"เป็นบ้ารึไง ยิ้มคนเดียว" ฉันหันมาหาต้นเสียง โถ!มารผจญชัดๆ ทำไมต้องมาขัดขวางจังหวะความ สุขของฉันด้วย แล้วมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ไงวะ หายตัวมารึไง
"อะไรของนาย"ฉันพูดแล้วเดินออกจากตรงเก้าอี้เก่าๆตรงนั้น ถ้าฉันอยู่ต่อมีหวังไม่ศพฉันก็ศพ พี่เค้าแหละที่จะตายไม่สวย
"จะไปไหนเหรอ ให้ฉันไปส่งไหม"น้ำเสียงที่ฟังด ูเยือกเย็นน่ากลัวมาก เย็นจนทำให้ฉันต้องหยุดเดินแล้ว หันกลับมาหาเจ้าของเสียง
"ไม่ต้อง!"ฉันตอบเสียงแข็งกร้าว เพื่อปกปิดความกลัวที่ตัวเองมีอยู่
"ทำไมล่ะ??วันนี้ใครมารับล่ะ ไอเอิร์ธเหรอ แล้วพรุ่งนี้ล่ะไอก็อตสินะ เธอนี่เก่งจริงๆเมื่อวันก่อนไปยืนจูบ กับผู้ชายวันนี้ล่ะจะนัดกับไอเอิร์ธ จะทำอะไรกัน!!...แล้วถ้าไอเอิร์ธสุดที่รักของเธอมันรู้เข้ามันจะทำหน้า ยังไงน๊าา แค่คิดก็สนุกแล้ว.....ถ้าเธอ ไม่ได้ชอบไอก็อตเธอก็น่าจะบอก มันไปตรงๆนะ เธอไม่ควรมาให้ความหวังมันแบบนี้ อ๋อ.. หรือเธอจะเผื่อใจไว้หลายๆคน เผื่อจะมีตัวเลือกหลายตัว
อ๊าา..เธอนี่มันเป็นคนยังไงน๊าาา....."
"หยุดพล่ามได้รึยัง...ใครจะไปส่งฉันมันเรื่องของใครกัน แล้วไงฉันจะยืนจูบกับใครนายเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ แล้วพี่เอิร์ธก็เป็นพี่นายตั้งสองปี นายเรียกเค้าว่า"ไอ" ไม่รู้จักพี่จักน้อง
เห้อ....เอาเป็นว่านายอย่ามา ทำให้ฉันโกรธเลยนะ เพราะฉันใจเย็นพอ ฉันแยกแยะออกว่าสิ่งที่พูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่นั่นมันก็ขึ้นอยู่กับ อารมณ์ของฉัน ถ้าฉันอารมณ์ดีก็เรื่องจริงน่ะนะ อย่างเช่นตอนนี้ไง..ฮ่าๆ สนุกนะที่นายเล่า วันหลังเล่าอีกนะ ฉันชอบ บาย"สิ้นสุดเสียงที่ฉันอารมณ์ดี ที่สุดลง เพราะฉันพยายามมากเพื่อที่จะ ไม่ให้ความโกรธโลดแล่นออกมาเด็ดขาด เพราะฉันกลัวทำพี่เค้าเจ็บน่ะสิ ไม่ได้เป็นห่วงนะแค่เสียดายเงิน เพราะค่ายาที่จ่ายคราวก่อนทำเอาขนหน้าแข้งที่แทบจะไม่มีร่วง
เห้ออชีวิตฉันนี่ตลกดีจังเนอะ คราวก่อนเสียจูบให้พี่ก็อต เจอเรื่องไม่ทันไรเสียตังค์ให้กับ ค่ายาเพราะไปต่อยพี่สปาย์ เสียเป็นพัน โอ้ย!!!นั่นมันเงินทั้งเดือนฉันเลย ตอนนี้ฉันก็ไม่มีเงินที่จะกินข้าว เหลือก็แค่เศษตังที่ไม่ถึงสามร้อย
ฉันเดินออกมาจากซอยแล้วตรงไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอพี่เอิร์ธ นี่ถ้าไม่ใช่เรื่องงานแล้วก็ไม่กลัวเสียตังฉันต่อยหมอนั่นตาบวมไปแล้ว
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น
.....พี่เอิร์ธโทรมาแล้ว..ฉันรีบกดรับ สาย
"ค่ะพี่เอิร์ธ"
"เอ่อ...ลูกไก่พี่ต้องไปรับมิวรุ่นน้องที่คณะพี่น่ะกลับเองได้รึเปล่า ให้โซดาไปส่งก็ได้" พี่เอิร์ธกดตัดสายทันทีที่พี่เค้าพูดจบ เห้ออออ..ฉันได้ยินชื่อนี้บ่อยมากๆ
ทุกวันที่ฉันคุยกับพี่เอิร์ธ พูดถึงแต่น้องมิว จนฉันสับสนว่าฉันกำลังคุยกับ พี่เอิร์ธหรือน้องมิวคนที่พี่เอิร์ธพูดถึงกันแน่...
