His daughter

...3...

Pov Cherry

0007 en 0008 zijn hier. Een man en een vrouw van mijn leeftijd. Ik was bij hun gesprek met home security. Ik weet wie het zijn, zij weten niet wie ik ben. Iemand zet een gun tegen mijn hoofd. "Drop it.." zegt hij. Ik laat mijn gun vallen en hou mijn handen omhoog. Daardoor kan ik zijn arm klemmen. In een soepele beweging grijp ik mijn mes uit het zakje op mijn rug en druk die tegen zijn keel aan. "Wie ben jij.." sist hij. Ik lach. "Volgens mij wou jij mij vermoorden. Dus je weet wel wie ik ben." Ik druk wat harder met het mes. Hij lacht nu. "Je vermoord me niet 0006, overal is beveiliging en zijn er camera's." Ik glimlach. "Het is wel leuk dat je serieus denkt dat ik dat niet zou doen. Ik draag altijd handschoenen, geen vingerafdrukken, ik heb een bril die ik altijd na een moord opdoe zodat de mensen me niet herkennen. En ik kan altijd mijn haar nog vast doen." Ik zie de angst in zijn ogen, maar die is al snel weg als ik zijn keel open snij en bij hem weg loop. Ik wil de wc in lopen alleen ergens naast me zie ik een man over een vrouw hangen die haar handen vastbind en haar wil verkrachten. Ik klem mijn arm om zijn nek en druk zijn mond en neus dicht. Het duurt niet heel lang voor hij overlijd. Het meisje kijkt me verbaasd aan. Zonder iets tegen haar te zeggen loop ik door. Ik ga naast mam op de tribune zitten. Maud tikt me aan. "Die meneer heeft een gun." Zegt ze zacht. Ik kijk naar de man die zijn gun op mijn vader richt. En niet alleen hij. Aan de overkant staat nog iemand. En overal verspreid staan nog schutters. "Power on." Zeg ik en loop weer weg. "Wat heeft dit te betekenen? Willen jullie mij of mijn ouders! Als iemand hem neerschiet, ik zweer het. Ik kom te weten waar het hoofdkwartier is en ik vermoord jullie allemaal." Er staan tranen in mijn ogen. Mijn arm word vastgepakt. Luca. "Wat doe je." Ik trek mijn arm los. "Jullie leven redden, als er word geschoten ga je liggen op de grond, ga niet staan, niet rennen gillen of wat dan ook. Blijf liggen tot ik jullie kom halen." Ik druk hem terug naar mam en de anderen. "0006 hou je rustig, wij schieten niemand neer." Er word geschoten, iemand op het veld grijpt naar zijn schouder en valt op de grond. Op dat moment voel ik zelf ook een steek van pijn in mijn schouder, maar ik ben niet geraakt. Enzo... "ik kom jullie opzoeken.. en denk maar niet dat ik gezellig thee kom drinken... power off." Er komt een man voor mij staan met zn rug naar me toe. Ik zet mijn gun tegen zijn hoofd aan. "Power off." Zegt hij. "0007?" Vraag ik. "8?" Vraagt hij terug. "0006." Zeg ik terug en trek terug. Hij kijkt me raar aan. "Hoe durf je haar plaats in te nemen, zij was de beste die we ooit hadden." Ik frons. "Waar heb je het over." Ik druk hem aan de kant en schiet op een man die zijn gun op het veld richt. Samen met 0007 schiet ik meerder mensen neer die op het veld richten. Er komt nog een vrouw naast me staan. "Six!" Roept ze en begint te schieten. "Eight!" Zeg ik terug en schiet een man neer die net naar mijn vader schiet. De scheidsrechter fluit de wedstrijd af en de spelers verlaten het veld. Een bewapende man wil erachteraan gaan maar ik spring er voor. Alsof er niks gebeurd lopen mensen het stadion uit. Iemand