Rozplecione warkocze

~17.Niezwykła zwykłość~

Radość Samuela była tak ogromna, że jej ciężar zamknął jego oczy. Zasnął z głową ułożoną idealnie między moim ramieniem, a podbródkiem i nawet głośny dźwięk pracującego silnika nie dał rady go zbudzić. Z przedmiotu, który Michael nazwał radiem, wydobywał się głos Whitney Houston, bo tylko jej podobizny zdobiły srebrne krążki, jakie ksiądz delikatnie wsuwał w mały prostokąt. Wolałabym, aby pozwolił mi na nie patrzeć, gdyż mieniły się pięknymi kolorami.

- Nie boisz się, Saro? - Rozległ się lekko zachrypnięty głos Michaela.

- Nie, nie wiem, czego. Nie znam tego świata. Tak naprawdę nie mam pojęcia, czego się spodziewać.

Stałam w ciemnym pokoju, gdzie widać było tylko złote drzwi. Były otwarte, ale sączyła się z nich jedynie czerń. Kusiły swoją zdobioną framugą i diamentową klamką, ale miejsce, do którego prowadziły, było nieznane. Właśnie przez nie przechodziłam, wkraczałam w nowy świat. Wchodziłam do niego przez wrota piekielne.

Taki obraz pojawiał się w mojej głowie za każdym razem, gdy głębiej zaczynałam zastanawiać się, gdzie tak właściwie się znajdę. Wolałam się nad tym nie rozwodzić i skupiać na błyszczących krążkach Michaela.

- Większość osób bałaby się, jak zareagują na to inni - roześmiał się Michael.

- Mnie obchodzi tylko to, jak wyglądam w oczach Boga - odpowiedziałam stanowczo.

- Będziesz robiła furorę wśród mieszkańców.

- Rzecz nie w tym, jak Amisze są inni, ale jak reszta ludzi się zmieniła. Sto lat temu wszystko to byłoby normą.To nie Amisze są inni, tylko świat się zmienił i Amisze zaczęli wyglądać niezwykle.*

Nasza relacja z Michaelem była niezwykła. Opierała się tak naprawdę na wspólnej nauce oraz rywalizacji. Co chwila z naszych ust padały argumenty ściśle związane z naszą tradycją, którą pielęgnowali w nas rodzice. Właśnie wyjeżdżałam, ale tak naprawdę on nigdy nie wygrał tej walki. Ja przegrałam ją sama ze sobą.

Byłam z siebie dumna, gdyż pierwszy raz od poznania Michaela zamknęłam jego usta. Zamilkł, bo nie dało się podważyć tych słów.

- Kurwa - powiedział nagle Michael, kiedy jakiś inny samochód prawie uderzył w nasz.

Nie znałam tego słowa. Ksiądz wypowiedział je z dziwnym akcentem. Z tyły głowy czułam, że już raz je słyszałam, ale nie miałam pojęcia, co oznaczało.

- Co to znaczy? - Michael się roześmiał.

- Lepiej go nie powtarzaj. Bluźnię po polsku, bo wtedy czuję się trochę lepiej. - Pokręcił głową.

- Skąd znasz polski?

- Nazywam się Michał Płoński. Jestem Polakiem - powiedział dumnie - a to nasze ulubione słowo - roześmiał się.

Polacy często do nas przyjeżdżali. Mimo tego, że Amisze chcieli, aby świat o nich zapomniał, często organizowali wycieczki do swoich wspólnot. Głównym powodem były oczywiście pieniądze, bo również u nas miały duże znaczenie. Poznałam wtedy jedno z najniezwyklejszych urządzeń. Za każdym razem, gdy ktoś naciskał na niego palcem, rozbłyskiwało się światło rażące mnie w oczy, ale jednocześnie tak czyste, że chciałam na nie patrzeć. Wołali na to aparat.

Polacy często robili zdjęcia, dużo też mówili, często krzyczeli. Michael do nich nie pasował. Kojarzyli mi się z bladą cerą i zielonymi lub niebieskimi oczami. Mężczyźni często mieli niechlujny zarost, choć na swój sposób sprawiał on, że dzięki niemu stawali się przystojni. Kobiety były jeszcze ładniejsze, często jednak z poważnym wyrazem twarzy. Ksiądz był całkowicie inny. Nie był tak głośny ani tak blady. Często zapominałam, że nie wrzuca się wszystkich do jednego worka. To był mój osobisty grzech.