaktım Jimin? Seni aşağılar mıyım sanıyorsun? Şu an bile gece yine korkarsın veya iyi hissetmezsin diye evinin önünde arabada bekliyorum.
***
Uyandırılmaktan gerçekten nefret ediyorum ama sanırım hayatımın en değişik uyanma seansını yaşadığım için kendime gelemedim ve sinirlenemedim. Şu an saat sabahın körünü iki geçiyor ve benim kulaklarıma "BEN PEMBE BİR KELEBEĞİM!" sesi doldu. Ardından da bir mesaj sesi.
