His daughter

...8...

Pov Cherry

"Is dat niet de nieuwe chick van James?" Zegt iemand achter ons. "Die andere gaat toch met Asensio?" Zegt een ander. Olivia en ik grijnzen naar elkaar en lopen door. Opeens voel ik dat iemand mijn hand vast pakt. "Maud?" Vraag ik verbaasd als ik haar schattige gezichtje zie. "Wat doe je hier, waarom ben je niet bij opa en oma." Ze slikt. "Als die meneer mijn vader is dan wil ik zien hoe hij neergaat nadat hij mijn echte moeder heeft vermoord." Den trekt ze me mee het hotel binnen. Een aantal guns worden op mij gericht. "Oké voor iedereen even duidelijk. Als jullie mij neerschieten dan schiet Olivia jullie neer dus gewoon even meewerken en ons naar de directeur brengen." Niet dat het nodig is want ik zie Matt de lift in rennen. Ik gooi mijn mes naar hem en net voor de deuren sluiten komt er een kreet van pijn uit de lift. "Wat doe je! Nu heeft hij je mes, wat ga je nu doen." Ik draai met mijn ogen en schud een ander mes uit mijn mauw. "Ben jij zo onvoorbereid.." zeg ik en loop richting de trap. "En wat wil je nu gaan doen, je weet nooit naar welke verdieping hij is gegaan." Ik zucht. "Waarom denk je dat ik dat mes gooi.. waar hij ook heen gaat hij laat een spoor van bloed achter." Met Maud aan mijn hand loop ik de trap op. Op verdieping drie horen we nog een pijnkreet. Ik lach. "Weerhaakjes zijn het beste." Ik loop op het geluid af. Kamer 3006. Daar komt het geschreeuw vandaan. Olivia trapt de deur open en richt haar wapen de kamer binnen. Ze wenkt dat we naar binnen kunnen. "Matt... waarom maak je het niet gemakkelijk voor jezelf en kom je tevoorschijn. Je gaat er toch wel aan. Niet nu? Dan wel over tien minuten." Zeg ik met een grijns. "Jij bent wel heel erg zeker van je zaak 0006.. waarom heb je trouwens mijn dochter meegenomen." In de hoek van de kamer zit Matt met nog een paar mannen om hem heen. "Jou dochter? In dat geval zal het jou wel pijn doen als ze opeens neergeschoten word." Ik leg mijn hand op Maud haar schouder. "Dat doe je niet.. je geeft om haar. En ik denk trouwens dat jij jezelf meer pijn doet. Zo wanhopig om dat kleine meisje te helpen terwijl je collega's elkaar naar de strot vlogen." Ik frons. "Misschien wist je nog hoe het voelde toen je ouders je weg hadden gedaan.. waarom eigenlijk? Ooh wacht laat me raden. Ze hielden meer van het jongetje. Enzo? Toch?" Woede komt in me op. "Wist je nog hoe het voelde hoe ik 0001 en 0003 de opdracht had gegeven om jou hele familie uit te moorden. Twee keer.." ik lach. "Weet je wat ik zo jammer vind? Olivia en ik moeten zo weer moeite doen om een nieuwe directeur te vinden. En nadat ik jou heb vermoord weet niemand meer waarom ze achter mij aangingen. Of achter Olivia. Dus.. wij kunnen rustig verder leven terwijl jij nu al zit te creperen van de pijn." Ik werp een mes in zijn schouder. "Ooh haben Sie Schmerzen." Zeg ik dan lachend. Een man die bij hem staat wil schieten maar Olivia is hem voor. "Hmm ik denk dat dat pijn deed..." zegt ze dan. De andere mannen komen nu ook in actie. "Das Mädchen!" Roept Matt. Een man richt zijn wapen op haar. "Als je dat doet dan maak ik jullie allemaal af." Zeg ik boos. Dan schiet de man. Mijn mes komt recht in zijn hoofd. Maud valt op haar knieën. "Mamma.." zegt ze zacht. Ik pak haar op en breng haar naar de gang. "Ey, jij bent toch de chick van Ja.." "ja dat ben ik en breng haar naar een ziekenhuis, please!" De man schrikt er van en pakt Maud dan op van de grond. Hij rent de trap af. Met een gezicht op onweer loop ik terug de kamer in. Ze hebben Olivia in de kamer vastgebonden en proberen nu haar kleding uit te trekken. De eerste draai ik zijn nek om. De tweede druk ik zijn strot dicht. En met de derde heb ik nog een klein gevecht. Met een mes in zijn hart stopt hij toch met leven. En dan komt Matt. Op handen en knieën probeerde hij de kamer uit te kruipen. Ik ga staan op zijn rug waardoor hij door zijn armen zakt. Aan zijn haar trek ik zijn hoofd omhoog. Dan snijd ik zijn strot door. Ik maak Olivia los en ren dan weg. Weg naar het ziekenhuis waar die man op me staat te wachten. Hij schud zijn hoofd. "Het spijt me, ze stierf in mijn armen." Ik blijf stil. Wat moet ik zeggen. Wat moet ik doen. "Wat was ze van u." Ik knipper een traan weg. "Mijn dochter. Adoptie dochter." Ik draai me om en loop weg. Ik negeer iedereen die op mijn pad komt en kruip mijn huis binnen door een raam. Ik verstop mezelf in een kast met een fles water en een pak koekjes.