Mutlu Yollara

18. Bölüm ~ Evsiz Ama Mutlu Bir Yıl

Herkese merhaba :D gittim geldim vote ve yorum sayısında tek bir değişiklik göremedim. Bu beni fazlası ile üzüyor. Gerçekten neden böyle çok merak ediyorum. Ben burada bir şey yazıyorum ve bu yazılanlar gerçekten karşılığını alamıyor. Güzel mi değil ya da başka bir şey mi? Bir sorun var belli ve lütfen bunu bana söyleyin. Çünkü ben daha fazla bu konu için morelimi bozmak istemiyorum.

Zaman atlaması oldu bu bölümde. Anlamadığınız, merak ettiğiniz bir şey var ise sorabilirsiniz.

İyi okumalar.

18. Bölüm

/ Zeynep /

Elimdeki son süsü de gülümseyerek ağaca asıyorum. Bir gün sonra yılbaşı. Yılın son zamanlarında ne kadar kötü şeyler yaşasam da hepsi bitti ve ben yeni yılda mutlu olacağıma inanıyorum.

"Bitti mi?" Kafamı kaldırıp masada oturan Yağmur'a bakıyorum. Tebessüm edip cevap veriyorum. "Bitti."

Masaya oturuyoruz ve yemek yemeye başlıyoruz. Huzurla...

Huzurla... Artık gerçekten huzurluyuz. Bütün belalar pislikler hepsi bitti.

Sahi bu ay ne çok şey yaşadım. Tiyatro oyunumuz. Bora'nın beni kaçırıp işkence ettiği koca bir hafta. Kerem'le öldük sanarken hastanede gözlerimi açmam. Tedavi süreci derken Bora'nın yakalanıp hapise girmesi. Kerem'in Esin denen beladan kurtulması. Ve ve ve buna çok şaşıracaksınız Esin'in Bora'yla iş birliğinin sonlanması ve Esin'in iyi tarafa geçmesi. Evet gerçekten çok şey olmuş....

"Zeynep, Demet teyzeler biliyor mu Kerem'i?" Gözlerimi kocaman açıyorum. Hayır bilmiyorlar. Zaten bir tek ailelerimiz bilmiyor. Onun dışında cümle alem öğrendi sevgili olduğumuzu.

"Hayır bilmiyorlar. Şu yılbaşı geçsin söyleriz heralde."

"Peki sence annenin tepkisi ne olur?" Dedi Yağmur yemeğini yerken. Elimi yumruk yapıp yanağıma dayıyorum.

Tepkisi ne olur? Sevinir heralde. Heralde değil kesin sevinir. Eskiden damat diye çağırdığı kişinin şuan kızıyla sevgili olduğunu duyarsa çok sevinir. Halay falan çeker. Hiç üşenmez taaa İzmir'e gidip oradaki eski komşulara lokma dağıtır. Tamam sonuncusunu biraz abartmış olabilirim.

"Sevinir." Diye cevaplıyorum Yağmur'u daha sonra yemeğime dönüyorum.

•••

/ Kerem /

Kapının çalması ile tüm gözler anında beni buluyor. Oflayarak yayıldığım koltuktan kalkıyorum. Kerem... Kerem kim ki zaten? Kerem kapıyı aç, Kerem yemek yap, Kerem bulaşıkları yıka, Kerem markete git. Kerem, Kerem, Kerem!

Kapıyı açmam ile yüzü sinirden kıpkırmızı olmuş ev sahibimizi görüyorum, Hadi buyur buradan yak. Neden geldi kim bilir? "Buyurun Osman bey?"