Öfkenin Sevgisi ~Gale Texting

19

~5 yıl önceden devam~

Gajeel

Öfkeliyim, sinirliyim LANET OLSUN!!  Hey, bu kadar şaşırmayın bu benim doğal halim. Sadece kendime engel olamadığım, beni içine hapseden bir hastalık. Lanet olası sadece bir hastalık.

Hala öfkeyle sokak aralarında yürürken kendime, benzetebileceğim bir kaç serseri arıyorudum.

Birkaç sokak ötede ışıkları yanmayan bir araya geldim. Burda istediğimi bulabilirdim. Zifiri karanlığa doğru ilerlerken bir ses, evet doğru duydum, bir kız sesi daha da sinirimin bozulmasına neden oldu. Hangi akıllı kız gecenin bu vakti tek başına burdan geçer. Ahh tanrım!  Bu kız aptalın teki olmalı. Başına neler gelebileceğinin farkında bile değil.

Zifiri karanlık sayesinde, göz gözü görmeyen bir ortam olsa da gözlerin normale göre iyi gördüğü için pek sorun değildi. Tabi bu kız için tam tersi olamalı öyle değil mi?

Saniyeler sonra istemsizce kendimi kızı takip ederken buldum. Neden bilmiyorum ama sinirimi bozduğu kadar da merak uyandıran bir tarafı vardı. Çevresini aldırmadan, kendinden gayet emin adımları vardı ve hiçbir korku belirtisi göstermiyordu. Bir insan bu kadar korkusuz olabilir mi?  Bu karanlıkta?

Adımlarımı hızlandırıp ona daha da yaklaştığımda, fark etmiş olacak ki o da seri adımlarla ilerlemeye başladı. Sinirim bozulmuştu. Sadece bir kere bile olsa yüzünü görüp işime dönmek istiyordum.

Hızlanan adımlarım, artık koşmaya dönüşünce kızında koşmaya başladığını gördüm. Benden kaçıyordu. Daha kim olduğumu, kötü bir niyetimin olmadığını bile bilmeden. Ne biçim bir ön yargı bu?!

Aramızda en fazla bir metre mesafe kala küçük bir bedeni olduğunu fark ettim. Bu benim karşımda fazla avantajlı bir özellik değildi onun için.

Hızımı arttırıp omzuna dokunduğum an hiç beklemediğim bir şekilde çığlık attı be bağırmaya başladı.

" Çek elini üstümden sapık!! "

Ben tam konuşmak için bir adım atmışken gözlerimi yakan o sprey ile öfkem iki katına çıkmıştı. Lanet olsun gözlerimi açamıyordum!!

Kulaklarımın hala iş görüyor olması sayesinde küçük adımların hızla uzaklaştığını anladım. Bu yaptığından sonra kaçabileceğini mi sanmıştı gerçekten?  Aptal!

Gözlerimin acısı yerini öfkeyle bakan gözlere bırakınca, tek amacım bu kendini güçlü sanan kıza cehennemi yaşatmak olacaktı.

Peşine düştüğüm zaman sinirden daha da hızlı koştuğumu fark ettim. Arkasına geçtiğimde saçından tutup yere fırlatmam ağzından az da olsa kan gelmesine neden olmuştu bile. Gerçekten de bu kadar zayıf ve zavallı mıydı bu kız?  Hayır, kesinlikle aptalın teki olmalı çünkü bana bulaşma cesaretini kendinde buldu.

Yerden kalkmak için kollarından destek alırken bu sefer kollarını tuttum ve onu engelledim. Hareket etmiyordu. Sadece yüzüme bakıyordu. Gözlerinin içine baktığım zaman yalvaran küçük ela gözlerle karşılaştım. Gerçekten acınasıydı ama anlam veremediğim bir şekilde fazla sevimli bakıyordu. Bu gerçekten sinirimi bozmuştu. Ve kendim bile farkında olmadan yüzünün tam ortasına yumruk atmıştım.

Neden?  Neden böyle bir şey yaptım. En sonunda fark ettiğimde çok geçti. Öfkem çoktan beni ele geçirmişti. Ama neden böylesine savunmasız bir kıza karşı?  Adalet değildi bu. Gerçi bu ülkede hiç bir zaman adalet kavramı gerektiği gibi kullanılmamıştı.

Burnundan gelen kan ile birlikte ağzındakileri de tükürürken bir şeyler geveliyordu. Ne söylediğini anlamak için eğildiğimde öfkem yine bedenimi sarmıştı...

"Yüzün... İşte onu ömrüm boyunca asla unutmayacağım... "

Bölüm çooook geçikti biliyorum ama yıl sonunu beklemek zorumdaydım. LGS sınavı o kadar adaletsiz bir sınavdı ki keşke gece gündüz çalışmamın karşılığını alabilseydim. MEB, çok yazık sana... Bütün bu gençlerin, bizlerin hayallerini yıktığın için kendinden utanmalısın...