not normal|johnny depp

0.5

Söylediği cümle zihnimin her köşesinde yankılanıyordu. Terleyen elimi üstüme sildim. Beni kesinlikle etkiliyordu. Üstümde bir hâkimiyet kurmuştu. Bu beni deli ediyordu. Gözlerimi yavaşça ona çevirdim. Bana doğru;

"Dün geceden sonra doyamadım küçük kaplan. Ve inan sana doyabileceğimi sanmıyorum."

Ah! Ne yaptın sen? Gözleri kısılmıştı. Dudağının kenarı hafif kıvrıldı. Sertçe yutkundum. Bu hareketimle sırıtışı biraz daha genişledi. Acaba babam duymuş muydu? Başımı ona doğru çevirdim. Babam ve Carmen aralarında konuşuyorlardı. Babamın kaşlarının ortasında her zaman olan çukur biraz daha belirmişti. Suyumdan bir yudum daha aldım. Telefon melodisi odayı doldurmuştu. Carmen ve babamın telefonlarının melodisi aynıydı. Çalanın Carmen'in telefonu sanmıştım. Yemekle ilgili haberleri almak için arkadaşları arıyordu sandım. Çalan babamın telefonuydu ve babamı önemli bir olay olmazsa olmaz saatlerde asla rahatsız etmezlerdi. Arayan annem olmalıydı. Babam telefonu açıldı. "Sevgilim?" diyerek masadan kalktı. Annem ve babam-kaç yaşlarına gelseler bile- birbirlerine böyle hitap ederlerdi. Carmen'le babamdan saklı yüzümüzü buruşturduk. Ne kadar anne ve babamız olsalar da bu hallerini kabul edemiyorduk. Bu tepkimiz onu bıyık altından güldürdü.

Babamın konuşması bitmişti. Yerine geçtiğinde Carmen benden önce davranarak ağzını açmıştı ki babam "Yarın erkenden annenizin yanına gidiyorum." diyerek kestirip attı. Sorgulamak istedim ama ne yeri ne de zamanı değildi. Konuşursam sesim titreyecekti. Kalbim hızlı çarpıyordu. Yanımda nefes alması bilmesi dikkatimi dağıtıyordu. Gerçi ondan başka bir yere dikkatimi verdiğim de yoktu. Masadaki sessizliği bozan Carmen'di. "Ne kadar süre yalnız kalacağız?" dedi. Sesinde yapmacık bir kırgınlık vardı. Bunu iyi tanıyordum. Onu tanımasaydım gerçekten üzüldüğünü sanacaktım. Ama biz üniversiteye geçene kadar ailemiz seyahatteyken yalnız kalırdık. Hatta o zamanlar liseye yeni geçmiş kardeşim de bizimleydi. Hem yalnız kalmak bizim için kötü bir şey değildi. Çalışanlar her türlü işimizi görüyordu. " Kısa bir süre kızım. "Dedi. Sessizliğimi bozarak" Önemli bir durum belli ki. "Olmasaydı bu saatte aramazdı." Daha sonra her şey normale döndü. Masada muhabbet ediyorlardı. Ben pek sesimi çıkarmıyordum. Arada soruları cevaplamak ya da ufak da olsa yorum yapmak için konuşuyordum. Kafamı kaldırdığımda Johnny ile göz göze geldim. Babama beni övüyordu. Ama gözleri benim üzerimdeydi. Gözlerinin üzerimde olması, benimle ilgilendiğini hissetmek içten içe hoşuma gidiyordu. Carmen'ın gözleri parlıyordu, Hayranlığı saklamıyordu. Bence o dışarıda yansıtmadığını sanıyordu ancak her hareketini gözlerini kaçırmadan izliyordu. Şaşılacak veya gülünç bir durum yoktu. Onun yerinde olan her kız onun yaptığını yapardı. Ne kadar belli etmemeye çalışsam da ben de öyle gözüküyor olabilirdim.

Daha sonra ben etrafı incelerken "Bella ile başka işlerimiz kesinlikle olacak." dedi. Kafamı büyük bir şokla çevirdim. Babam bana gülümsüyordu. Johnny, sırıtıyordu. Baya dalga geçiyordu. Ben zorla da olsa gülerek kafamı salladım. "Çok sağolun, Bay Depp." Dedim. 'Bay Depp'i bastırarak söylemiştim. Babam "Tebrik ederim kızım, beni çok gururlandırdın." diyerek devam etti. "Böyle bir övgü almak, özellikle Bay Depp'ten duymak çok hoş." dedi. Ve söylenmemesi gereken bir cümle kurdu. "Bay Depp'i etkilemiş olacaksın." dediği gibi Johhny "Etkilemez olur mu?" dedi. Şuan gözlerimi büyütmemi, ağzımdaki suyu püskürtmemi veya gözlerimi kaçırmamı beklerdim. Sadece kahkaha atasım geldi. Cidden çok arsız olmuştum. Kahkahamı bastırıp, kafamı salladım. Benden hiç beklenmeyecek bir hareketti. Carmen bu sözlerden rahatsız olmamışa benziyordu. Kızgın olsaydı kaşlarını çatar, yüzünü düşürürdü. Ancak konuşmasının devamı onu kızdırabilirdi. Johhny "Liseden beri hiç değişmemiş." dedi. Ne demeye çalışmıştı?

Yüzyıl sonra geri döndü. Çok kısa süreli devamı gelicek. 5k okuyucuya ulaşmışşş. Teşekkür ederim herkese <3 Yorum yapın eksik etmeyin. Çok özledim. Sizi seviyorummm