Αιχμάλωτοι στην χρυσή γή #JAWBC18

Απογοήτευση

Ο Μπαράκ οδηγούσε προς το πλησιέστερο νοσοκομείο με την βοήθεια του GPS.
Τα χέρια του έσφιγγαν το τιμόνι με τόση δύναμη που τα άκρα του είχαν ασπρίσει.
Το έκανε συνειδητά για να σταματήσει το τρέμουλο που υπήρχε σ' αυτά.
Το μυαλό του το βασάνιζε αυτό που είχε μάθει με τόσο απροσδόκητο και απότομο τρόπο πρίν λίγο.
Το παιδί μας, αυτή η λέξη επαναλαμβανόταν συνέχεια μες στο μυαλό του προκαλώντας του έντονο πονοκέφαλο.
Η Έιντζελ ήταν έγκυος στο παιδί του,αυτή η νύχτα που προσπαθούσε τόσο πολύ να ξεχάσει του είχε χαρίσει ένα τόσο υπέροχο δώρο.
Ένα δώρο που η Έιντζελ του είχε κρύψει...είχε ευκαιρίες να του το πεί όμως αυτή είχε προτιμήσει να τον κρατήσει στο σκοτάδι.
Αυτή η σκέψη έκανε το πρόσωπο του να σκληρύνει.
Με ποιό δικαίωμα του είχε κρύψει την ύπαρξη αυτού του παιδιού... του δικού του παιδιού;

Οι μικρές κραυγές πόνου που ακούγοντας απ' το πίσω κάθισμα τον έκαναν να γυρίσει το κεφάλι του ανήσυχα.
Την είδε να έχει ξαπλώσει κουλουριασμένη,ενώ τα χέρια της είχαν τυλίξει χαμηλά την κοιλιά της.
Το βλέμμα του έπεσε στο λευκό σαν το πανί, τρομαγμένο πρόσωπο της.
Η καρδιά του πονούσε,δεν τον είχε εμπιστευτεί, του είχε κρύψει την αλήθεια για ακόμα μια φορά.
Στην ιδέα και μόνο πως αυτό το παιδί κινδύνευε να χαθεί, έκανε το κορμί του να ριγήσει από φόβο.
Έπρεπε να προλάβει, έπρεπε να...
Το πόδι του πάτησε με δύναμη το γκάζι.

Σταμάτησε μ' ένα απότομο φρενάρισμα έξω απ' το νοσοκομείο.
Με γρήγορες κινήσεις βγήκε έξω και άνοιξε την πίσω πόρτα.
Γεμάτος ένταση πήρε το τρεμάμενο σώμα της στην αγκαλιά του.

"Συγνώμη"άκουσε την σπασμένη φωνή της να του ψιθυρίζει.

Τα μάτια του κοιτούσαν με πόνο τα δικά της.

Μπαίνοντας μέσα στο νοσοκομείο απαίτησε με την τραχιά φωνή του να έχει ανέβει αρκετά ντεσιμπέλ,να εξετάσει ένας γυναικολόγος αμέσως την Έιντζελ.
Ένας ασπρομάλλης γιατρός πλησίασε προς το μέρος του Μπαράκ ρωτώντας τον τι συνέβει.
Αφού του εξήγησε,είδε σαν σε ταινία τις επόμενες σκηνές να εξελίσσονται μπροστά του,τον γιατρό να φωνάζει έναν νοσοκόμο, ο οποίος πήρε την Έιντζελ απ' τα χέρια του Μπαράκ και την ξάπλωσε σ' ένα φορείο.

