Run Away / Ashton Irwin ( Nederlands )

4.

6 juli, zondag. middag: 12:00.

Na de hele bib door te zoeken voor een boek dat mij zo interresseren, heb ik er eindelijk 1 gevonden: De triologie van de wolven van mercy fall.

Terwijl ik tussen de rekken van de bib zocht voor een boek, had ik het gevoel dat ik gevolgd werd, maar telkens dat ik omkeek was er niemand.

'Een gevoel is niet hetzelfde als wat er in het echt gebeurt.' Zei mijn pa altijd als ik het gevoel had dat ik werd aangestaard. Ik had vroeger een gestoorde gedachten (wie had dat nu niet) met stemmetjes die zeggen wat ik moest doen en zag altijd dingen dat helemaal niet het realiteit was. Het gevoel van aangestaard te worde, zat er ook bij. Duizenden ogen keken naar mij, te observeren wat ik allemaal doe. En alles wat ik deed was slecht. Ik deed de slechte dingen door de stemmetjes in mijn hoofd. Mijn pa steunde me heel hard. Ik vertelde hem alles wat ik zag, wat ze zeiden en de ogen. Mijn ma wist er helemaal niks over, gelukkig. Ze zou me in een gekkenhuis stoppen. Zoveel houd ze van mij. Maar toen ik het voor de eerste keer aan mijn pa vertelde, was ik 7 jaar. Al heel erg gestoord voor een jonge ziel. Zijn ogen werden groter toen ik het hem zei en werden onmiddelijk gevuld met bezorgdheid. Vanaf dan beschermde hij me en werden we beste vrienden. Totdat hij stierf...

Dat was het verleden, dus nu ben ik opweg naar huis met de skateboard in mijn handen, met hetzelfde gevoel. Maar ja, het is maar een gevoel. Het duurde meestal 5 minuutjes.

Een paar straten verder is het gevoel er nog altijd, aangestaard en gevolgd. De 5 minuten zijn om en het kan helemaal niet omdat er niemand is in deze straat. Soms is een kat, maar dat is het enigste levende ding hier. De straat is verlaten, oude huizen, half kale bomen. Het is hier heel erg rust -

Mijn gedachten werden onderbroken door een doek voor mijn ogen en daarna rond mijn armen en middel. Ik begin te schreeuwen, te schoppen en ik wou slagen maar dat kan niet, ze zitten vast onder iemand zijn fucking armen, maar ik zat helemaal te bewegen. De armen pakken mij harder vast, waardoor ik niet zo goed meer kan ademen, dus begin ik op de persooons voeten te trappen. Ik voel iets zacht, maar ook stinkend voor mijn mond en neus, maar dat stopt mij niet met te schoppen. Mijn ogen beginnen zwaarder te worden, het schoppen vermoeiender. Het ding voor mijn mond is nu weg, denk ik, hoop ik. Ik voel een arm aan mijn knieholtes en de arm rond mijn middel blijft. Ik voel me slap, lichter, zweverig. Mijn hoofd rolt opzij en leunt op iets zacht.