"A Strange Beginning''

2.

Την επόμενη μέρα ήταν Παρασκευή, σηκώθηκα και ετοιμάστηκα για το σχολείο.

Είχαμε κανονίσει να συναντιόμασταν στο δρόμο με τον Τζάστιν για να μην χαθώ. Αλλά κάτι άλλο έγινε σήμερα. Αυτή τη φορά τον είδα κάτω από το παράθυρό μου. Με κοιτούσε ενώ ετοιμαζόμουν. Φαινόταν κάπως ανήσυχος.

Όταν ετοιμάστηκα άνοιξα το παράθυρο για να αεριστεί το δωμάτιο και να τον χαιρετήσω. Έτσι τον χαιρέτησα και μου φώναξε να κατεβώ. Κατέβηκα και με αγκάλιασε κατευθείαν. Μάρεσε αυτή η ζεστασιά.

-Δεν θα με αγνοήσεις σήμερα έτσι? Με ρώτησε.

-όχι γιατί; , τι έπαθες?

-Τίποτα.

-Καλά.

Έτσι συνεχίσαμε τον δρόμο μας χέρι-χέρι, μέχρι που φτάσαμε στο σχολείο. Στο διάδρομο κανένας δεν μας κοιτούσε όπως ήταν συνηθισμένο. Όλη η προσοχή είχε πέσει πάνω στον καινούργιο μας δάσκαλο μαθηματικών. Ήταν ένας αρκετά γυμνασμένος άντρας θα έλεγα που ήταν και ηθοποιός. Έτσι όλοι τον θαύμαζαν εκτός από μας τους δύο. Γιατί να τραβάει τόσο την προσοχή;; Ούτε η μάνα του δεν θα τον ξέρει! Καθώς τον κοιτούσα άκουσα τον Τζάστιν να μου λέει:

T:Μην έχεις πολλά-πολλά μαζί του. Δεν είναι συνηθισμένος δάσκαλος.

E:Γιατί το λες αυτό?

T:Θα το μάθεις σύντομα, απλά πρόσεχε .

E:Οκ θα προσέχω.

T:Αν συμβεί κάτι μην διστάσεις να με πάρεις τηλ .οκ?

E:Οκ.

Έτσι τάπα με και προχωρήσαμε αγνοώντας τον. Αλλά γιατί να μου το έλεγε αυτό; Τι έκριβε και κυρίως ο Τζάστιν από πού τον ήξερε;;

Όπως φαίνεται δεν του άρεσε που τον αγνοήσαμε και ήρθε να μας μιλήσει .

Κ:Χέι, τι κάνετε?

T:Μια χαρά και χωρίς εσένα !

K:ΈΛΑ τώρα ρε Τζάστιν. Παλιός καιρός τότε .

T:Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ,Χρίστο.

Χ:Μερικοί ναι. Ποια κρίβεις εκεί πίσω?

T:Καμιά για τα δόντια σου.

Χ:Έλα τώρα !(και τον σπρώχνει ελαφρά για να με δει)

Κ:Γειαα, είπα.

Χ:Ποια είσαι εσύ?

Κ:Με λένε Κρίστι και είμαι η ....κοπέλα του Τζάστιν.