Harry Potter ve Kız Kardeş (Onarılıyor)

Bölüm 11: Veda Zamanı ( FİNAL)

Ben zaten kendimi bildim bileli Harry Potter serisi vardı. Tabii onu sabırsızlıkla bekleyecek kadar aklım ermiyordu ilk serilerinde. Ama hep çok istedim o büyülü dünya'nın bir parçası olmayı. Kendi aklımda metinler kurdum , hayal ettim. Her zaman. - Bunu söyleyimce de aklıma Severus geliyor hep :/ ) Bir çok kişi  devam serisi yazıyor, benim yaptığım gibi altarnatif kurgu yapıyor. Bende hayal ettiğim dünyamı aktarmak istedim. Ama bu kadar çok  beğenme olacağını hiç düşünmedim. :)  Başta @Harelry bana gerçekten çok fazla bilgi verdi. Zaten onun ilhamı ile bunu yazmaya karar verdim. :) Desteğin için gerçekten çok minnettarım :). 2. kitaba gelince; ona başladım elbette ama halen bitirmedim. Bitirmek istesem aylarımı alır. Keşke onu bitirip 1. kitabı öyle yayınlasaydım diyorum. Çünkü 1. Kitap aceleye geldi çok erken bitirdim ve belli başlı hataları çok yaptım. Ama buna rağmen beğendiğiniz için çok çok teşekkür ederim. :) Kısa ve bana göre duygusal bir final. Sanırım fazla uzattım :) Keyifli okumalar... :) 

 Herkes Hogsmeade   İstasyonun da toplanmıştı. Tüm öğrenciler  vedalaşıyordu.  Harry, Avery, Ron ve Hermione Hagrid ile vedalaşıyordu.   Harid’in siyah parlayan gözleri yaşlarla ıslanmıştı. Koca  mendiline arada gürültülü bir şekilde burnunu silip diğer öğrencileri yönlendiriyordu. Hagrid paltosunun cebinden iki büyük defter gibi bir şey çıkardı. Bunlardan birini Harry’e diğerini Avery’e verdi. “Bunlar nedir Hagrid?” dedi Harry. Hagrid “Açta bak” dedi. Avery gözünü deftere çevirdi. İlk sayfasını açtığında annesi ve babası br sonbahar gününde gülüşüyor babası annesini kollarının arasında çeviriyordu. Babasının Harry’e benzeyen saçları ve gözlükleri, annesinin gözleri… Her şey tutuyordu. Avery gözlerini sıkmadı yaşlar yanaklarını ıslattı. Harry “Hagrid bunun için çok teşekkür ederiz.” Harry bir sonraki sayfayı çevirdiğinde o Avery, Ron ve Hermione gülüyorlar el sallıyorlardı. Bu onların ilk fotoraflarıydı…

Hogwarts Ekpress’in kırmızı trenine tüm öğrenciler yerleşmişti. Öten düdük öğrencilere Hogwarts’ta yaşadıkları bir senenin dolma sürelerini hatırlatıyordu. Hüzün hakimdi. Üstelik Avery ve Harry gibi  yaşadığı yerleri sevmeyenler için oldukça kötü bir durumdu.  Aileyi hissettikleri bu yerden ayrılmak, arkadaşlarından ayrılmak…  Ama umutluydular. Çok az bir süre sonra evlerine geri döneceklerdi. Hogwarts’a döneceklerdi.  Harry ,Avery, Ron ve Hermione valizlerini yerleştirip kompartımanlarına geçtiler. Avery Karbeyaz’ı kucağından hiç bırakmıyordu. Ron’un faresi bu yüzden Ron’un cebinde tünekleyip duruyordu. Ron buna aldırmıyordu. Çünkü Avery neredeyse bir yıla yakındır kedisini göremiyordu. Hogwarts Ekpress’in  düdüğü son kez çaldı. İşte Hogwarts’ın muhteşem kuleleride ufukta yok  oldu. Yeşil dağlar ve bulutlu sıcak havadan sıyrılıp Londra’nın kalabalık 9 ve 10 peron arasında belirmişlerdi. Fred ve George Mrs. Ve Mr. Weasley’nin yanında hasret gideriyorlardı. Ron hemen ailesinin yanına gitti. Hermione’nin ailesi ise arkadan gelip ellerini Hermione’nin omzuna koydular. Harry ve Avery birbirine bakıp sırıttılar. Avery elini ceketinin cebine koyup uzattı “cildimiz temas etmezse canımız acımaz diye düşündüm.” Dedi gülerek. Harry elini uzattı. Tokalaştılar, canları acımadan. Sonra an Vernon amcanın mor ve boyunsuz kafası belirdi. Görünüşe göre teyzesi gelmemişti. Oğlu Dudley ise orada olmaktan son derece rahatsız olduğunu gizlemek gibi bir tenezzülde bulunmuyordu. Avery almaya ise gözlüklü sekreter kılıklı yetimhane müdiresi almaya gelmişti. Avery onu görünce hem ürktü hem de şaşırdı.  Harry Dursley’rin iki üyesini gösterip “Arkadaşım olduğunu söyleyeceğim.” Dedi. Avery gülümseyerek el salladı ve olabildiğine yavaş Dursley’rin iki üyesinin yanına gitti. Harry gidince yetimhanenin sekreter kılıklı müdiresi hemen Avery’nin yanına geldi. Topuklu ayakkabı sesleri tüm peronda yankı yapıyordu, kalabalığa rağmen. Avery hemen kendini savundu. “Üzgünüm efendim, şey…” kadın elini kaldırdı “ sorun yok, tatlım. Burs kazanmışın. Okulu da araştırdık. Gitmene sakınca bulmadık. Hadi gel benimle.” Dedi itici gülümseme ile. Avery buna sevindi. Çünkü ona ucubeymiş gibi davranmalarını istemezdi. Ve kedisini  valizlerinin üstüne koyarak arabasını itmeye başladı. Harry’e ve diğerlerine son kez el sallamak için bakındığında çoktan gitmişlerdi. Bu durum ona bir hayaldi bitti dedirtse de gerçek olduğuna her türlü bahse girerdi. 9 ve 10 peronlar arasına son bir kez baktı ve gülümseyerek kendi dünyası ile bu muggle dünyası arasındaki bağa son minnetlerini sundu…


                                                           1. Kitabın Sonu