My Stepbrother | 지국

•2•

Γύρισα από το σχολείο και πήγαινα στο σπίτι. Είδα ένα αυτοκίνητο το οποίο δεν είχα ξαναδεί. Λες να ήρθαν; Μάλλον.

Πήγα γρήγορα στο σπίτι και είδα τις υπηρέτριες. "Ηρθαν;" ρώτησα.
"Ναι, είναι μεσα."
"Ευχαριστώ." Είπα και έφυγα.

Θα γνωρίσω την καινούρια μου οικογένεια. Πρωτη φορά είναι που θα έχω μαμά. Η δική μου είχε πεθάνει όταν ήμουν μικρός οπότε δεν την θυμάμαι και τόσο καλα. Θα έχω και έναν ετεροθαλή αδερφό τώρα. Ελπίζω να περάσουμε ωραία μαζί.

Πήγα στην κουζίνα και είδα τον μπαμπά μου.

"Jungkook, ηρθες; Από εδώ η κ. Park Jihu."
"Γεια σου Jungkook. Χαίρομαι που σε γνωριζω."
"Επίσης."
"Είναι και ο γιος μου εδώ. Αυτή τη στιγμή βρίσκετε πάνω στο δωματιο του."
"Ωραία. Πάω να τον χαιρετήσω."

___

Πήγα βιαστικά στο δωμάτιο μου για να αφήσω τα πράγματα μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και έκανα πρόβα το πως να συστηθώ.

"Γεια σου. Ειμαι ο Jungkook o-. Όχι όχι όχι. Δεν ειναι ωραιο. Λοιπόν, θα πάω και θα φερθω κανονικά. Θα ειμαι ο εαυτός μου."

Βγήκα από το δωμάτιο μου και κατευθύνθηκα στο δικό του. Χτύπησα την πόρτα αλλά δεν πήρα απάντηση. Έτσι μπήκα εγώ μέσα. Είδα στο κρεβάτι κάποιον και πήγα πιο κοντά του. Είναι αυτός άλλα είναι σκεπασμένος μέχρι πάνω. Θελω να δω το προσωπο του αλλα δεν μπορω. Πήγα να τραβήξω την κουβέρτα χωρίς να τον ξυπνήσω άλλα δεν τα κατάφερα. Γύρισε προς το μέρος μου και με είδε.

"Εσύ θα είσαι ο Jungkook." Είπε.
"Ναι."
"Είμαι ο Jimin. Χάρηκα."ετεινε το χέρι του προς τα εμένα για να με χαιρετήσει.
"Και εγω."

Έκατσε καλύτερα στο κρεβατι και μιλησε.

"Θα είμαι ο μεγάλος σου αδερφός." Είπε και μου ανακάτεψε τα μαλλιά.
"Γιατί πόσο εισαι;"
"17. Εσυ;"
"15. Ωραια."
"Αύριο θα έρθω έχεις παρέα καθώς θα πηγαίνεις σχολειο."
"Αληθεια, ωραια ανυπομονω."
"Λοιπον, Τι λες να γνωριστούμε καλύτερα; Ξεκινάω."

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

"Είμαι ο Park Jimin. Γεννήθηκα στο Busan και τώρα ήρθα εδώ. Οι γονείς μου χώρισαν και έτσι η μαμά μου γνώρισε τον μπαμπά σου. Σειρά σου."

"Ειμαι ο Jeon Jungkook και δεν ξέρω αλήθεια που γεννήθηκα. Η μαμα μου εχει πεθανει όταν ήμουν μικρός οποτε δεν την θυμάμαι. Και επισης ο μπαμπάς μου γνώρισε την μαμά σου και τώρα ζούμε μαζί."

Σταμάτησα και είδα τον Jimin να με κοίτα με ανοιχτά τα μάτια.

"Αληθεια; Συγγνώμη για την μαμά σου."
"Δεν πειράζει. Έτσι και αλλιώς δεν την θυμάμαι."

Μείναμε για λίγα λεπτά ήσυχοι μέχρι που μίλησα.

"Δεν πάμε κάτω στους γονείς μας;"
"Πήγαινε και έρχομαι σε λίγο και εγώ."
"Εντάξει."

Τελικά το να έχεις αδερφό θα είναι ωραίο.

~○~

Hello. Λοιπον ανέβηκε και αυτό το κεφάλαιο. Παιδιά από εδώ και στο εξης τα κεφάλαια είναι κανονικά και δεν τα έχω πειράξει καθόλου όπως τα πρώτα τα οποία διέγραψα. Και πάλι συγγνώμη για την αναστάτωση και ελπίζω να σας αρέσει. Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε.💞💞