A Fool For Love // Dutch Samuel Leijten Fanfiction

19

Picture: Instagram post by  colourfulcum 
~~~~~~

Samuel

555. Ik open de deur en tref Adriana nog steeds in haar coma. Ik ga bij der zitten en pak haar hand vast. Ze voelt zo koud aan, alsof ze al dood is. Ik aai met mijn duim over de rug van haar hand. Haar huid vervelt.

Tranen stromen langs mijn wangen en vallen op haar gezicht. "Het was mijn bedoeling niet, Adriana! Ik wou je nooit zo laten gaan. Ik wil je niet laten gaan. Je betekent zo veel voor mij sinds die korte tijden."

"Ik zat te denken. Wat als je wel doodgaat. Wat is je ons wel verlaat. Hoe moet ik dan verder? Hoe moet ik overleven? Ik weet niet wat ik zonder jou moet. Ik wil je kunnen horen praten tegen mij. Ik wil je lieve gegiechel horen."

Ze ligt daar op dat bed. Ik krijg geen antwoord terug. Ze ligt daar alleen in haar gedachtes die ik niet kan horen. Die ik niet kan zien. Die ik niet kan lezen. Die ik niet kan voelen. "Stop met doen alsof je dood bent!" Schreeuw ik naar haar.

"Wordt wakker! Wordt verdomme wakker! Ik kan niet zonder jou! Wordt nu verdomme wakker Adriana!" Ik zak op de grond en huil. Ik schreeuw zo hard als ik kan. De deur vliegt open en de beveiliger loopt binnen.

"Waarom schreeuwt u?" Vraagt hij en geeft me een hand zodat ik kan opstaan. "Wordt wakker." Zeg ik. "Het meisje." Zegt hij. "Je houdt van haar, he?" Vraagt die. Ik knik. "Het enige wat ik kan zeggen is, dat je er klaar voor moet zijn als ze het uiteindelijk niet haalt."

Ik kijk de beveiliger aan. "Hoe kunt u zoiets zeggen?! Ze gaat het halen!" Zeg ik. "Niemand is meer hetzelfde sinds je hier ligt. Iedereen is bang, Adriana. Iedereen. We weten niet wat we moeten doen."

"Kom. Dan gaan we." Zegt de beveiliger. We lopen allebei de kamer uit. We komen de dokter van Adriana tegen. "De stekker gaat der uit he?" Zeg ik. "Ne-" "lieg verdomme niet tegen mij! Hoe ze daar ligt, hoe ze voelt!" Zeg ik.

"Ja, ze gaat het niet halen. We geven haar tot morgen de zevende dag gaat ze niet redden. Als ze morgen niet uit haar coma ontwaakt moet die der uit." Zegt hij. Heb ik het juiste gehoord? Een dag eerder?

"Dat kunt u niet maken. Dat kunt u niet maken! U zei zeven dagen! Zeven verdomme dagen! U kunt niet eerder de stekker de eruit halen! Dat kan niet!" Schreeuw ik naar hem. "Samuel praat alsjeblieft zacht. Je bent in een ziekenhuis."

Ik kijk om me heen en zie een paar mensen naar ons kijken. "Valt er wat te zien?!" Roep ik. De mensen schudden hun hoofd en lopen weer verder. "Sorry Samuel maar ik moet je uit het ziekenhuis sturen. Je brengt overlast aan de patiënten en werknemers." Zegt de beveiliger.

Hij wilt me bij mijn arm pakken maar ik schud hem van me af. "Ik heb zelf benen van God gekregen waar ik mee kan lopen." Zeg ik en loop naar beneden. "Ik wil dit echt niet vaker doen samuel. Ik kan zien hoeveel je van haar houdt." Zegt de beveiliger.

"Ik heb nooit je naam gekregen." Zeg ik droog tegen de beveiliger. "Jackson." Zegt die emotieloos. Ik knik en loop weg. Ze kan met een ruk van een kabel ons allemaal verlaten. In een paar secondes. Hoe moet ik dat overleven?