Love is an illusion

Zesentwintig

We lopen rustig terug naar het hotel om nog even goed uit te rusten.
Morgen gaan we weer opzoek naar m'n ouders.

Zouden ze me herkennen, Kevin zij dat ze ze hebben laten vergeten dat ik bestond,
Maar misschien dat als ze me zien dat ze weer weten wie ik ben.
Zo niet zou ik niet weten wat te doen.
Maar wat ik ga doen is grote kans niet op deze wereld.

Hoe konden ze, ze haalden me weg bij m'n ouders en zorgden dat ze niet meer weten dat ik besta!
Zonder er ook maar één keer aan te denken dat ik misschien helemaal geen weerwolf wil zijn.
Maar een gewoon meisje thuis bij haar echte ouders.
Niks raars ofzo, gewoon net als alle andere.
Maar natuurlijk gebeurt mij dit...
Vroeger hoopte ik altijd dat er iets speciaals zou gebeuren.
Vroeger, toen ik dacht te weten wie m'n ouders waren....m'n echte ouders.
Toen ik dacht te weten wie ik was.

Nu...nu weet ik niks meer zeker.
Niet wie m'n ouders zijn en niet wie ik ben.

Kevin heeft een kamer naast mij zodat hij niet neer op een matje mijn bed (of in mijn bed) hoeft te liggen.

Ik pak m'n laptop en start Netflix op.
En zoek naar een leuke film.

Ik word wakker met m'n laptop nog op m'n schoot.

Ik kijk uit het raam en zie dat het nog donker is.
Behalve het licht van de maan.
Ik loop naar het raam toe en kijk naar buiten.
Door het Schijnsel van de maan hebben de bomen griezelige schaduwen.

Ergens in de verte zie ik iets bewegen.
En dan is het weer weg.
Een paar meter verder duikt het weer op.
Het lijkt wel een wolf........

Ik loop langzaam voetje voor voetje achter uit naar m'n bed.
En trek de deken tot over m'n hooft omhoog.
Zo val ik weer in een onrustige slaap.

(((((((((((((2727272727)))))))))))
Hey

Doei

Hope you like it😘

Adios❤️