His daughter

...1...

Pov Zinedine Zidane

Ik zit rustig op de bank na te denken. Waar zou ze nu zijn, zal ze ons willen zien. Hoe zou ze eruit zien. Veronique, mijn vrouw, komt naast me zitten. "Waar denk je aan.." zegt ze zacht. Ik zucht en trek haar tegen me aan. "Waarom hebben we haar weg gedaan.." ik voel tranen opkomen. "Omdat we geen tweeling aankonden op dat moment. Jij was druk met voetbal, ik met dansen. Twee kinderen konden daar niet bij." Ik zucht. "Ik wil mijn baby girl terug.." zeg ik dan tegen haar. "Wie wil je terug." Enzo, mijn oudste zoon, komt binnenlopen. "Wat?" Vraagt Veronique. "Je zij ik wil mijn baby girl terug. Wie wil je terug." Ik sta op. "Ik moet naar mijn werk, tot vanavond." Zeg ik en druk een kus op Veronique haar wang. Voor ik door de deur kan lopen word mijn arm vast gepakt. "Pap. Heb ik een zus?" Ik trek mezelf los en zonder nog een woord te zeggen tegen Enzo loop ik door.

Pov Cheryl

Ik loop door de straten te zoeken naar de loverboys, serie killers. Je snapt me. Nouja eigenlijk loop ik gewoon met Niall over straat zodat ik niet alleen ben. Ik word namelijk door veel mensen gezocht. Sommigen willen me dood omdat ik hun dierbaren heb vermoord. Anderen willen informatie uit me krijgen. Maar ik zal nooit van mijn leven iets zeggen over waar ik werk, waar ik vandaan kom en wie mijn familie is. Ik ben geadopteerd door een Ierse familie. Mijn echte ouders wonen in Madrid. Ik durf ze alleen niet op te zoeken. Wat als iemand me daar kent en me ter plekke neer schiet. Niall slaat zijn arm om mijn schouder. "Wat is er lieverd." Zegt hij. Niall is mijn beste vriend. Geen rare ideeën opbrengen. Ik heb geen vriend in die zin. Dat durf ik niet aan. Niall is trouwens de enige buiten mijn baas die weet dat ik een geheim agente ben en dat ik geen moeite heb om verder te leven met bloed aan mijn handen. De rest van de wereld die mij in het dagelijks leven ziet en niet weet dat ik door veel mensen gezocht word, denkt dat ik een model ben. Een beetje raar toch? Een model met een veiligheid en vakmanschap diploma. (Veva, bijvoorbeeld het leger) en dan ook nog een uniformberoepen diploma. (Politie) en toch gelooft iedereen me als ik zeg dat ik een model ben. Raar hè. Niall kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. "Ik vroeg me af wanneer jij naar Madrid ging." Hij lacht. "Sorry, maar ik kan je niet meenemen naar Madrid, weet je hoe veel mensen daar wonen die je zoeken." Nu lach ik. "Weet je hoe veel mensen hier zijn." Hij fronst. Ik zet mijn bril op zijn neus. Weet je die bril die 007 had om de guns bij mensen te zien. Die brillen bestaan dus echt en ik heb er 1 van. Hij geeft de bril terug. "Nu voel ik me onveilig." Zegt hij dan zacht. Ik lach. "Waarom, ik heb er toch ook 1." "Ooh dat maakt me veilig." Zegt hij sarcastisch terug. Ik geef hem een duwtje. Net op dat moment word er naar ons geschoten en gaat de kogel vlak langs ons. Zo snel als ik kan trek ik mijn gun en drukt ik Niall een café binnen. "Verstop je tot ik je kom halen." Zeg ik en kijkt naar buiten naar degene die op me schoot. Er word nog eens geschoten. Een man in het café wankelt en valt dan neer. Een hoop gegil vult de ruimte. Ik schiet terug.  "0006 wat gebeurt er." Word er gezegd in mijn oortje. Zo'n klein minuscuul ding in je oor. "Ze hebben me gevonden.." zeg ik terug. "Waar bevind u zich." Ik draai met mijn ogen. "Ik ben 22, waarom noem je me altijd u." Ondertussen blijf ik de mensen neer schieten die mij proberen te raken. de meeste mensen rennen gillend weg. Zelfs een paar die het café uit rennen. Ik spring bovenop de eerste. Een klein meisje van ongeveer 9 jaar. "Blijf liggen, maakt niet uit wat er gebeurt. Ik kom je ophalen." Zeg ik en ren verder naar een ander deel waar ik mensen op de grond trek en ondertussen schiet ik. Na een tijdje stopt het schieten en zie ik dat ik wel meer dan 30 mannen heb neer geschoten. Ik loop voorzichtig terug naar het café. Het meisje ligt er nog steeds. Ik hurk naast haar neer. "Gaat het meissie.." zeg ik zacht. Ze gaat rechtop zitten en kijkt om zich heen. Dan begint ze hysterisch te huilen als ze naar een man en vrouw kijkt die dood op de