~∆~
İNTİKAMIN RUHU
Bir ruhtum ben.
Bir ölüydüm ama bir o kadar da yaşıyordum.
Nefes alıyordum ama hissedemiyordum.
Konuşup dokunabiliyordum ama sanki hiç yok gibiydim.
İnsanların arasından geçerken bir hayalettim ben.
Kim umursardı ki benim gibi kızı? Kendime bile faydam yoktu.
İnsanlar, doğar, yaşar ve ölürlerdi.
Kimileri kimsesiz doğardı. Kimileri de iyi ortamlarda doğarlardı. Sıcak aile sevgisiyle de büyürlerdi.
Kimsesizler ise kendi ayaklarının üzerinde durmaya çalışırdı. Kimileri hayata sımsıkı tutunur ve güzel bir hayat geçirirdi.
Kimileri ise küçük bir fırtına ile batacak kadar savunmasızlar ve başarısızlardı.
Ölürken herkes farklı ölürdü. Kimileri gözleri açık ölürdü.
Kimileri huzurlu bir ölüm tadardı.
Bazıları ise ölmeden yaşam onlardan uzaklaşırdı.
Ben yorulmuştum artık. Bu oyun çok zordu ve ben sanırım küçük bir fırtına ile batacak kadar güçsüzdüm.
Hem ruhum hem de bedenim yorulmuştu. Ama en çok acı veren ruhumun yaralarıydı.
Bedenimdeki acıya zaten alışmıştım. Ya da alıştığımı sanıyordum. Ama ruhum kadar kötü değildi.
Ben ölmeden yaşam benden uzaklaşıyordu.
Ben ölüydüm ve yaşıyordum. İnsanlar beni göremiyordu.
Aynı yaşamdaki sırları göremedikleri gibi.
~∆~
Yayımlanış tarihi: 03.04.2018
03:36
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İNTİKAMIN RUHU
FantasyBütün acılarım peşimdeydi. Her yaptığım hata acıya dönüşüp beni yok etmeye çalışıyordu. Acılarım bir ruhtu. Ama acılarımın da düşmanı vardı. O ben değildim. Kimse değildi. Onu görmek için ölmüş olmak gerekiyordu. Birgünde her şey değişebilirdi. Sevd...