Το μυαλό του μουδιασμένο και η καρδιά του να βροντοκτυπάει λες και ήταν έτοιμη να βγεί έξω απ' το στήθος του,την ώρα που περίμενε έξω απ' το δωμάτιο.
Η αγωνία του είχε κτυπήσει κόκκινο, τα βήματα του βαριά την ώρα που πηγαινοερχόταν ανυπόμονα πάνω κάτω στον μακρύ απρόσωπο διάδρομο.
Μα γιατί αργούσαν τόσο;
Γιατί δεν έβγαινε κανείς να τον ενημερώσει;
Εκεί μέσα παιζόταν το μέλλον του παιδιού του,κι αυτός ένιωσε τόσο λίγος,τόσο ανεπαρκής που δεν είχε καταφέρει να το προστατεύσει.
Έλιωνε σαν το κερί απ' την αγωνία.
Μα καλά! Κανείς δεν τον σκεφτόταν!

Άκουσε τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει το πόμολο της πόρτας που ανοίγει και κατευθύνθηκε μ' ένταση προς τα 'κει.
Ο ασπρομάλλης γιατρός που είχε γνωρίσει πρίν μια ώρα,βγήκε έξω έχοντας μια απροσδιόριστη έκφραση στο πρόσωπο του.
Μα γιατί τον κοιτούσε μ' αυτό το ύφος χωρίς να μιλάει;
Ο Μπαράκ κρεμόταν απ' τα χείλη του,τα επόμενα λόγια θα του χάριζαν την κόλαση ή τον παράδεισο.

"Μίλα γιατρέ,...είναι καλά;"
Ακούστηκε η ανυπόμονη φωνή του,τόσο ξένη, τόσο απόκοσμη, ακόμη και στα ίδια του τ' αυτιά.

           *****************

Τα μάτια του συνάντησαν τα δικά της μπαίνοντας στο δωμάτιο.
Το πρόσωπο της ταλαιπωρημένο, τα χαρακτηριστικά της αλλοιωμένα απ' τον φόβο.

"Γιατί;" την ρώτησε με την
τραχιά φωνή του.
Μια τόσο μικρή λέξη που έκρυβε τόσο παράπονο.

Η έκφραση του την στιγμή που την ρωτούσε,μπήκε μες στην καρδιά της Έιντζελ και την θρυμμάτισε σε μικρά μικρά κομμάτια.

Τα μάτια της ήταν υγρά. Τεράστια δάκρυα σαν χοντρές στάλες βροχής κατηφόριζαν στα μάγουλα της.

"Δεν το θεώρησα δική σου ευθύνη" του είπε αργά με σπασμένη φωνή.

Τα μάτια του την κεραυνοβόλησαν πιο σκοτεινά από ποτέ.
Το γαλανό χρώμα τους είχε μετατραπεί σε βαθύ μπλέ ενώ ανοιχτόχρωμες ιριδίζουσες γραμμούλες αχνοφαίνονταν μέσα τους.
Σαν την μανιασμένη θάλασσα που είναι γεμάτη κύματα.

"Μάλιστα... δεν το θεώρησες δική μου ευθύνη" επανέλαβε τα λόγια της ειρωνικά "και ποιός σου έδωσε το δικαίωμα να αποφασίζεις εσύ για μένα;" την ρώτησε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε.

Η Έιντζελ δεν του μιλούσε.
Η σιωπή της τον εκνεύριζε πιο πολύ, προτιμούσε να του φωνάξει, να βρεί μια δικαιολογία όσο γελοία κι αν ήταν για να υπερασπιστεί την απόφαση της.

"Πες μου γαμώτο,ποιός διάολος σου έδωσε το δικαίωμα ν' αποφασίζεις για μένα;" η φωνή του είχε ανεβάσει ένταση, σχεδόν της φώναζε "είναι δική μου ευθύνη, είναι δικό μου παιδί" της δήλωνε πιο ήρεμα,προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του.

"Ξεχνάς πως..." η φωνή της πνίγηκε πρίν βγεί απ' τα χείλη της.
Τα υγρά μάτια της,τώρα τον κοιτούσαν με θυμό.

Ο Μπαράκ της γύρισε την πλάτη για να μην δεί την πονεμένη του έκφραση.
Τελικά το παρόν θα ανήκει πάντα στο παρελθόν, σκέφτηκε με θλίψη.