მაფიის მსხვერპლნი(დასრულებულია)

=9=

ლეას pov:
თვალები გავახილე და მუცელში წვა ვიგრძენი. თვალები ტკივილისგან დავხუჭე და მალევე გავახილე. ოთახი ვარდისფერი ფერის იყო. თეთრი ავეჯი კი მას ამშვენებდა. რატომღაც ჩემ დას მახსენებს.

-უკვე გაგიღვიძია.-გავიგე ვიღაც ბიჭის ხმა, რომელიც იღიმოდა.

-კი გავიღვიძე და მადლობა. აქ როგორ მოხვდი? -ვკითხე ინტერესით.

-ყველაფერი დავინახე.

-კარგი გასაგებია. მალე წამიყვანს პოლიცია? -ვიკითხე მშვიდად.

-ნუგეშინია არაფერი არ მითქვია. უკეთესად ხარ? -მკითხა და ნაკერი შეამოწმა.

-ფიზიკურად კი. -ვუთხარი და არაფრისმთქმელი სახით შევხედე.

-ის ბიჭი გელოდება. -მითხრა და გასვლა დააპირა, მაგრამ ჩემმა სიტყვებმა შეაჩერა.

-მადლობა. ისე არგინდა მითხრა რატომ მეხმარები? -ვკითხე ინტერესით ის კი საწოლის გვერდით დაჯდა.

-სიმართლე გითხრა ერთ გოგოს მიგამსგავსე. გაჭრილი ვაშლივით გავხარ მას.-მითხრა და თავი ჩაღუნა.

-დიდი ხანია არ გინახავს? ან რა გქვია?-ამაზე გამომხედა და თითქოს იმედის ნაპერწკალი ჩაესახა.

-თემინი. 2 წელია, რაც არ მინახია...

-მე წაგიყვან ლილეს განახებ, ამის შემდეგ კი ყველაფერს მოგიყვები. -ვუთხარი და გავუღიმე. კარადიდან ჩემი დის ტანსაცმელი ავიღე და შავ ფერში გამოვეწყვე. ოთახიდან გასულს კი დაფეთებული ჯიდი ჩამეხუტა.

-შემაშინე! ანდა როგორ შეიძლება ასე თავისუფლად დადიოდე?! -მითხრა ანერვიულებულმა და მომშორდა მე კი ძალდატანებით გავუღიმე.

-აქ გააჩერე.-ვუთხარი ჯიდის, როგორც კი წითელი და თეთრი ვარდები შევნიშნე. მალევე დავბრუნდი ვარდებით ხელში და ისევ გზას დავადექით. მალე მივედით და თემინი კი გაკვირვებული გვიყურებდა.

-თემინ ეს გზა იცი სადაც მიდის, მაგრამ ჯობია მე მომყვე. -ვუთხარი და ფეხით გზას გავუდექით. ჯიდი რომ არა, რომელსაც ვეყრდნობოდი ნაკერის გამო ალბად წავიქცეუდი.

-მოვედით. -ვუთხარი ჩამწყდარი ხმით და ქვას შევხედე სადაც გამოკვეთილად ეწერა "ლილე"...

-ეს ხუმრობაა? -იკითხა თემინმა, რომელსაც თვალზე ცრემლი ჰქონდა მომდგარი.

-სამწუხაროდ ეს სიმართლეა... -თითქმის ჩურჩულით ვთქვი და საფლავთან ჩავიცუცქე. ყვავილები ლამაზად დავაწყვე.

-ანიო! ბოდიში, რომ ეს დღეები ვერ მოვედი. ნახე ვინ მოგიყვანე?! შენი თემინი აქაა. სამწუხაროდ ჯერ პირობა ვერ შევასრულე, მაგრამ მალევე ვაზღვევინებ აი ნახე. -ვთქვი და ცრემლები მოვიწმინდე.

თემინის pov:
გაქვავებული ვუყურებდი ქვაზე დახატულ მომღიმარ ლილეს და ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი. ნუთუ ეს სიმართლეა?! 2 წელი მინდოდა მენახა და ეს ნატვრაც ნახევრად ამისრულდა.

-ეს როგორ მოხდა?-ვიკითხე ჩუმი ხმით.

-ეს... 2 წლის წინ ლილეს ვიღაც მანიაკი გადაეკიდა... პარასკევი საღამო იყო და შენგან მოდიოდა. ის გაიტაცეს და გავიგეთ თუ არა ყველგან ვეძებეთ, თუმცა უშედეგოდ... ვერ მივუსწარი... -თქვა ლეამ და მალევე გავიგე უცხო ხმა.

-ლეა! ხომ იცი რომ შენი ბრალი არაა?! -ვიღაც გოგომ იგი მიიხუტა და მტირალე ლეას ამშვიდებდა.

-წამოდი სახლში ყველა ნერვიულობს. -იმ გოგომ სრულიად დაუძლურებული ლეა წაიყვანა.

-თემინ გონს მოდი. ასე ვერ იქნები. -გავიგე ჯიდრაგონის ხმა.

-მაშინ რა გავაკეთო?! რა დავაშავე ასეთი, რომ ასე ვისჯები?!-ვიღრიალე ბოლო ხმაზე.

-ყველას თავის ბედი აქვს. წამოდი სახლში წაგიყვან აქ ყოფნით უარესად გახდები... -მითხრა დაღვრემილი სახით. ცრემლიანი თვალებით შევხედე და მას გავყევი.

-მის მკვლელს არ მოვასვენებ. -ვთქვი ჩუმად...

ნიკეას pov:
სასაფლაოზე წავედი. ვგრძნობ, რომ ლეა იქაა. მივედი და მართლაც იქ დამხვდა. სახლში მივიყვანე და არავის მივეცი უფლება მს მიკარებოდა ეხლა მას სიმშვიდე სჭურდება...

ჯიდის pov:
ვუყურებდი ლეა როგორ ტიროდა. მე კი მისი დამშვიდებაც არ შემეძლო... "
-გავიგე თემინის ჩუმი ნათქვამი მანქანაში ყოფნის დროს და მას არც ვამტყუნებ, პირიქით დავეხმარები...