Kışın ardından gelen baharı göremeyecek kadar umutsuzdum. Çürüyen umutlarım asla yeşermedi.
•
| İyi bir ruh hali içermeyen ve intihara meyilli karakterler bulunduğundan dolayı küçüklerin okuması tavsiyem değildir. |
Önümde mahçup bir şekilde dikilen Yoongi'ye baktım. Küçükken olan dostluğumuz olmasa yanında kalmaz ve kendisini yaktığı ateşte kendimi de yakmazdım ama arkadaşımdı, dostumdu. Bırakamazdım işte.
"Önemli değil Yoongi, alışkınım ben."
Alışkındım çünkü Yoongi'nin sağı solu belli olmazdı. Ben de her defasında aptalmışçasına affederdim Yoongi'yi. Yakın bir zamanda bu alışkanlığım benim ölümümle sonlanacaktı. Biliyordum, benim için ileride beyaz bir ışık veya bir umut yoktu. Ben umutlarımı kaybederek kendi sonumun başlangıç adımını atmıştım. Geç değildi geriye dönmek için ama geri dönüş yoktu.
"Seok Jin, bir süre benden uzak dur. Değerli bir dostumsun, senin de benim bataklığımda boğulmanı istemiyorum. Eğer kafayı fazla bulduğumda seni ararsam açma telefonlarımı."
Yoongi'nin sözleri beni rahatlatmamış aksine endişelendirmeye başlamıştı. Eğer ben de yanında olmazsam tutunacak kimsesi kalmazdı.
"Olmaz Yoongi. Bunu sana yapamam."
"Ama ailene yaparsın?"
Yoongi tek kaşını kaldırıp yara izleriyle dolu ellerini göğsünde birleştirdi. Zayıf noktamın ailem olduğunu biliyordu ve bunu kullanmaktan çekinmiyordu anlaşılan. Ailemi hayal kırıklığına uğratacağımı biliyordum elbette ama bunu birinin yüzüme çarpması canımı acıtmıştı.
"Yoongi..."
Başımı eğip parmaklarımla oynamaya başladığımda Yoongi çenemden tutarak yüzümü yukarı kaldırmış ve onun yüzüne bakmama sebep olmuştu. Yoongi'nin yüzüne baktığımda solmuş ten rengi dikkatimi çekti. Her an bayılacakmış gibi duruyordu.
"Sana daha fazla yapamam bunu Seok Jin. Arkadaşıma daha fazla eziyet edemem. Şu kolunun haline baksana, benim yüzümden berbat halde."
Yoongi sargılı kolumu gösterince oturduğum koltukta biraz kenara kaydım. Sargılı kolumu görmesini istemiyordum. İkimizde uyuşturucuya bağımlı gençlerdik. O yüzden Yoongi'yi de kızamıyordum.
"Geçer yakında. Önemseme bu kadar."
"Geçmeyecek Seok Jin çünkü ben seninle arkadaş kalmaya devam edersem her gün tenine başka bir yara eklenecek. Böyle olmasını istemiyorum."
"Yoongi ben de gidersem... Yalnız kalacaksın."
"Üzülmene gerek yok Seok Jin, sadece öldüğümde yanıma ziyarete gel yeter."
Bu kadar umutsuz olması çok berbattı. Beraber yeni umutlar yaratmayı deneyebilirdik, çok zor olmamalıydı herkesin içinde yeşerttiği bu duyguyu yaratmak.
"Yapamam Yoongi."
O sırada telefonum çaldı. Mecburen telefonuma bakmak zorunda kaldım. Annem arıyordu. Daha fazla meraklanmaması için telefonumu açtım.
"Neredesin sen Seok Jin? Bir mesajla seni nasıl merak etmememizi beklersin bizden?"
"Yoongi'nin yanındayım anne, abartmayın bu kadar."
Dizleri yırtık pantolonumun kenarda sökülü duran ipini koparıp sol avucumda top haline getirdim.
"Sana Yoongi'den uzak durmanı defalarca kez söyledik Seok Jin!"
"Ben de size böyle bir şey yapmayacağımı söyledim anne!"
"Hemen eve geliyorsun!"