grond liggen. Ik pak haar op en neem haar mee naar binnen. Mensen daar zijn nog steeds in paniek. "Triple 0 six meld zich. Centrum, ongeveer 60 doden." Zeg ik zacht en krijg dan een antwoord terug. "0006 we plaatsen je over naar Madrid." Is het enige wat er word gezegd. Ik begint te vloeken. Het meisje op mijn arm zet ik neer bij een man en een vrouw met een kind van ongeveer 11 jaar. "Zou u even willen opletten? Ik kom zo teru..." "FBI GET DOWN!" Word er opeens geroepen. Dat ook nog. Moet ik al mijn dingen laten zien. Ik schuif mijn gun naar ze toe en ga op de grond liggen. Iemand gaat op mijn rug zitten en zet mijn handen vast. Ze fouilleren me of ik nog ergen een wapen heb zitten. Heb ik niet. "Wat doet u meneer.." zegt het meisje. "Deze mevrouw heeft mijn leven gered.. en niet alleen die van mij." Schattig.. "ik ben van de politie.. ik heb een vergunning, mag ik doe laten zien." Zeg ik zuchtend. Ze maken me weer los. Met zn drieën houden ze me onder schot. "Waarom zou ik op FBI schieten.." zeg ik en pak mijn id bewijs en al die shit. Mijn home security logo en haal mijn oortje uit mijn oor. De man wil mijn oortje afpakken en hem kapot gooien. "NEE STOP! Hij ontploft als je hem kapot wil maken." En dat meen ik serieus. Hij kijkt me dom aan. "Oké is goed, dan laat ik het je zien." Maar natuurlijk mag dat niet. De man gooit hem naar buiten net voor een persoon en dan ontploft mijn oortje. De vrouw ontploft nu dus ook. "Oei.. onschuldige mensen vermoorden.. komt je hoog te staan." Zeg ik lachend en loop bij de mannen weg. "0006?" Vraagt een andere man. "Daar heb ik dus nog nooit van gehoord." Ik lach. "Secret agency triple 0 six. What in hell happened here.." mijn baas komt binnen. Fuck this whole world. "Ik werd beschoten, dus ik schoot terug.. zo simpel is het." Zeg ik. Hij kijkt me boos aan. "Mijn kantoor 19:00." Hij loopt boos weg. Ik draai zuchtend met mijn ogen en loop richting de toiletten waar als het goed is Niall nog steeds is. Nouja lopen word rennen zodat ik van die FBI af ben. "NIALL!" Roep ik. Een slot gaat open en Niall loopt uit het hokje. hij rent naar me toe en knuffelt me. "God zei dank je leeft nog." Zegt hij zacht. Ik zucht en rust mijn hoofd o zijn borst. "Wat is er schat." Hij drukt een klein kusje op mijn mond. Nee we hebben niks, we zijn beste vrienden. "Ik word waarschijnlijk overgeplaatst naar Madrid." Hij glimlacht. "Voor mij maakt het niet uit waar je bent. Al ben je aan de andere kant van het universum, ik zal je vinden." Ik kijk in zijn mooie blauwe ogen. "Ik hou van je Niall, je bent echt de beste vriend die ik me kan wensen." Hij glimlacht en pakt mijn hand. Samen lopen we terug naar binnen het café is en dan naar buiten. Opeens voel ik dan iemand mijn andere hand vast pakt. Het is dat meisje van net. "Hei meissie, ga je met ons mee." Zeg ik. Ze knikt. "wat is je naam lieverd.." zegt Niall dan en hurkt voor haar neer. "Anne-Marie." Zegt ze zegt. "Mooie naam, ik ben Niall, en dit is Cherry." Ik grinnik. "Je weet dat dat niet mijn naam is toch?" Niall lacht. "Ja tuurlijk, alleen Cherry is leuker dan Cheryl." Ik lach en knik. "Dat is zeker waar." We lopen verder naar huis toe. Ja, Niall en ik wonen samen, niet in hetzelfde bed. Waarom we samen wonen? Mijn pleegouders zijn neergeschoten. Dat is dus ook de reden dat ik mijn echte ouders wil leren kennen. De deur is nog niet open en dan gaat de telefoon af. Wie belt ons nou op de huistelefoon. Met een zucht neem ik op. "Cherry Fernandez.." met de telefoon aan mijn oor loop ik naar de keuken om wat drinken voor ons in te schenken. "Hallo, u spreekt met Zinedine Zidane." Ik slik. "Hallo, kan ik u ergens mee helpen." "Het adoptiebureau gaf dit nummer door, als het goed is bent u mijn dochter." Zegt hij. "Dat zou goed kunnen.. waar kan ik u mee helpen." Ik voel een soort woede in me opkomen. Maar ik ben helemaal niet boos. Ik ben juist opgelucht dat ik eindelijk de stem van mijn bio vader kan horen. Ik hou de telefoon geklemd tussen mijn oor en schouder. "Zou ik je volledige naam mogen weten?" Vraagt hij dan. "Monique Veronique Zidane Fernandez." Zeg ik terug en zet de glazen met drinken op tafel. Niall