begint te gillen. Ik geef de man een kopstoot en schiet een kogel door zijn hoofd. Enzo ligt nog steeds op het veld. Hij beweegt niet meer. "Power on, als Enzo dood is.." zeg ik en ren naar Enzo toe. Hij ademt moeilijk. Ik druk mijn hand op zijn wond om het bloeden te verminderen. Enzo brengt zijn hand naar mijn gezicht. "Het is oké.." zegt hij zacht. Ik schud huilend mijn hoofd. "nee Enzo.. ik heb je net, ik kan je niet nu al kwijt raken." Hij haalt diep adem. "Dat is het nu juist.. mijn leven is weer compleet, jij bent bij me bij mijn einde." "Dit is niet je einde Enzo.. IEMAND HELP!!" Roep ik maar niemand komt. "Ik.." hij valt weg. Ik druk wat harder en roep weer on hulp. "Ik.. hou.." hij ademt bijna niet meer. "Ik... hou... van je..." hij sluit zijn ogen. "Enzo blijf bij me.." huil ik en help 0007 om hem op een brancard te leggen. Luca komt er ook aan. "Enzo blijf wakker, kijk naar mij." Zegt hij en pakt zijn hand vast. 0007 en ik pakken hem op en brengen hem naar een ziekenwagen waar de mensen bezig zijn met de lijken. "Help! Hij leeft nog!!" Roep ik hysterisch. Ze nemen enzo over. Zuurstofmasker en allemaal dingen komen aan hem te liggen. Luca pakt mijn arm vast. Heb jij dit gedaan?" Vraagt hij boos. "Natuurlijk niet!" Zeg ik boos terug. "Waarom huil je dan!" Mijn mond zakt open. "Mijn tweelingbroer ligt op sterven, ik kan hem voelen gaan, ik voel zijn fucking pijn! En jij vraagt waarom ik huil! Al had ik het niet zien gebeuren dan had ik nog gehuild. Al was ik nu in Ierland bij Niall, ik had Enzo gevoeld zoals ik hem altijd al heb gevoeld. Als hij boos was, vrolijk, chagrijnig, verdrietig. Als zijn hart gebroken was, als hij een trap tegen zijn schenen kreeg." Ik stap de wagen in om bij hem te blijven. "Maar als hij mijn aanwezigheid niet waardeert dan zal ik ook mijn best niet meer doen om mijn leven voor jou op te geven." Luca slikt. De deuren van de ambulance gaan dicht en we rijden weg. Ik pak Enzo zijn hand vast en voel hem langzaam sterven. In het ziekenhuis geven ze hem nieuw bloed en opereren ze hem direct om de kogel uit zijn schouder te halen. Het zuurstofmasker word van zijn gezicht gehaald en een zuurstof slangetje word door zijn neus naar binnen gedrukt. Ik blijf Enzo vast houden. Wat er ook gebeurt. "Mo... Monique..." fluistert Enzo. Ik knijp zacht in zijn hand. "Ik ben hier broertje.. ik blijf bij je. Ik hou van je." En dan stopt zijn hart ermee. "Laat hem los." Zegt een arts. Ik laat hem los. Van die stroom dingen worden op zijn borst gezet en zijn hart begint weer langzaam te kloppen. Hij was dood.. ze hebben hem vermoord. Pap komt binnen en drukt me aan de kant. "Wat heb je gedaan! Verdwijn uit mijn ogen!" Ik frons. "Ik heb niks gedaan.. waarom zou ik jullie iets aan willen doen." Zeg ik boos. "Weet ik veel, nou verdwijn!" Ik druk een kusje op Enzo zijn hoofd en loop dan weg. "Weet je pap? Ik zal nog eens mijn leven in gevaar brengen voor jou." Ik klap de deur achter me dicht. Meteen springt iemand bovenop me. Met een mes. Hij probeert me te steken maar ik druk zijn keel dicht waardoor hij niet kan ademen. Daardoor verzwakt hij en draai ik de rollen om. Ik pak het mes van hem af en druk die tegen zijn keel. Het is 0007. "Wat ben je aan het doen.. zelfmoord