ဒီအခ်ိန္ ထသင့္ေနၿပီဆိုတာ ေမရီ႕ရဲ႕ ကေလးေတြကို ေအာ္ေျပာေနတဲ့အသံရယ္ တေတာက္ေတာက္နဲ႔ ခုတ္ထစ္ေနသံေတြေၾကာင့္ အတပ္သိေနသည္
ဒီေန႔က ေက်းဇူးေတာ္ေန႔မို႔ ေစာေစာထၿပီး ျပင္ဆင္ေနတာျဖစ္မွာ
အိပ္ရာေဘးက လစ္ဟာေနသည့္ ကြက္လပ္ကေလး သည္ ၾကာျမင့္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕ ....
ရေနက် အေႏြးဓာတ္မ႐ွိ ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႔နဲ႔ ငွက္ေမႊးတစ္ခုသာ လက္ထဲမွာပါလာသည္
ေခါင္းအံုးထဲက ထြက္လာတာျဖစ္မယ္
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ black & whiteေလး...
ဒါဆိုရင္ ဒီအဓိပၸါယ္က မၾကာခင္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္လာေတာ့မွာ....
ငွက္ေမႊးေလးေတြေတြ႔ရင္ နိမိတ္ဖတ္တတ္တာက ေနာ့ဖရက္ အက်င့္ပင္.....
ငွက္ေမႊးေလးကို လက္ထဲမွာကိုင္ရင္း ေတြေဝေနမိသည္
ခုတစ္ေလာ ဒရာဗန္ တစ္ေယာက္ ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေနေနသလိုပဲ...
ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္ဆိုတာထက္ ေနာ့ဖရက္
မသိတဲ့ တစ္ခုခုကို ဖံုးကြယ္ေနတယ္ဆိုတာက
ပိုမွန္လိမ့္မည္ဒရာဗန္ရဲ႕ အရိပ္အကဲကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ထက္ ပိုဂ႐ုစိုက္တတ္တာ မသိေလေရာ့သလား....
ထပ္ေကြးၿပီး အိပ္ခ်င္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ စိုးထိတ္လာမႈေၾကာင့္ အိပ္ရာေပၚက လူးလဲ ထလိုက္သည္
"ဒရာဗန္..... ဒရာဗန္ .....အဖိုး..."
ကေလးေတြကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႔ရသျဖင့္ ေနာ့ဖရက္ ပိုလို႔စိတ္ပူသြားသည္
"ဖရက္.... ႏိုးၿပီလား... "
ေမရီက ေက်းဇူးေတာ္ေန႔အတြက္ ျခံထဲက အသီး
တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ျပင္ဆင္ေနဟန္႐ွိသည္ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ကို အံ့ျသေနသည္ထင္သည္