UNWANTED(COMPLETED)

Kabanata 14

Kabanata 14

Separated

"I love you." I muttered. Ramdam ko ang paninigas ng katawan niya. I know he's not expecting it. Napabitaw rin siya ng kapit at yakap sa akin. Pero nagawa ko paring ngumiti, Alam kong ito ang magiging reaksyon niya pero inilathala ko parin.

"Bakit?..." natatawa kong sambit. Nagawa ko pang kilitiin siya sa gitna ng pagkagulat niya.

"Aysus, kilig ka naman dyan?" pagbibiro ko pa. Nakita ko ang pagtaas baba ng adams apple niya, Hot talaga ng isang 'to. Bwisit!

"Sus, huwag ka nga. Dont act as if this was my first confession. Tagal na kitang mahal uy, ngayon ka lang magugulat ng ganyan sa dami ko ng ginawa para makapagpapansin sayo?" natatawa ko rin uling saad.

Napailing siya dahil sa itinuran ko.

"Tsk.." asik lamang niya bago tumayo at inabala ang sarili sa pag aayos.

"Nag-message si albert." turan niya habang nakatingin sa phone niya. Hindi pa niya naisusuot ang t-shirt niya. He's standing in front of me wearing nothing but just his pajama. Parang nagbalik ako sa pagkavirgin habang nakikita siyang ganoon ang ayos, the fact na nag anohan naman na kami noon kaya nga nabuo si little yano eh! pero bakit parang--bwisit.

"Magdamit ka na nga muna dyan bago mo yan replyan. Baka ma-rape kita kung tatagal ka pa sa ganyang ayos." asik ko sa kanya.

"Ikaw magdamit sakin.." utos niya na ikinabigla ko. Bwisit 'to, lagi na lang siya pa-surprise. Ganito kaya sila noong sila pa ni kara? Aysh.

"Ano ka?" singhal ko na ikinatuwa naman niya. Ang gago, kung di pa siya diyan magtigil baka di na ako makapagpigil re-rapin ko talaga siya. Imbes na suotin niya ang damit, naupo siya sa gilid ko. Ngiting ngiti ng mapang asar sa akin. Pinitik niya ang nakabalandrang noo ko.

"you happy, now?" he suddenly ask after a minute of silence. Tumango ako at ngumiti. Hindi ko mapigilang mamangha sa kanya, napakapursigido niya. Mahal na mahal talaga niya ang magiging anak niya. Ngayon ko lang nalaman na kaya pala niyang gawin kahit ang mga bagay na hindi niya mataim. He'll care, kahit na dapat ay hindi. Inaalagaan niya ako, pinapasaya at pinaparamdam ang halaga kahit nadapat ay hindi. Just for his son. At kahit na iyon ang katotohanan. Masaya parin ako ng sa wakas ay hindi na lang galit at poot ang nakikita ko sa kanya kapag ako ang kaharap niya.

Bonus na rin lang siguro iyong hiling ko sa kanya, iyong hiling ko na kailangan niyang tuparin upang makalaya na siya ng lubos sa akin.

"Im happy...." tatango tango kong sabi habang hinahaplos ang kamay niya. Napangiti siya, waring rin masaya siya na masaya ako. I hope this won't end, but I know this will last. Lahat nga ay may hangganan. That's the fact. Hindi sa, totoong walang forever, It's just forever really do exist but it's not visible enough for us to pursuade, to aim, to see and to fulfill.

"Good, Im happy too." my heart's beating so fast. Nagtatalon ang mga alaga ko sa tyan at parang nagkakalampugang drum ang puso ko sa lakas ng tibok nito. Ngayon ko na-confirm na hindi talaga normal ang puso ko. Tang*na, hindi ko alam kung kakabahan ba ako o matatawa dahil sa estado ng puso ko ngayon, para silang mga pirata sa dagat na handang makipagbakbakan sa kalaban marating lang ang sukdulang pakiramdam.

"You are?" masayang tugon ko na ikinatuwa niya. I know this is just for play, this is just an act, a scene that can be edited, rephrase if the director doesn't want it. Pero kahit ganoon ay naghahatid parin ito ng ligaya sa akin, pakiramdam ko lahat ng ito ay totoo.

"Mahal na mahal talaga kita, gago ka!" naiinis kong saad. As if I was back on my oldself, noong ako pa iyong devon na crush ko palang siya, na hinahabol habol siya kahit may kara na, iyong mga panahong minahal ako nina danna kahit na inaagaw ko sa kaibigan nila si yano. Iyong wala akong pakialam sa sasabihin ng mga tao, kahit malandi at inggitera pa ang itawag nila sa akin. Iyong devon na kahit ipagtulakan niya, hindi parin natitibag at nakukuha pang magtaray. I miss it....

Nakita ko ang pagkawala ng ngiti niya sa sinabi ko. Dismayado na naman ang gago. Bumabalik na naman siguro ang inis niya sa akin ng dahil sa isinaad ko. Napailing ako at natatawang pinalo ang braso niya.

"Mahal lang kita. Mahal lang naman kita. Tsk" singhal ko sa kanya.

"Pero mas mahal ko parin si little yano..." dagdag ko pa. Hindi siya umimik. Tinitigan lamang ako nito na dati ay hindi niya kayang gawin. He can't look at me for atleast a minute or less. Pero ngayon ay kayang kaya na niya. Hindi ko alam kung ano ang nagmomotivate sa kanya upang gawin iyon.

"I love him too." he said in a husky and baritone voice. Agad kong nilabas ang maaliwalas na ngiti ng dahil sa itinuran niya. I know, yano. I know...

"I can't wait to see him..." but I don't want to go near from that moment too. Natatakot akong tuparin ang ipinangako ko sayo. I still want to be with you, I want to watch my son growing up as I wish him to be, my son's living to the world, travelling different paths, fighting the battle of life as I waited to see.

"I hope to see him.." Bulong ko sa kawalan, napayuko ako dahil ramdam ko ang badya ng luha ko. Ayokong makita ulit ni yano ang mga iyon. Hindi niya gusto ang naging bulgar ko noong nakaraan, hindi ko na iyon uulitin pang sabihin. He'll hate me more if I'll let him know my situation, right now. Sa unang subok ko, nabigo ako. Ayoko ng sumubok pa ulit. Pagod na akong mabigo, natatakot na akong mabigo.

"Ofcourse, you'll see him. You'll gonna watch him growing up from a boy to a man. He's your son, devon." nakangiti nitong saad.

Umangat ang ulo ko upang pantayan muli ang titig niya. Tumango ako at kinalma ang sarili ko.

"For sure, divorce na tayo kapag dumating ang araw na iyon?" masayang saad ko kahit naiinis ako sa palaisipang iyon.