İNTİKAMIN RUHU

İR //GÖLGE

1.BÖLÜM

Hayat bu işte... Kanatlanıp gitmek dururken, dört duvar içinde hapsolursun.

GÖLGE

Hava dünden daha soğuktu. Soğuk ve yağmurlu cuma günüydü. Elimdeki kitabın sayfasını çevirmek için sarıldığım hırkamı bıraktım. İçime kısa saniyede bile soğuk vurmuştu.

Belli etmesemde titremiştim. Hava durumunda iki hafta sonra kar yağacak deniyordu. Her sene dedikleri gibi. Yağıyordu da. Her zaman lodos çıkıyordu kardan önce. Buranın havaları asiydi.

Kitabımdaki karakter gibi.

Kitabımdaki kız asiydi. Her istediğini yapar ve her istediğini elde ederdi. Benim gibi sadece izlemezdi. Okulundaki erkekleri bir şekilde kendine aşık etmeyi başarırdı. Hem sevimli, hem de cesurdu o kız.

Kitaptaki karakter gerçekte de vardı. Bu okuldaydı. Bizim sınıftaydı. Güzelliğiyle ilk sınıfa girdiğinde ben bile etkilenmiştim. İlk gün biraz utangaçtı. Kimse onunla konuşmuyordu. Sadece arkasından konuşmak, sınıftakilere yetiyordu.

Arka sırada, cam kenarında tek başına oturuyordu. Ben ise cam kenarı ikinci sırada oturuyordum ve onu izliyordum derslerde. O gelmeden önce planlanmıştı her şey. Nerede oturacağından kiminle konuşacagına kadar. Ama benim umrumda değildi onların koyduğu kurallar.

O gün arka sıranın sahiplerinden bir kız hastalanmış okula gelememişti. Yeni gelen için diğer kız benimle oturmuştu. O gün benimle hiç konuşmuyordu. Sanki yanı boşmuş gibiydi. Aynı kendi düşünceleri gibi. Son dersten bir ders önce yanımdaki kız sınıftan çıktığında en arkaya onun yanına geçmiştim.

O camdan dışarıya kulaklıklarıyla bakıyordu. Dışarıya dinlediği şarkı geliyordu. Konuşmadım onunla o gün, belki de rahatsız olmasın istedim bilmiyorum. Birkaç gün böyle sürdü.

O zaman aslında herkes yeniydi okulda. Sadece o daha yeniydi. Hasta olup da  okula gelmeyen kız okuldan ayrılmıştı. İyi bir koleje gitmişti. Zaten her şey o zaman değişti.

Adını bilemeden ve en önemlisi beni bilmeden gitmişti ikinci sıraya yanımdaki kız. Sınıftaki kızların yaptığı plan başlamıştı. Kızın hazır olan arkadaşlıkları o gün başlamıştı. Kulaklıkları zamanla daha az takmaya başladı. Bir süre sonra kulaklık hayatında değildi.

Sınıftaki en şanssız insandım ben. Arkadaşı olmayan tek kişi bendim. Sadece kitaplardı benim arkadaşlarım. Sınıfta birkaç kişiyleydim. Onlarda kendi aralarında konuşuyorlardı. Şuan yaptığım tek şey kitaptaki kızın maceralarını okumaktı.

Güzeldi asi kız, hem de zengindi. Her istediğine sahipti. Ben ise sadece hayal gücüme. İdil'dim ben, lise 3'e giden bir kız. Arkadaştan mahrumdum ben. Çocukluk arkadaşlarım, mahalle arkadaşlarım İstanbul'da kalmıştı tümüyle.

Geçmiş hayatımda kalmıştı. Teyzemle olan hayatımda ben sadece tektim. Kuzenler ziyaret zamanları dostumdu sadece. Param yoktu telefon almaya. Kitaplar vardı hayatımda. Burası da şehir ama benim şehrim İstanbul'du.

Bursa bana göre değildi. Aslında güzel bir şehirdi ama daha ilkokul 4'e giderken ailem tarafından buraya gönderildim zorla. Beni burada bırakıp İngiltere'de çalışmaya gittiler. Buradan onlara ekmek çıkmıyordu.