plegen?" Vraag ik hem. "Ik kreeg een opdracht.." "van wie." "Iemand uit München." "Om mij te vermoorden?" Hij knikt. "Ken jij de regels van ons werk wel? Als jij een hoger iemand vermoord gaan ze achter jou aan. Ik heb 0001 en 0002 vermoord, dus nu moeten jullie mij vermoorden. Maar als jij mij vermoord ben jij de volgende." Hij fronst. "Serieus? Waarom word dat nu pas gezegd." Zegt hij boos. "Anders zou je me niet vermoorden.. en dat was de bedoeling." Opeens pakt iemand me vast en slaat me in de boeien. "Monique Fernandez, u staat onder arrest." WAT!! 0007 staat te grijnzen. "Waarom." Zeg ik boos en probeer mezelf los te maken. "Omdat u moorden op uw naam heeft staan." Ik lach. "Dat is zeker waar, maar ik heb een vergunning, en al die mensen wouden mij of mijn vrienden en familie vermoorden dus eigenlijk red ik mensen door anderen hun leven af te nemen." Ik frons. Dat klonk nog best wel slim. "Maar dan heb je nog wel mensen vermoord.." ik zucht. "Ja maar wel mensen die mensen hebben vermoord.. ik ga geen onschuldige mensen neerschieten." Wat snappen ze daar niet aan. "Neem haar mee mannen, ze kletst zich er onder uit, maar ze is schuldig. Ze heeft vandaag haar eigen broer neergeschoten." Zegt 0007. Mijn mond zakt open. "Dat was jij!" Roep ik en ruk me los van de mannen. Als ik los ben spring ik op mijn collega en sla ik de ketting van de handboeien rond zijn nek. Ik wurg hem. De agenten proberen me van hem af te trekken alleen ik win het gevecht. 0007 is overleden. Ik ren het ziekenhui uit zo snel als ik kan. Er word op me geschoten, maar ze zijn er niet zo goed in. Ik duik een steegje in en klim over een hek. Een vrouw kijkt me vragend aan. Ik leg mijn vinger op mijn lippen. Ze knikt en wenkt me naar de schuur waar ze de ketting doorknipt met een tang. Dan merk ik op dat ik haar ken. Ze haalt een paar planken van de muur, er zit een kamer achter. Ze drukt me er in en sluit het weer af. "Heren, waar kan ik u mee helpen." Hoor ik haar dan zeggen. "Een vrouw is op de vlucht, als het goed is is ze hier in de buurt." Ik druk mijn oor tegen de muur om te horen wat er word gezegd. "Een vrouw? Konden jullie haar niet houden." Ze lacht. Waarom helpt ze me. Mijn dood zal haar miljoenen opleveren. "Wat is haar naam als ik vragen mag? Misschien ken ik haar." "Cherry Fernandez." Zegt een man. "Dat is een collega van mij.. hooo rustig, wij zijn fitness modellen... nee ik draag geen wapens u kunt me onderzoeken." Het blijft even stil. "Mevrouw Fernandez is een agente die mensen echt vermoord." "Cherry? Nee joh die doet geen vlieg kwaad.. alleen als ze aan het boksen is.. daar wil je niet tegen met een vechtsport." "Maar heb je haar nou gezien of niet." Zegt een andere agent die er duidelijk klaar mee is. "Nee.. misschien bij de buren." Zegt ze dan. Na een tijdje worden dep planken weg gehaald. "Ze zijn weg, kom mee naar binnen." Fluistert ze. Ik knik. Ze loopt voor me aan naar buiten maar maakt een gebaar dat ik moet blijven staan. "0008, er is een vervelende mededeling. 0007 is overleden en 0006 is opgepakt." Dat is mijn baas. "Ja dus.." zegt ze arrogant terug. "Dat betekend dat de twee die hoger staan dan jij uitgeschakeld zijn. Dus ik zal u moeten vermoorden......"

Derde hoofdstuk🤙🏻