- Chapter 11 -

67 3 1
                                    




' Jin Seon Mi, I think I keep getting fooled too. Even if this disappears, I feel as if I'd be the same. I'm being crazy.' - Son Oh Gong

' Call my name when you're struggling, scared, or in danger. I will always appear and protect you.' - Jin Seon Mi

- - -

"Son Oh Gong" mahina kong sambit ng makita syang naka hilig sa kanyang sasakyan sa tapat ng aming opisina.

Is this why my workmates are nowhere to be found at the site. It's because of him.

He was just effortlessly and lazily leaning his back on his car while his hands are at his black jeans pockets and on the other hand he was already and definitely oozing with 'don't mess me' aura nya kaya naman di na ako nagtataka kung bakit halos ilag sa kanya ang iba maging ang mga katrabaho ko noong una nila syang makita, bagaman humanga sila sa presensya nito at maging sa pisikal na karakteridad nya.

Only his mere presence is enough to tell you that you should not mess nor fool around at him if you don't want to be in trouble -or most probably to die- or to be in hell. His eyes and stares are enough to scare people even animals or insects to be afraid at him.

But for me has a different aura -affect , effect? Or what you can call it- on me.

"nasaan yung mga katrabaho ko?" I ask him to get his attention.

Because he was just shamelessly gawking at me, na para bang ang nasa harapan nya ay isang life size standee ko lamang na pwede nyang titigan gaano man katagal.

I'm not that conscious about my well being but because of his stares I started to feel a bit conscious at myself. I'm not even a drop conscious around Dong Min compare to how am I right now at him.

"nauna na sila, mukang doon sila sa fast food sa kabilang street manananghalian" tamad nyang sagot bago umayos ng pagkaka tindig mula sa pagkakahilig sa kanyang sasakyan.

"saan ka pupunta?" he ask as he took a step forward towards my direction looking straight at me

"sa mga kasama ko. Kakain ng lunch" inosente kong sagot nang gantihan ko ang matalim at may awtoridad nyang mga paninitig.

"I already told them that you are not joining them" sambit nya ng tumigil isang pulgada ang layo sa akin

Sobrang lapit namin sa isa't isa, I can't even look straight at him at this position.'tugdug.tugdug.tugdug'. W-why does my heart beats irregularly like this? Para bang may kung sinong pumasok sa loob ng katawan ko at pinagtata-tambol na lamang biglaan at wala man lamang pasabi ang puso ko.

At this rate he would probably hear my heart beat and then what? he will tease me because he heard it.

Teka nga?! Bakit ko ba inaalala ang distansya namin?.

Wait! ! ! Napa kunot noo ako ng wala sa oras nang mapagtanto kung ano ang huli nyang sinabi.

"anong ibig mong sabihin?" ang naka kunot noo kong tanong upang kumpiramahin kung tama ba ang narinig ko.

"I told them that we are having our lunch together" he said proudly as he shrug his shoulders off.

"At bakit mo naman sinabi yun sa kanila?" medyo naiinis kong sambit.

Sa nakalipas na mga araw ay parati na syang pumupunta rito sa pinag tatrabahuhan ko at tuwing lunch break ay inaaya nya akong sabayan sya sa lunch. That's why for this past few days we always have our lunch together, kaya naman ang mga kasama kong magagaling maki sagap ng tsismis ay sobra nang nakukuryoso sa kanyan at sa kung bakit kami parating sabay mag lunch at bakit sya parating narito.

Odyssey towards Love (Korean Odyssey/Hwayugi Fanfic)Where stories live. Discover now