My Own Concept

My 19th Concept

My Nineteenth Concept: Chase Your Girl

  ━━━━━━❁━━━━━━  

Can someone please force me to say something right now? Because honestly, bigla akong na-speechless sa mga sinabi mo. Ni hindi ko nga alam kung saang loob ko kukunin yung lakas ko para makapag-respond ako sa'yo, e.

It seems that your words makes me shut up anyway, and at the same time it makes my heart warm. Duh, kinilig kaya ako dun sa mga binitawan mong mga salita sa aking hanggang ngayon despite that it's pretty obvious that you're just saying it and doing this to me because I'm your dearest best friend. 

Well, hindi naman siguro kailangang isampal yung sakit sa akin everyday, no? Kahit minsan lang. Pagbigyan nyo naman akong kiligin kahit alam kong masasaktan din ako kasi alam kong wala namang patutunguhan 'to kasi iba naman ang gusto ng taong gusto ko.

Pero sa kadahilanang wala namang permanente sa mundong ibabaw, hindi din pangmatagalan yung kilig na nararamdaman ko habang hawak-hawak mo yung kamay ko kasi bigla na lang bumuhos ang malakas na ulan sa atin ng walang pasabi.

Parang yung pagkagusto ko sa'yo. Bigla ko na lang naramdaman ng walang pasabi, nang walang sintomas na pinapakita at walang babala na 'wag nang tumuloy pa kasi sobrang mapanganib kapag nahulog na lang ako bigla ng wala naman palang may balak na sumalo sa akin.

"Damn," you cursed out immediately. Mas lalong humigpit yung pagkakahawak mo sa kamay ko and quickly pulled me to make way to the shed. Buti na lang talaga may malapit na waiting shed dito kasi kung hindi basang-basa na tayo. "Ba't naman biglang umulan? Wala pa naman akong dala na payong." Pagpapatuloy mo nang makasilong na tayo.

"Let's wait instead," sabi ko sa'yo. I just wanted to share that I'm so proud of myself because I didn't stutter when I told you that even though my heart is still beating too fast and loud at the same time. Feeling ko nga mas malakas pa yung tibok ng puso ko kesa sa malakas na buhos ng ulan, e.

Napaatras ako sa biglaang paglingon mo sa akin that's why I don't know who pushed me to grabbed the opportunity to take my hand off to your grip. Siguro kasi kapag hindi ko pa binawi yung kamay ko sa'yo baka masanay na ako tapos hahanap-hanapin ko yung ganito kapag nawala na at kasabay nang pag-iwas ko kasi baka sumabog na yung puso ko na kulang na lang ay magwala na siya dito sa loob ng dibdib ko.

"Nabasa kasi yung damit ko, e. Punasan ko lang ng panyo ko." I reason out while starting to rummage my shoulder bag to find my handkerchief.

I stopped when you grabbed my hand again and pulled me to give me a hug. "I hope you're okay now. I should be the one saying sorry to you because I don't have any jacket with me for you to use it para hindi ka na nanginginig sa lamig." You announced while tapping my back.

I can't take it anymore. Hindi na talaga kaya ng puso ko ang pagbilis ng takbo nito at pagwawala sa loob ng rib cage ko. But, I'm crossing my fingers that you won't hear how my heart go loud and fast on beating because you're hugging me and provided me those sweet lines. 

However, what happened five days ago suddenly flashback to me which is the reason why I decided to start avoiding you but you just show up in front of me like there's nothing happened.

Ngumiti ako ng mapakla since you can't see me. "Okay lang ako. I'm okay now even though you left me hanging there five days ago just to chase your girl."

  ━━━━━━❁━━━━━━

ANOTHER CHAPTER, YEY! Sorry, ang hectic ng sched ko. I'm trying kaya! Grabe kayo. :< So, may balak akong gawing story, pero sooooooooooobrang short story nya lang din since busy ako. Ayaw lang akong tantanan ng utak ko hangga't hindi ko siya naisusulat. I'm hoping that you'll support that as well like how you support this story.

042018/01:34