Ο Ψυχολόγος Μου

Part 9

POV Στέφανου

Μα που είναι? Έχει πάει 8 και ακόμα να έρθει. Πρέπει να το πήρε άσχημα που της είπα να φύγει, δεν εξηγείται αλλιώς! (Χτυπάει η πόρτα)

Στ: Παρακαλώ! (λέει χαρούμενα ελπίζοντας να είναι η Δούκισσα)

Γραμ: Με συγχωρείτε γιατρέ!

Στ: Πφφ... Τι θες Νεφέλη?

Γραμ: Ήθελα να σας ρωτήσω αν μπορώ να φύγω. Απ' ότι φαίνεται η κυρία Βασιλείου δεν θα έρθει.

Στ: Ναι σε είχα ξεχάσει τόση ώρα, μπορείς να πηγαίνεις!

Γραμ: Ωραία ευχαριστώ!

Στ: Εμ... Νεφέλη μισό λεπτό!

Γραμ: Ορίστε!

Στ: Εμ... μήπως έχουμε τα στοιχεία της κυρίας Βασιλείου?

Γραμ: Ναι είναι στον φάκελο της.

Στ: Μπορείς να μου τον φέρεις? Μετά μπορείς να φύγεις.

Γραμ: Ναι μισό λεπτό... Ορίστε!

Στ: Ωραία σε ευχαριστώ πολύ.

Γραμ: Καλό σας βράδυ!

Στ: Επίσης.

Ελπίζω να έχει τηλέφωνο ή διεύθυνση. Ονοματεπώνυμο, ημερομηνία γέννησης, τηλέφωνο, ωραία θα την πάρω τηλέφωνο. (Πληκτρολογεί τον αριθμό στο τηλέφωνο του. Καλεί όμως δεν απαντάει! Το κλείνει και ξανά καλεί. Πάλι τίποτα. Ξανά καλεί μια τελευταία φορά όμως και πάλι η Δούκισσα δεν απαντάει.) Πφφ... γιατί δεν το σηκώνει? Έχω αρχίσει να ανησυχώ. Πρέπει να υπάρχει και η διεύθυνση της στα στοιχεία... ναι... πρέπει να πάω από εκεί. Μέσα σε 10 λεπτά είμαι έξω από το σπίτι της. Ψάχνω το όνομα της στο θυροτηλέφωνο, το βρίσκω και το πατάω... τίποτα, καμία απάντηση... ξανά χτυπάω... τίποτα ξανά. Τότε ανοίγει η πόρτα της πολυκατοικίας και βγαίνει ένας ηλικιωμένος κύριος, βρίσκω την ευκαιρία και μπαίνω μέσα πριν κλείσει η πόρτα. Ανεβαίνω στον 3ο όροφο και ψάχνω στα κουδούνια πιο είναι το διαμέρισμα της Δούκισσας. Έξω από την προ τελευταία πόρτα είναι μια κοπέλα που χτυπάει το κουδούνι αλλά δεν της ανοίγουν. Φαίνεται ανήσυχη.

Στ: Με συγχωρείτε χρειάζεστε βοήθεια?

?: Πφφ... Ανησυχώ πολύ είναι μέσα η κολλητή μου και δεν ξέρω αν είναι καλά.

Στ: Μήπως λείπει?

?: Όχι πριν μισή ώρα ήμουν εδώ και δεν ήταν πολύ καλά... Θεέ μου δεν έπρεπε να φύγω... δεν έπρεπε να την αφήσω μόνη της... (λέει και βάζει τα κλάματα).

Στ: Ηρεμήστε! Θα χτυπήσουμε μερικές φορές ακόμα το κουδούνι εντάξει? Μπορεί να κοιμάται.

?: Σας παρακαλώ χτυπήστε εσείς εγώ δεν μπορώ τρέμω ολόκληρη!

Στ: Ευχαρίστως! (πλησιάζει το κουδούνι και κοιτάει το όνομα) Δεν μπορεί!

?: Τι έγινε?

Στ: Η φίλη σας μήπως λέγεται Δούκισσα Βασιλείου?

?: Ναι την ξέρετε?

Στ: Είναι ασθενής μου!

?: Τι??? Εσείς είστε ο ψυχολόγος?

Στ: Ναι σας έχει μιλήσει για εμένα?

?: Φυσικά εγώ της είπα να επισκεφθεί την κυρία Αντωνίου.

Στ: Μάλιστα! Να σας συστηθώ Στέφανος Αντωνίου.

?: Σίσσυ Ιωάννου χάρηκα!

Στ: Παρομοίως.

Σ: Πώς θα μπούμε μέσα ανησυχώ!

Στ: Η μητέρα της δεν έχει κλειδιά?

Σ: Έχει όμως δεν μένει εδώ.

Στ: Τότε το μόνο που μένει είναι να σπάσουμε την πόρτα.

Σ: Μισό λεπτό! Θα πάω στην διαχειρίστρια να μου δώσει το εφεδρικό κλειδί.

Στ: Εντάξει θα περιμένω εγώ εδώ και θα χτυπάω το κουδούνι μπορεί μέχρι να ερθεις να ανοίξει.

Σ: Εντάξει πηγαίνω!

Μετά από μερικά λεπτά έρχεται η Σίσσυ με το κλειδί.

Σ: Δεν άνοιξε?

Στ: Όχι... δώσε μου το κλειδί...

Σ: Ορίστε... Θεέ μου κάνε να είναι καλά!

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω ότι η τηλεόραση και τα φώτα είναι ανοιχτά.

Σ: Όλα είναι ακριβώς όπως όταν έφυγα! Σαν να μην πέρασε λεπτό... Δούκισσαααααα... Δούκισσα που είσαι?

Στ: Πήγαινε μέσα στα δωμάτια να ψάξεις κι εγώ θα ρωτήσω τους γείτονες αν την είδαν.

Σ: Εντάξει!

Η Σίσσυ πηγαίνει στα δωμάτια κι εγώ βγαίνω στον διάδρομο και χτυπάω την πόρτα στο διπλανό σπίτι. Δεν ανοίγει κάνεις, πρέπει να λείπ...

Σ: Ααααααααααααα!!!!!!!

Θεέ μου τι έγινε? Πηγαίνω τρέχοντας μέσα στο σπίτι και ψάχνω για την Σίσσυ. Την βλέπω στο τέλος του διαδρόμου μέσα σε ένα από τα δωμάτια να κοιτάει στο έδαφος με δάκρυα στα μάτια. Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο.

Στ: Τι έγιν... Δούκισσα...