Αιχμάλωτοι στην χρυσή γή #JAWBC18

Διαμάχη

Το βλέμμα του Μπαράκ έπεσε πρώτα πάνω στην κοπέλα και μετά πάνω στον πατέρα του.

"Έλα μαζί μου στο γραφείο"του είπε " πρέπει να μιλήσουμε" συνέχισε μ' επιτακτικό τόνο.

Ο Ομέρ είδε το φουρτουνιασμένο του πρόσωπο και διαισθάνθηκε την επερχόμενη καταιγίδα.
Γι' αυτό τον ακολούθησε αδιαμαρτύρητα.
Μπήκαν μέσα και ο Μπαράκ έκλεισε με κρότο την πόρτα πίσω του.

"Τι προσπαθείς να κάνεις; Αυτή η κοπέλα είναι πολύ μικρή δεν θα 'χει ιδέα απ' την διαχείρηση ενός σπιτιού. Άλλωστε έχουμε την Ζεχρά γι' αυτήν την δουλειά" του φώναξε αγανακτισμένος.

Ο πατέρας του κατέβασε το κεφάλι προσπαθώντας να κρύψει το ενοχικό του βλέμμα.
Όταν το ξανασηκωσε και τον κοίταξε ίσια στα μάτια μόνο σιγουριά μπορούσες να διακρίνεις μέσα τους.

"Η Ζεχρά έχει πιά μεγαλώσει αρκετά δεν μπορεί να αναλαμβάνει ακόμα όλες τις ευθύνες του σπιτιού.
Η κοπέλα αυτή είναι γι' αυτό τον λόγο εδώ για να την βοηθήσει.
Εκτός αυτού την έφερα και για κάτι άλλο."

Το βλέμμα του Μπαράκ έπεσε γεμάτο απορία πάνω του.

Ο Ομέρ ξεροβηξε σκεπτόμενος αν έπρεπε να συνεχίσει.
Φοβόταν την αντίδραση του γιού του αν συνέχιζε την φράση του.
Όμως ηταν αποφασισμένος να τον αντιμετωπίσει.
Αυτή την φορά δεν θα έκανε πίσω.
Τον κοίταξε με θάρρος.

"Αυτή η κοπέλα θα γίνει η προσωπική σου βοηθός.Αφού εσύ δεν θέλεις να προσέχεις τον εαυτό σου και δεν ακούς κανέναν, αυτή η κοπέλα θα είναι η φωνή της λογικής σου" κατέληξε αργά με σταθερή φωνή.

Στο πρόσωπο του Μπαράκ φάνηκε ένα μειδίαμα,κάτι σαν ανεπαίσθητο χαμόγελο.

"Δεν νομίζεις πως είμαι πολύ μεγάλος για να έχω νταντά;
Και μάλιστα μια κοπέλα που είναι τουλάχιστον δέκα χρόνια μικρότερη μου;" τον ρώτησε με ειρωνικό τρόπο.

"Άκου να σου πω,μπορεί να είσαι είκοσι οχτώ χρόνων,όμως αφού η συμπεριφορά σου είναι ανώριμη θα έχεις και την ανάλογη αντιμετώπιση"του είπε λες και μάλωνε μικρό παιδί.

Ο Μπαράκ κτύπησε το χέρι του στο γραφείο,αγριοκοιτάζοντας τον.

"Αυτή η κοπέλα θα φύγει από 'δω, κουμάντο στο σπίτι μου κάνω εγώ" φώναξε εξοργισμένος.

Ο πατέρας του τον κοίταξε με μάτια που πετούσαν φωτιές.

"Η κοπέλα θα μείνει."
Η φωνή του απόλυτη, αποφασιστική.

Αυτή την φορά δεν θα νικήσεις γιέ μου,σκέφτηκε από μέσα του.
Είδε τον Μπαράκ να κάθεται εμφανώς κουρασμένος και σωματικά και ψυχικά στην πολυθρόνα πίσω απ' το γραφείο του.

Ο Ομέρ ένιωσε μια κρυφή χαρά,η στάση του γιού του μαρτυρούσε την νίκη του.

"Πολύ καλά,ας μείνει,αλλά μόνο ως οικονόμος του σπιτιού,δεν την θέλω μες στα πόδια μου"του είπε με σταθερή φωνή.

Ο πατέρας του έγνεψε θετικά.
Μπορεί η νίκη του να ήταν μικρή αλλά για την ώρα του αρκούσε.
Περίμενε οτι ο γιός του δεν θα δεχόταν τόσο εύκολα παρεμβάσεις στην ζωή του.
Το οτι ο Μπαράκ δέχτηκε η κοπέλα να μείνει στο σπίτι του ήταν αρκετό,αργότερα θα έρχονταν κι όλα τ' άλλα.
Αυτή την ελπίδα φύλαξε βαθιά μέσα του καθώς έβγαινε απ' το δωμάτιο.

Ο Μπαράκ έμεινε μόνος με το βλέμμα του να κοιτάει το κενό. Ξεφυσσηξε προσπαθώντας να διώξει την ένταση που έκανε τους μύς του να είναι σφιγμένοι.
Εγυρε το κεφάλι πίσω, κλείνοντας αργά τα μάτια.
Στο μυαλό του ήρθε η μορφή της άγνωστης κοπέλας.
Τα γαλανά μάτια της που τον κοιτούσαν τόσο έντονα...
Αυτό το βλέμμα της που έκανε την καρδιά του να σκιρτησει για λίγο.
Αιφνιδιάστηκε, δεν περίμενε πως μπορούσε να νιώσει έτσι.
Αυτό το κορίτσι του ξυπνούσε συναισθήματα που είχε διαγράψει εδώ και καιρό.
Δεν επιθυμούσε κάτι τέτοιο.
Γι' αυτό τον λόγο δεν την ήθελε κοντά του.
Φοβόταν την καρδιά του...δεν έπρεπε ν' αρχίσει πάλι να κτυπά!