Unbounded Fondness | Editing

Chapter 25

Walang pagdadalawang-isip na sumama ako kay Farris. Napadpad kami sa bungalow house ni Dr. Carijo.

Pagtapak pa lang namin sa loob ay walang kagatol-gatol na sinunggaban ako ng halik mula sa mga labi niya. Malugod kong tinanggap 'yon. The moment our lips touched for the first time in thirteen years, every inch of me exploded with longing. Tila may sariling pag-iisip ang aking katawan. Kusang pumulupot ang mga braso ko sa kaniyang leeg habang patuloy pa rin namin pinagsasaluhan ang mga mapupusok at maiinit na halik.

He cupped my bútt and lifted me up. I wrapped my legs on his waist. Tipong ayaw ko na siyang pakawalan pa kahit kailan. Nagpakawala siya ng hakbang hanggang maingat niya akong inihiga. Naramdaman ko ang matigas at malamig na bagay na mula sa aking likuran. He leaned forward, hindi niya tinitigilan ang mga labi ko.

In thirteen years, he's always in my mind. I did everything I can to let him go. To forget him. Pero hindi, sa kaniya at sa kaniya pa rin ang bagsak ko. I always dream that I can kiss him, I can hold him and always reminding him that he's my other half. Kung sa iba, it's useless dahil thirteen years nang nakalipas, bakit hindi ko magawang pakawalan ang nakaraan. Iisa lang ang maisasagot ko, hindi ko alam. Ang tanging alam ko lang, daig ko pang pinagsakluban ng langit at lupa kapag wala siya sa tabi ko. Pero dahil nar'yan na siya at nahahawakan ko na siya, my body gets alive. Hearts showers me. The butterflies in my stomach are alive again.

"I miss you. . ." He whispers between in our kisses. "I miss to close with you, like this, Marguerite."

"Likewise, Farris. Always." I answered weakly.

He plant a peck on my lips and he brushed it of downwards. Napatingala ako't napapikit. Mas dinadama ko siya, lalo na't gumagala na din ang kaniyang mga palad sa iba't ibang parte ng aking katawan.

I feel his lips on my earlobe, neck, bone collar so on and so forth. I gasped so many times. Hindi ko na lang namamalayan na paunti-unti na rin niyang tinatanggal isa-isa ang saplot, maski siya. Tanging naiwan na lang sa amin ay ang mga undergarments.

Inangat ko ang tingin ko sa kaniya. Nagtama ang aming mga mata. Ilang segundo kami nagtitigan sa isa't isa. Para bang pinag-aralan namin kung ang mga nagbago sa amin sa loob ng labing tatlong taon.

Parang piniga ang puso ko na malaking pinagbago sa kaniya. His body is now matured, a gentleman a like, like an ideal body in some english novel and movie. And I can't stop to touch his chest. He just let me to explore him now. Bumaba ang mga daliri ko hanggang sa kaniyang tyan. Ibinalik ko sa kaniyang collar bone. . . Sa lamat ng nakaraan.

May kumawalang butil ng luha. Marahas 'yon umagos sa aking pisngi na agad din pinunasan ni Farris. Dumapo ang kamay niya sa palad ko na ngayon ay hawak pa rin ang lamat ng aking sakripisyo.

"Don't blame yourself, please. . ." Masuyo niyang sambit.

Muli kami nagkatinginan.

"It's not your fault."

"Farris. . ."

Mas inilapit pa niya ang kaniyang mukha sa akin. Isinandal niya ang kaniyang noo sa akin. "Kung mas napabilis ang paggaling ko at hindi ko pinairal ang galit ko sa 'yo, itatanan ulit kita sa pangalawang pagkakataon."

"But everything happens."

"It seems like that. But for now. . . I wanna see how do you miss me, babe." At muli niyang inangkin ang aking mga labi.

At ngayong iba, muli kong ipapaubaya sa kaniya ang lahat ng sa akin. Kung gaano kagusto na angkinin niya noon, lalo na ngayon ay gusto kong siya at siya. Wala nang iba pa.

Bumaba ang mga halik niya pababa sa aking tyan. Halos mapasabunot ako sa kaniya. Mas lalo tumindig ang balahibo ko, parang alam na alam niya kung papaano niya buhayin ang sensasyon ko. Kung papaano niya gisingin ang kaluluwa ako sa simpleng pamamaraan man lang.