Loving Jeon Jungkook || (Loving Series #1)

Chapter 41

typo's ahead. cheer me up guyseu huehuheuey

ARIA's POV

Pinunasan ko ang luha ko at nilagay ang huling damit sa maleta ni Jungkook. Sinara ko ito at mas lalo pa akong naiyak dahil ayaw niyang sumara dahil sa dami ng laman.

"Kookie-ah, ayaw kang paalisin ng maleta mo.." Sambit ko sa gitna ng paghikbi ko. Mas lalong bumagsak ang mga luha dahil sa tingin niya sakin.

His teary eyes looking down at me.

"Jagiya, uljimaaaa~" Sabi niya pero humikbi din sa huli.

"Oppa, will you be okay there?" Tanong ko sakanya at humikbi.

"I will, kung sasama ka." Umiling ako sa sinabi niya at naiyak ulit.

This is so sad. I really really want to come with him but my body says no. Wala akong magawa! Gusto ko man siyang panoorin don ay hindi ako makakasama. 

"I can't, okay?! Hindi pwede." Iyak ko pa lalo at tinuloy ang pagsara sa maleta niya. Naramdaman ko ang yakap niya sakin mula sa likod at ang unti unting pagbasa ng balikat ko dahil sa iyak niya.

Bumigat lalo ang dibdib ko dahil sa mahinang iyak niya at sa kamay niyang nanginginig. Nanghihina ako, nanlalambot ang tuhod ko dahil sa sakit na nararamdaman ko sa dibdib ko. I can't. I can't see him like this. I can't bear to see him crying.

Umagang-umaga ay nagiiyakan kami dito, kanina pa kame nagi-impake ng mga dadalhin niya pero hindi kame matapos tapos dahil sa pagiyak namin. We can't seem to let each other go. We are too attached with each other that both of us are can't be without each other anymore.

Maya-maya lang ay susunduin na kami dito. Torture right? Pinilit niya kase na sumama ako sa paghatid sakanila, I agreed. Who knows? This might be the last time that I'm seeing him.

"Jeon, smile okay? Your fans need that. I need that." Hinawakan ko ang magkabilang dulo ng labi niya at hinugis ito ng nakangiti. Ngumiti siya, his bunny smile, pero nawala din agad at humikbi.

"Yah, uljimaaa~ Magtataka ang army's kung bakit namumugto ang mata mo." Sita ko sakanya pero umiling lang siya at niyakap ako ng mahigpit.

Mas lalong lumakas ang iyak niya nang marinig namin ang busina ng van na sasakyan namin. Huminga ako ng malalim at tinulak siya ng bahagya.

"Kaja?" Aya ko at kinuha ko na ang backpack niya. I smiled at him and lend my hand for him to hold it.

He weakly smiled at me and took my hand. Kinuha niya na din ang maleta niya at bumaba na kami. Nakabukas ang pinto ng van nang makalabas kami. Nandon ang bangtan na agad bumaba at nagsi-yakap sakin.

"Magi-ingat ka dito, Aria." Paalala ni Jimin. Protective cousin.

Park Jimin, he was always my savior back when Jeon wasn't in love with me yet. Siya lagi ang kumakausap kay Jungkook noon na tratuhin ako ng mabuti. Siya din ang nangunguna na magtanggol sakin kahit noong mga bata pa kame. He's one caring and loving person. He's that brother that I never had.

"Ariaaa~ Mamimiss kitaaaa~" Yakap sakin ni Taehyung.

Kim Taehyung. My ultimate bestfriend. He was my source of happiness. He's that jolly person whom I can count on the most. Siya ang nagpapagaan ng pakiramdam ko, whenever I feel down. He was buddy in everything. He's that person that could free you from your pain. Siya yung taong gagawin ang lahat, mahawa ka lang sa kasiyahan niya.

"Skype mo kame haaa?" Ginulo ni Hoseok oppa yung buhok ko.

