You're Mine, Right?(JulQuen FanFic)

Chapter 7

Dave’s POV

“Ma!” kakapasok niya lang sa bahay at naka-ngiti siyang parang teenager lang. “Masaya ka yata ah? Sa’n ka galing?” I went out early to my work at umuwi na ako kaagad, sinabihan ko naman si Hayley na hindi ko siya muna mapupuntahan kasi pagod ako.

“Wala naman. Minsan lang kasi ako lumabas eh. Kamusta trabaho? Eh si Hayley? ‘Di ko na siya nakikita ah.”

“Okay lang naman siya ma, pero alam mo yun ma, parang may mali sa mga kinikilos niya?”

“Dave, don’t you think na this is the time for you two to get married? You’re already 26, at almost years na rin na naghihitay si Hayley sa kasal na yan.”

“Is it the answer ma? Pero parang ‘di pa talaga ako ready eh. May something sa akin na nagsasabi na wag muna.”

“Kailan pa? Baka iwan ka na ni Hayley sa tagal mong kumilos eh.”

Hindi naman ganyan si Hayley. Naghihintay nga ba siya sa akin na sabihin kong magpakasal na kami?

“Mag-asawa nga napaghihiwalay, ang magfiance pa kaya?” nagflashback sa utak ko yung sinabi sa akin ni Lance dati. Pero kung may gagawin siya diba dapat may ginagawa na siya?

Hindi naman niya siguro tototohanin yun kahit masama ang tingin ko sa kanya at alam ko naman na past na siya ni Hayley, past na at ako ang present at future niya.

“Ayaw kong pangunahan ka Dave pero Hayley is a very nice woman. I know, I see and I feel na she really love and cares for you. You’re lucky enough to have her so please don’t let her go.” She tapped my shoulder and looked at me.

Is it really the time to settle down and have a family?

“Swerte rin naman siya sa akin ah?” I chuckled and ngumiti rin si mama.

I think this is the right time.

“Uh, Dave?” medyo umiba naman ang tono ng boses ni mama compared kanina.

“Hmm?”

“Do you plan to know your dad?” DAD?

“Why would I know him? I don’t have one either.”

“Dave, malaki ka na, sana maintindihan mo na yung mga realidad sa buhay.”

“Ma, niloko ka niya at iniwan mo siya. Tama na yun. Wala ng rason.”

“Dave, hindi ko naman sinasabi na makikipagbalikan ako, all that I’m asking is you to meet him.”

“So, nagkita na pala kayo? Magkasama kayo kanina no?” tumayo ako at aakyat na sana sa kwarto ko.

“Dave, just please meet him.” Umakyat na ako at humiga na sa kama.

Wala akong PAPA.

Since birth.

Iniwan namin siya ni mama kasi nahuli, nalaman ni mama na may babae si papa at buntis rin ito katulad niya.

So, kung tutuusin parang kaedad ko na yung anak niyang iyon.

Umalis si mama at hindi na nagpakita sa kanya hanggang sa lumaki na ako.

Isipin mo, mag-isa lang si mama ang bumuhay sa akin.

Mag-isa manganak, mag-isa magpalaki sa akin, mag-isa magpa-aral sa akin at ni-anino niya ay hindi nagpakita o di-man lang niya hinanap si mama!

So, deserving ba siyang maging ama? No way!

Hinding-hindi ko tutularan yung mga pinag-gagawa niya.

Hinding-hindi ko lolokohin si Hayley.

Hinding-hindi ko siya papabayaan at sasaktan.

(A/N)

Happy 2k sa akin! :) Comment and vote :) THANK YOU! :*