A Fool For Love // Dutch Samuel Leijten Fanfiction

18

Picture: Instagram post by colourfulcum
~~~~~~

Samuel

Ik voel de felle zonneschijn op mijn gezicht stralen. Ik open mijn ogen en zie dat ik op een berg lig. Ik sta op en merk hoeveel rugpijn ik heb. Hoe de fuck ben ik hier beland? Ik voel in mijn zakken naar mijn telefoon. Niks.

Ik loop naar de auto en kijk daar. Ik zie mijn telefoon afgaan, als ik hem net wil opnemen hangt diegene die net belde op. Vijf gemiste oproepen van Dioni, tien gemiste oproepen van mama. Twintig berichten van mama, dertien berichten van Dioni.

Het is beter als ik naar huis ga. Ik stap in de auto en rijd naar huis. Vandaag ga ik weer naar het ziekenhuis om tijd door te brengen met Adriana. Ze gaat het halen, ze gaat niet dood, ze wordt gewoon weer wakker.

Na een aantal minuten kom ik aan bij mijn appartement. Ik loop de lift binnen en druk op de knop naar de zesde verdieping. "Houd de deuren alsjeblieft open!" Ik kijk op en zie een meisje voor de lift rennen.

Ik houd de liftdeuren snel open, zodat ze naar binnen kan. "Dankjewel." Zegt ze hijgend en drukt ook op de knop naar de zesde verdieping. "Woon je ook op de zesde verdieping?" Vraag ik verbaasd.

"Ja, ik ben net een aantal dagen hier komen wonen." Zegt ze. "Vandaar dat ik je niet herkende." Zeg ik. "Megan." Zegt ze en steekt haar hand naar me uit. "Samuel." Zeg ik en schud haar hand.

"Hier misschien kunnen we iets doen als je tijd hebt." Ze schrijft haar nummer op een papiertje en geeft hem aan mij. "Ik kijk wel. Fijne dag verder." Zeg ik en loop mijn appartement binnen.

Ik kan niet met Megan gaan. Om eerlijk te zijn is ze wel mooi. Donker bruin krullend haar tot haar onder rug, een mooi glanzend melk chocolade huidskleur, donker blauwe ogen, roze volle lippen. Prachtig.

Ik gooi mijn kleding in de wasmand en loop naar mijn bed. Ik pak een joint en aansteker uit mijn nachtkastje en loop naar mijn balkon. Ik ga met een plof op de stoel die in een hoek staat zitten en steek me joint aan.

Ik begin na te denken. Ik ben niet eens voorbereid. Ik ben zo druk bezig met het zeggen dat ze het gaat en moet halen. Maar wat als ze het niet haalt? Wat als ze wel sterft in dat kleine kamer in die lelijke ziekenhuiskleding?

Ik weet dan niet wat ik ga doen. Hoe gaat mijn toekomst eruit zien als ze ons wel verlaat? Wat ga ik doen? Ik sluit mijn ogen voor even. Ik breng de joint naar mijn lippen en neem er een peuk van.

Ik kijk naar buiten. Het uitzicht is... Ja hoe kan ik het noemen. Ghettorig? Tegenover mij is nog een ander gebouw en tussen ons de twee gebouwen is een steegje. Drie containers hier, paar prullenbakken daar.

Ik neem nog een laatste peuk van mijn joint voordat ik hem naar beneden gooi. Ik loop naar binnen en maak me klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ik pak een zwarte joggingbroek en een witte shirt.

"Ik kom voor Adriana Moreira." De vrouw achter de balie kijkt op en haar gezicht is weer gericht op de computer. "Ze zit in kamer 555." Zegt ze. Wat? "Kamer 555? Wanneer is ze verplaatst?" Vraag ik.

"Eergisteren. En vraag me verder niks meer alsjeblieft." Zegt ze met een zucht. "Ik heb het recht om je vragen te stellen. En jij moet respect tonen aan de mensen die hier komen." Ik kijk haar vol woede aan.

"Kamer 555 of vertrek?" Zegt ze met een geïrriteerd blik. Ik loop stampend naar de liften. Als de lift er is druk ik op de vijftiende verdieping. "Adriana."