kijkt me vragend aan. Ik knipoog naar hem. Ik hoor iemand huilen aan de andere kant. "Zouden je moeder broertjes en ik langs kunnen komen?" "Wanneer?" "Vanavond om 19:00" ik kijk op de klok. Over twee uur. "Kan het een uurtje later? Ik moet het nog een beetje netjes maken en ik moet ook nog naar het bureau." "Ja is goed, tot vanavond." "Oké, doei." Ik hang op en plof neer op de bank. "Wie was dat.." zegt Niall die me vragend aankijkt. "Dat was mijn biologische vader. En ze komen vanavond." Niall kijkt me ongelovig aan. "Dus, inkopen doen." Niall staat op. "Ga je met me mee Anne-Marie?" Vraagt hij. Ze knikt en staat ook op. "Het kan zijn dat ik weg ben als jullie terugkomen. En als ik dan weer terug ben kan het zijn dat ik een blauw oog heb." Niall lacht en geeft me een kusje. Daarna gaan ze weg voor boodschappen. Ik begin het huis grondig schoon te maken. En als je zo goed bezig bent gaat de tijd aardig snel. Een uur en drie kwartier lang ben ik aan het poetsen en dan is het huis keurig in orde. Snel doe ik andere kleding aan en stap ik in de auto richting het bureau. Ik had verwacht dat ze daar boos op me waren. Maar toch niet. Ik krijg nu wel een ingebouwd oortje. Die mijn gedachte kan zien en dat stuurt naar het bureau. En natuurlijk kan die ook ontploffen. Alleen dan moet ik wel iets zeggen. Nightlock. Dat moet wel hardop gezegd worden want als ik al aan het woordje denk zou het anders ontploffen. Hij luistert ook alleen naar mijn stem. Als ik zeg 'power on' dan gaat hij aan. En als ik zeg 'power off' dan schakelt hij zichzelf uit. Hij kan ook alleen ontploffen als hij aanstaat. Eigenlijk gewoon zelfmoord. En het allermooiste is nog wel dat ik dan niet alleen zelf ontplof maar ook iedereen die tien meter om me heen staat. Ongeveer een heel huis dus. Ik krijg ook een nieuwe gun. "Mevrouw Fernandez, waarom mag niemand van deze organisatie weten wie u bent." Ik slik. "Omdat ik snel een klik heb met personen. 0001 0002, 0003, 0004 en 0005 waren allemaal vrienden van me en ik heb ze voor mijn ogen zien sterven. Ik kan leven met bloed aan mijn handen, maar ik sterf nog liever zelf dan nog een aan te zien dat mijn vrienden worden neergeschoten voor mijn ogen." Hij knikt en laat me naar huis gaan. "Ooh ja, 0006? Morgen is je vlucht naar Madrid." Ik knik en loop terug naar mijn auto. Ik denk aan 0004 en 0005. Samen de opleidingen gedaan, samen aangenomen. Een traan loopt over mijn wang als ik de voordeur open maak. "Ben thuis!" Roep ik naar Niall. "Wat is er lieverd!" Roept hij terug en komt er dan snel aal gerend. Meer tranen verlaten mijn ogen. Hij neemt me in zijn armen en houd me vast tot ik ben gestopt met huilen. Daarna drukt hij me naar boven. "Fris jezelf maar even op. Die mensen in de kamer wachten wel." Ik glimlach en loop dan naar de badkamer. Ik was mijn gezicht en doe dan een nieuw laagje make up op. Opeens word er op de deur geklopt. "Ja?" Een man, ongeveer even oud als ik komt binnen. Mijn hart maakt een sprongetje. "Hei Enzo." Zeg ik vrolijk. Hij kijkt me raar aan. "Ooh sorry, ik ben Cherry." Zeg ik en wil hem een hand geven, maar hij knuffelt me. Ik glimlach en sla mijn armen om zijn middel. Nu voel ik iets, iets raars. Een of andere connectie. Alsof mijn leven weer compleet is na al die jaren. "Uuhm.. zou je me weer los willen laten?" Vraag ik na een tijdje. "Nee." Zegt hij zacht terug. "Serieus Enzo, laat me los." Langzaamaan laat hij me los. Hij heeft tranen in zijn ogen. "Sorry, mijn leven voelde even weer compleet." Zegt hij en kijkt schamend naar de grond. "Dat heb ik ook.. logisch bij een tweeling." Ik open de badkamerdeur en samen lopen we naar beneden. "Je ziet er veel aardiger uit dan op de foto's." Zeg ik. Hij lacht en opent de woonkamerdeur. Met een glimlach van oor tot oor loop ik achter hem aan naar binnen en sluit ik de deur. Een man en vrouw springen op en beginnen me aan te raken. Alleen mijn armen en gezicht, niet raar gaan denken. Geschrokken zet ik een stap achteruit. Dan geven ze me toch uiteindelijk een knuffel wat vet ongemakkelijk is. Ik kijk Niall hulpeloos aan waardoor de andere jongens beginnen te lachen. Nou... dit is dus mijn familie