Mutlu Yollara

5. Bölüm ~ Galata Kulesi Ve Kız Kulesi'nin Aşkı

Herkese merhaba :D yeni bölüm ile karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz. Yeni bölüm vote&yorum yükselince gelecektir.

Bu bölümü @Betcetin e ithaf ediyorum. Umarım beğenirsin tatlım. Sizde, size ithaf etmemi isterseniz özelden veya yoruma yazabilirsiniz. Merak ettiğiniz sorular varsa sorabilirsiniz :D

İyi okumalar!

5. Bölüm

"Mutluluğu denizde bulmak varken neden okyanusta arıyorsun?"

Ya şimdi çıkacağım ve mutlu olacağım. Ya da Galata Kulesi ve Kız Kulesi gibi imkansız kalacağız...

-1 HAFTA ÖNCE-

Zaman durdu galiba.. Her şey durdu ya da bütün dünya yıllardır bu anı görmek istedikleri için sustu. Her yer bomboş, sessiz, sakin, karanlık... Tek bir ışık var, çok yakın.. Çok yakından geliyor.. Yeşil..

Dudaklarım özgür kaldığında gözlerimi açıyorum. Yeşil bir ışık değiyor gözlerime. Yıllar önce bakmaya doyamadığım gözler.. Sessizlik kısa bir süre daha devam ediyor. Ellerimin uyuşukluğunu gidermek adına hareket ettiriyorum. Onlar özgür değiller ama.. Çıkmak istemeyecekleri bir zindanda ait oldukları yerdeler. Başkasının elinde. ONUN ELİNDE..

Kafamın öne doğru, ona doğru ilerlediğini hissediyorum. Neden bu kadar istiyorum ki? Nereden geliyor bu arzu? Benim ait olduğum yer burası değil! Bu dudaklar, bu eller değil! Tekrar böyle bir şey olmasına izin veremem! Tekrar etkisi altına giremem! Yapamam!

Dudakları, dudaklarıma değdiği an kafamı yana çeviriyorum.

Z: "İyi geceler.." Hızla ellerimi zindanından kurtarıp özgürlüğe salıyorum. Cevabını beklemeden arabadan inip apartmandan içeri giriyorum.

Eve geldiğimde ister istemez gülüyorum. Bir koltukta Yağmur, diğerinde Melis uyuya kalmışlar. Odama gidip pijamalarımı giyiniyorum, tekrar salona geri dönüyorum. Sabah 'heryerim tutulmuş' diye başımın etini yemesinler!

Z: "Kızlar kalkın!" Diye bağırıyorum. Tabi hemen kalkıyorlar.

Y: "Ne bağrıyorsun be!"

M: "Sabah mı oldu ya?"

Z: "Off! Kalkın yataklarınıza yatın!"

M: "Sen ne zaman geldin?"

Z: "Oldu baya.." Yalanım batsın! Şimdi geldim desem fırça yiyeceğim. Hiç çekemem valla.

Y: "Off! Neyse ben gidiyorum, iyi geceler."

Z: "Sanada!"

M: "Bende gittim iyi geceler."

Z: "Aynen!"

Kızların gitmesiyle camın önündeki tekliye atıyorum kendimi. Uzakta olsa boğazı manzarasını görüyorum. Ne zaman baksam oraya huzur buluyorum. Ama şimdi? Şimdi tek bir şey hissetmiyorum. Huzur dolmuyor içim. Yanıyor.

Aslında bu kadar takmazdım hiçbirşeyi ama bu benim için bir ilk. İlk defa dudaklarıma biri dokundu. Bunu ben istedim aslında. Peki neden pişmanım şimdi? Doğru ya.. Ben hep bu anın Keremle gerçek olacağını düşünürdüm.

İzmirden taşındıklarında 9 yaşındaydım. Ayrıldığımızda 9 yaşındaydım ben. 10 sene ardı arkası kesilmeden hayaller kurdum. Gerçek olacağını biliyordum. Hala biliyorum. Çok yakında tekrar göreceğim onu. Keşke bu anı onunla yaşayabilseydim...

•••

Zeynep'i bırakıp eve geliyorum. Işıklar kapalı ortalık sessiz.. Cam kenarında tekli koltuğa oturuyorum.