Jung Hoseok. He's the sunshine of bangtan. He's a great friend and a great guy. Siya lagi ang nagbibigay ng advice sakin noon. Siya ang tumutulong sakin madalas sa lahat ng problema ko. His smile can melt all your frowns and your pain. He's indeed the sunshine.

"Huwag kang magda-dalawang isip na tawagan kame pag may problema okay?" Paalala ni Yoongi oppa.

Min Yoongi. He looks tough outside but he's really sweet and funny inside. He looks cold, but he's definitely the person who'll warm your heart with his gummy smile. Siya naman ang laging kumakausap kay Jungkook kapag nago-open ako about sa problema ko noon. He's the one who's giving Jungkook advice in everything. Siya din ang madalas na mas tratuhin kong oppa sa bangtan. I really think of him as my older brother.

"Are you gonna stay here alone? Or you're going to go back to auntie's home?" Tanong ni Namjoon oppa.

"I'm gonna go back to mom's house," Sagot ko. Ngumiti siya sakin at tinap ang balikat ko as assurance.

Kim Namjoon. Siya ang mapasensya. Siya kagi ang nagpapasensya. Siya lagi ang humihingi ng pasenya sa tuwing may gagawin si Jeon na ikasasakit ko. As the leader of their group, he always takes the responsibilities. He once yelled at Jungkook when he and Olivia were making out in deont of me in their practice room. He's also protective of me, lalo na pag alam niyang nasasaktan ako.

"Kumain kang mabuti ha? Wag mong pabayaan ang sarili mo." Ngiti sakin ni Seokjin oppa.

Kim Seokjin. Well, I gotta be honest. He's my ideal type back then. He's the face of the group what do you expect? Siya halos ang nakaka-kwentuhan ko sa practice room nila. Siya ang naglilibang sakin madalas at pinapatawa niya din ako minsan sa mga joke niya. Kami ang magkasundo sa usapang pagluluto. He's one hell handsome guy and also a caring 'mom'.

Bangtan Sonyeondan. These seven idiots made my life complete. Sila ang naging dahilan kung masaya ang buhay ko ngayon. They are the sunshine of my life. They are the one who filled my heart with love and care. They are part o my life but sadly, I have to let them go, set them free.

"Thank you for everything." Sabi ko sakanila at tumulo ang luha ko. Nginitian ko sila at pinunasan ang mukha ko.

Si Taehyung na mangiya-ngiyak na at akmang yayakapin ako ay hinarangan ni Jungkook.

"Tama na, hyung." Sita niya dito at suminghot pa. Tumawa kami dahil don at pumasok na sa van.

Pagdating sa airport ay may mga fans na nakaabang sa labas, probably their fansites. Kaming dalawa ni Jungkook ang nasa dulo. We were holding each other hands as tight as possible. Bumaba na silang lahat pero siya ay parang wala paring balak lumabas. Binitawan ko na ang kamay niya at nginitian siya.

"Oppa, sige na." Tinulak ko siya ng bahagya. Tinignan niya ako at namumula na naman ang mata niya. He's in the edge of crying again kaya iniling ko ang ulo ko, as a sign for him to not cry.

"I love you," Sambit niya at hinalikan ako sa labi ng matagal. Pagkatapos ay noo ko naman ang hinalikan niya. Napapikit ako.

"I love you." Sambit ko.

Huminga siya ng malalim at tumayo na sa kinauupuan niya, I held his hand one last time, hindi ko iyon binitawan hangga sa makapunta na siya sa may pinto. "Oppa, please always remember that." Sabi ko sakanya habang naluluha, tumango siya sakin at ngumiti and that was my cue to let go.

I slowly let go of his hand as he get out the van. Hinawakan ko ang dibdib ko pagkasara ng pinto at nilabas ang hikbi na kanina ko pa pinipigilan.

Goodbye, Jeon Jungkook.