Sinirle telefonu kapatıp karşı koltuğa fırlattım. Ailem sürekli beni Yoongi'nin olumsuz etkilediğini dile getiriyordu, ben de farkındaydım bunun ama can dostumu yalnız bırakamazdım.
"Eve gitmelisin Seok Jin."
Yoongi şefkat dolu sesiyle konuştuğunda dönüp yüzündeki ifadeye baktım bir süre. Sanki sözleriyle kalbi çelişiyordu. Gitmeyecektim işte. Yalnız bırakamazdım arkadaşımı.
"Hayır," diye direttim. Ben gidersem kendisine zarar vermekten çekinmeyecekti.
"Seok Jin, lütfen. Benim yüzümden aileni yıpratma. Söz veriyorum tekrar buluşacağız."
"Sana bu konuda güvenim sıfır Yoongi. O yüzden gitmiyorum bir yere. Şimdi televizyonu açar mısın? Film izlemek istiyorum."
Yoongi derin bir nefes aldıktan birkaç saniye sonra eline aldığı kumandayla televizyonu açtı. Kanallarda bir şey olmadığını ben de biliyordum ama en kısa sürede bir tek bu vardı söyleyebileceğim.
Telefonum tekrar çaldığında umursamayarak televizyona geri döndüm ama dün Taehyung ile yaptığımız konuşma gelmişti aklıma. O yüzden yerimden fırlayıp telefonu yeniden elime aldım ve arayana baktım. Tam da tahmin ettiğim gibi Taehyung arıyordu. Telefonu açarak konuştum.
"Seok Jin hyung."
"Efendim Taehyung," diye seslendim. Taehyung'a her şeyi anlattığım için Yoongi'yi de biliyordu ve hatta bir defasında onları tanıştırmıştım ve Taehyung, Yoongi'ye ısınamamış, ondan uzak durmamı söylemişti. Benim için iyi olanı istiyordu ama Yoongi'yi yalnızlığı ile bırakamazdım.
"Yine Yoongi hyung ileysen lütfen eve geri döner misin?"
Annem Taehyung'u kıramayacağımı bildiği için onu aramış olmalıydı. Ama bu defa anlamadıkları bir şey vardı, ben arkadaşımı yalnız bırakamazdım.
"İyi olduğundan emin olduktan sonra dönerim eve Tae. Görüşürüz."
Taehyung'un cevap vermesini beklemeden telefonu kapatıp yanıma bırakarak Yoongi'ye baktım. İnatçı olduğumu bildiği için şu anlık ses çıkarmadığını biliyordum, ben gidersem eğer yine intihar etmeye kalkabilirdi. Yapmadığı şey değildi sonuçta.
"Çok inatçısın Seok Jin."
"Sağ ol da ne izliyoruz şimdi?"
"Bilmem, sen seçebilirsin."
"Karmakarışık izleyelim o zaman!"
Dediğim bir animasyondu ama izlemeyi nedense çok severdim. Aslında uyuşturucu bağımlısı olmasam güzel bir yaşantım var diyebilirdim, çünkü ailemle aramda bir sıkıntı yoktu, Taehyung gibi harika bir arkadaşa sahiptim, işim de gayet güzeldi. İş demişken, bu aralar çalışmıyordum. Etrafta yürüyen ölü gibi dolaşmak pek hoş olmazdı.
Yoongi omuz silkerek televizyona bağladığı internetten dediğim filmi açarak kumandayı yanına bıraktı.
"Bu kaçıncı izleyişin?"
Yoongi'nin sorusuyla omuz silkip, "Dokuz oldu galiba," dedim. Canım sıkıldıkça bu filmi izliyordum.
"Pembe rengini sevmenden anlamalıydım."
"Ne alaka?"
"Bilmem."
Arada sessizlik olduğunda filme odaklandım. Rapunzel'in annesine o kadar gıcık oluyordum ki elimde bıçak olsa televizyona fırlatır ve televizyonu bozardım. Ama iyi ki elimde bıçak yoktu.
"Hıh!"
Yoongi'nin öylesine attığı gülüşe baktım.
"Şu hale bak. İki uyuşturucu bağımlısı oturmuş Rapunzel izliyoruz. Yapacak daha iyi bir şeyimiz yok mu bizim? Kurtulmak gibi mesela?"
✨✨
Bu tarz da yazmak zormuş ama sevdim bu işi ben.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
