De kermis

Vertrouw niet op veiligheidsgevoel.

Ik neem hem steviger in mijn armen. Ik zie vanuit mijn ooghoek Luke ongemakkelijk een hand door zijn haar halen.

"Je mag best huilen.." Vertel ik voorzichtig aan hem. Zijn lichaam schokt heel even. "Laten we verder gaan." Hij haalt zijn van mij en loopt vooruit.

Ik kijk Luke vragend aan maar hij geeft me een knikje als teken het zo te laten. Snelwandelend haal ik Lucas in ga weer voorop lopen. Elke keer als ik iets herken vloeit de blijdschap door me heen. Het gebied waar we lopen word begroeider en dichter. De bomen staan vlakbij elkaar en overal groeien planten. Ondanks het maar lichte motregen was zijn we allemaal aardig nat geworden. De stilte tussen ons is niet ongemakkelijk maar juist fijn. Iedereen is in gedachten verzonken. Ik kan er niks aan doen om me veilig te voelen, maar ik weet dat gevoel je niet beschermt. Daarom kan ik het niet laten om nog steeds achterom te kijken of we achtervolgd worden. Het bos dat we achter ons gelaten hebben ziet er donker en koud uit, het tegenovergestelde van de richting waar we heen lopen. Een kleine glimlach vormen mijn lippen door het zien van een eekhoorn die over de weg rent. Na zoveel gebeurtenissen blijkt er toch een eind aan te komen. Ineens word ik uit mijn gedachten gehaald door een hijgende lucas.

Vlug draai ik me om en zie Lucas uitgeput tegen een boom aan leunen, bleker dan ooit te voren.

"I..ik." Hij haalt diep adem en zucht het weer uit. "Ik kan niet meer." Lucas laat zich langs de boom naar de grond zakken. "Ga verder, zonder mij."

"Wat? Nee!" Roep ik, "We kunnen je hier niet achterlaten! Wie weet wat er dan met je gebeurt!"

"Nina heeft gelijk, als we je hier laten kan er van alles gebeuren." Luke wijst richting de pluk haar van Louise in lucas' hand.

"Alsjeblieft, ik kan echt niet meer. Wat heb je nou aan mij als ik toch niks kan?" Hij zwaait zijn ene hand in de lucht. "Volgens de legende moet de uitverkorene met behulp van een reine ziel de maanpoel bereiken. Ik ben niet meer rein, nadat de clown me tot monster maakte." Lucas sluit zijn ogen en legt zijn hoofd in zijn handen. Ik ga zitten naast hem en Luke blijft staan. "Stel dat er iets met je ge-" "er gebeurd helemaal niks met me, nadat jullie deze hele shit hebben verholpen gaan we met zn allen gewoon naar huis." Breekt hij me af. Ik zucht diep. Ik heb geen andere keus. "Oke.. Alsjeblieft luc, pas op jezelf" ik glimlach en knuffel mijn beste vriend. Hij knuffelt terug en laat zich daarna weer tegen de boom aanzakken. "Hou je taai" zegt luke en lacht naar hem.

Achterom kijkend lopen Luke en ik samen verder.

"Dus.." Zegt luke als we een tijdje lopen.

"Hou jij het nog een beetje vol?" Vraag ik om een onderwerp te beginnen. "dat kan ik beter aan jou vragen mevrouw de uitverkorene." Zegt hij lachend. Ik grinnik en kijk weer even naar de grond. Daar de eikenboom met een V-vormige tak, herkenbaar van mijn droom. Ik volg die richting en luke volgt me.

"Tja, het kan altijd slechter." Geef ik eerlijk toe, "Wat als ik het niet ben Luke.." Fluister ik bijna. "Je bent het, geen twijfel mogelijk. We gaan dit oplossen en een gelukkig leven lijden." Een tinteling gaat door mijn arm als hij perongeluk mijn hand aanraakt tijdends het lopen. Een vraag dwarrelt door mijn gedachten aan luke. Wat heeft hij met deze hele kermisscenario te maken?

Ik neem een diepe zucht en verzamel de moed.

"Mag ik je wat vragen?"

"Jij, altijd." Zegt hij met een lachje.

"Waarom kwam je me redden, Waarom heb je hier mee te maken?" Ratel ik aan een stuk door.

"Goeie vragen.." hij kijkt even naar beneden. De kuiltjes in zijn wangen zijn echt heel erg schattig als hij lacht. Hij haalt diep adem.

"Ik kreeg een tijdje geleden dromen over een meisje dat pijn werd gedaan, Jou. Je bent bent bijzonder en ik viel voor je ook al kende ik je niet." Hij kijkt een beetje beschaamd naar beneden en ik voel mijn wangen roodkleuren. "De dromen bleven komen, en elke gebeurtenis die jou overkomen is heb ik gezien in mijn dromen. Ik heb me altijd verbonden met je gevoeld, waarom weet ik ook niet. De dag dat ik je redde uit het spookhuis had ik een voorgevoel. Het was alsof iemand die ontzichtbaar was me duwde richting het huis om je te redden."

Wow, ik begrijp het niet.

"Het voelde alsof een bepaalde kracht me leidde om jou te beschermen."

"Dus als ik het goed begrijp.." Ik denk even na over mijn woorden. "Is er een slechte en een goede kant. De slechte is de clown, vampier en deze vloek. Het goede is een soort kracht die jou mij liet redden en jij natuurlijk."

"Eh. Ik denk het.." Zegt hij.

"Damn, dit alles door een stom spelletje." Hadden Louise, Lucas en ik nou maar nooit wezen glaasje draaien.

"Het is niet jou schuld" hij wijkt even uit voor een boom maar komt meteen weer naast me staan. Ik bekijk hem vanuit mijn ooghoek. Weer een tinteling die zich door mijn arm verspreid als zijn hand de mijne aanraakt. Deze keer pakt hij mijn hand vast. Ik draai mijn hoofd naar links en stop met lopen. Hij lacht naar me en ik lach terug.

"Achja, nou hebben we ook wat te vertellen als we terug komen."

"En iets om te herrinneren" zegt luke zachtjes. Ik kijk hem vragend aan tot ik zie dat zijn gezicht steeds dichter bij de mijne komt. Voor ik kan antwoorden voel ik zijn zachte lippen op de mijne. Een gevoel van blijdschap verspreid zich door mijn lichaam en ik zoen hem terug. Hij pakt mijn middel vast en drukt me tegen zich aan. Ik word warm van binnen en schrik als ik ineens een koude windvlaag voel.

"Het spijt me dat ik jullie zo ruw moet onderbreken." Zegt een onbekende stem. Vlug laten Luke en ik elkaar los en draaien ons tegelijk om naar het geluid van de stem.

--------------

Haaaai,

Okay cliffhanger 😏

Oehw finally, the kiss.

Ik hoop dat dit een beter stukje is en ook wat langer. Ik lig nog steeds in het ziekenhuis maar het gaat al een beetje beter :)

Vote comment?

XxEva