6

2.6K 298 67
                                    


Zawgyi

ဆီမီးေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရဲ႕ေအာက္မွာ အိမ္ေရွ႕စံက ကေလာင္တံကို ဆြဲကိုင္လ်ွက္ ေတးကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ေရးစပ္သီကံုးေနသည္။

အရာခပ္သိမ္း ေအးခ်မ္းလ်ွက္။

ခန္းေဆာင္အျပင္ဘက္မွ ညေလညွင္းရဲ႕ တိုးသံသဲ့သဲ့ကို ခပ္တိုးတိုးၾကားေနရသည္။

တိတ္ဆိပ္ျငိမ္သက္ကာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မီးေရာင္ေအာက္က အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ လူသားငယ္ကို ၾကည့္မိသည္။

ေအးခ်မ္းလွပါဘိ။

ျဖဴစင္လြန္းကာ ျမတ္ႏိုးဖြယ္အတိ။

လက္ေခ်ာင္းသြယ္ႏုႏုေတြက ရင္ဘက္ေပၚကို ယွက္တင္လ်ွက္။

ဝင္းပပ အသားအရည္က မီးတိုင္၏ အလင္းေရာင္ေရာက္ေအာက္တြင္ ေရႊအဆင္းလား။

လွမ္းၾကည့္ေနရင္းမွ တစ္ခ်က္လူးလြန္႔သြားသည့္ ထိုလူသားငယ္ေၾကာင့္ ေရးလက္စ ကဗ်ာကို လက္စသပ္ျပီး အနားကို ေလ်ွာက္သြားမိသည္။

တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြင့္လာတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳတစ္စံု။

တိမ္စိုင္တိမ္လိမ့္တို႔ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ထက္မွ လမင္းတစ္စင္း ထြန္းလင္လာသလို႔။

ခပ္စိပ္စိပ္ မ်က္ေတာင္ရွည္ေကာ့ေကာ့ေတြက တဖ်က္ဖ်က္။

ဖြင့္ဟလာတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳတစ္စံုႏွင့္ အိမ္ေရွ႕စံကို စိုက္ၾကည့္ေနလ်ွက္။

ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ အျပံဳးေရးေရးက အိမ္ေရွ႕စံရဲ႕ မ်က္ႏွာထက္မွာ အထင္အရွား။

''သတိရၿပီလား Jeon....''

သတိရရခ်င္း ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္က မရင္းႏွီးေသာ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္သည့္အျပင္ မိမိအား စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြေၾကာင့္ Jeon လန္႔သြားမိတာကေတာ့ အမွန္ပင္။

''အိမ္....အိမ္ေရွ႕စံ.....''

''သတိရၿပီလား Jeon...ကိုယ္ေတာ္က စိတ္ပူေနတာ....''

အိမ္ေရွ႕စံက Jeon ကို စိတ္ပူေနခဲ့သည္လား။

ႏူးညံ့ညင္သာေသာ အျပံဳးေတြကို ေဖာ္ေဆာင္ထားသည့္ အိမ္ေရွ႕စံကို သာ နားမလည္သလို Jeon ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

Kiss of EdenWhere stories live. Discover now