De kermis

Geef niet toe

--OMG IK STA IN DE POPULAIRE LIJST MET DIT BOEK!! Bedankt voor het lezen allemaal! 😘💕--

Mijn ogen wennen aan het licht. Ik ben in dezelfde ruimte als mijn droom, het bloedgedeelte..

De stoel in het midden van de kamer staat er nog, maar met de rug naar ons toegekeerd.

Op de stoel zit een blondharig meisje, met een witte jurk aan. Haar armen en benen zijn vastgebonden aan de stoel. Meer kan ik niet zien.

"Hallo?" Zegt Luke richting het meisje. Hij pakt mijn hand vast en voorzichtig lopen we richting de stoel. Zijn hand is groot en warm, integendeel tot mijn kleine koude hand.

"Doe me niks" Zegt een meisjesstem huilend. Ik ken deze stem. Het is sofie.

"Sofie?" Vraag ik voorzichtig.

"Nina?!" Roept ze, "help me, help me alsjeblieft!"

Haastig beginnen luke en ik aan de touwen te prutsen.

"I.. Ik dacht dat je dood was" stamel ik. Ik kijk hoe ze eruit ziet. Haar jurk is helemaal kapot gescheurd en hangt in flarden om haar lijf. Op haar arm staat met sneeën 'FEAR' geschreven. Haar haren zitten helemaal door de war en haar ogen zijn rood van het huilen.

"Ik heb het los!" Roept luke. Sofie trekt zich uit de touwen vandaan en staat meteen op. Ze gaat onderuit en valt keihard op haar achterhoofd. En je raad het al, ze ligt bewustenloos op de grond. "Sofie! Word wakker!!" Schreeuw ik en tik haar in haar gezicht. Luke houdt zijn hand om haar polsslag te voelen. Ik kijk hem zenuwachtig aan.

Zijn gezicht werd bleek. Hij bewoog zijn hoofd van links naar rechts. Nee..

"Dat kan niet!" Schreeuwde ik en de tranen begonnen te stromen

"Nina kom mee, het kan niet lang duren voor ze hier zijn!" Schreeuwde Luke. Hij heeft gelijk, ik heb nu genoeg verschrikkelijks meegemaakt en aan dit verschrikkelijke moet toch een goed einde komen, en als we zo blijven zitten bij sofie..

Komt er nooit een goed einde..

De voetstappen klinken niet zo ver meer achter de deur. Ik kijk lucas aan. Hij veegt ook een traan weg en staat op.

Ik begin snel na te denken, hoe kunnen we hier weg komen. Er is geen uitgang, nouja zo ver zijn we nog niet gekomen.

Ik neem de kamer in me op. Het is precies hetzelfde als in de droom. Dus geen uitgang.

"Nina ik weet iets om tijd te rekken!" Roept luke en hij tilt sofie voorzichtig op. Ze ziet er uit alsof ze, hoe kan ik dit zeggen.. Verloren is. Hij legt haar in de hoek van de kamer met haar gezicht naar de muur. Luke sprint naar de stoel toe en trekt het mee naar de deur. Hij schuift de leuning onder de deurkruk waardoor de stoel scheef staat.

Ik zit nog steeds op de grond met mijn armen om mijn knieen geslagen. Luke komt naast me zitten en slaat een arm om mijn schouders heen. Ahw wat lief, hij troost me.. Ik voel een kriebel in mijn buik. Wat nee, ik moet denken hoe we hier uitkomen en niet aan luke.. Oke focus.

Ineens weet iets.

Boven deze deur stond Fear, Net als in de droom. elke keer dat ik banger en angstiger werd gebeurden er ergere dingen.

Ik mag niet toegeven aan mijn angst!

Snel vertelde ik het luke.

"Jij bent geniaal." Zei hij en keek me recht in mijn ogen. "Maar we kunnen het er niet maar op gokken dat het werkt..

Op dat moment word er keihard tegen de deur geschopt. Een stukje van de bovenkant breekt af een bebloede hand steekt erdoor heen.

Ik gil en luke duwt me achteruit.

Achter de deur klinkt een verschrikkelijk geschreeuw gelijk gevolgd door nog een trap.

Ik gil, ik ben bang ik kan er niks aan doen. Ik kan het niet laten!

Een schok gaat door mijn lichaam als ik ineens een tik op mijn schouder krijg.

Met een ruk draai ik me om.

Daar staat sofie, Haar blauwe ogen staren me ijskoud aan. Ik stap achteruit. Dit is niet goed, sofie was dood, ze had geen polsslag!

Sofie zwaait haar hoofd naar achteren, en krijst.

Haar hoofd beweegt langzaam terug.

Een paar witte ogen kijken ons dreigend aan.