"มิว รุ่นน้องที่คณะของไอเอิร์ธได้ข่าวว่าสองคนนั้นเป็นแฟนกันอ่ะแก ฉันสงสารน้องลูกไก่มากๆ"
"ทำไงได้วะ แต่ฉันชอบน้องลูกไก่มากกว่า อินังน้องมิวนั่นอีก น้องลูกไก่ทั้งน่ารัก ทั้งใจดีชอบซื้อขนมมาฝากพวกเราอยู่เรื่อย ส่วนอินังนั่นเห็นเรามันยังไม่ทัก ไม่ยกมือไหว้เหมือนน้องลูกไก่เลย น้องลูกไก่มีทุกอย่างเลย ฉันเสียดาย" ฉันกำลังยืนฟังบทสนทนาที่พี่ซีน แล้วก็พี่เชอรี่คุยกันเรื่องคนที่ชื่อมิว ฟังแล้วก็สมเพชตัวเองเหมือนกัน เนอะที่ได้แต่ตามพี่เอิร์ธน่ะ...
"ฉันเคยถามไอเอิร์ธด้วยนะว่า น้องลูกไก่แกคิดไง มันก็ตอบแบบเดิมว่าเป็นแค่พี่น้อง กัน ไม่มีอะไรเกินเลย ถ้าจะมีก็มีไปนานแล้วคงไม่ปล่อยให้น้องต้องรอนานขนาดนี้หรอก น้องเค้าออกจะแม่ชี ถ้าฉันคบฉันคงต้องบวช" ประโยคท้ายที่พูดมันทิ่มแทงฉันเข้าเต็มเลยล่ะ มันเหมือนมีมีดนับพันนับร้อยนับ หมื่นเล่มทิ่มแทงที่หัวใจของฉัน อย่างจัง ฉันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืน น้ำตาค่อยๆเอ่อล้นออกมานอง ใบหน้าของฉัน ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้
หยุดพูดว่าสงสารลูกได้สักทีนะ แค่นี้ลูกไก่ไม่รู้จะสมเพชตัวเอง แค่ไหนอีก ฉันมันโง่เองสินะที่ดูไม่ออกน่ะ..... เธอมันยัยแม่ชี
ESTÁS LEYENDO
Are you ready for love? (ว่างนักมารักกันไหม??)
Romanceฉันปลาบปลื้มกับยัยโซดาจริงๆ ในที่สุดเพื่อนของฉันก็ลงเอยกับพี่เต๋อส้ากที! เหลือฉันนี่สิ ทำไมนะทำไมพี่เอิร์ธถึง....ถึงต้องหล่อขนาดนั้นด้วย แต่เค้าก็แค่ผ่านมา อ่ะนะฉันก็คงต้องทำใจไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เรื่องราวคงยังดำเนินต่อไปในโรงเรียนซึ่งก็ไม่มีแก๊งลูกหม...
