หลายวันผ่านไป จนเกือบครบ2อาทิตย์
ตอนนี้ก็มีการจัดงานหมั้นของจ่าฝูงคนใหม่และราชินีคนใหม่แล้ว
“ทำอะไร”ร่างสูงที่พึ่งกลับจากการทำงานสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง
“เก็บกุหลาบไปทำชา กินไหม?”จีมินเอ่ยเบาๆ หลังจากคืนนั้น ร่างสูงก็มักชวนร่างบางคุยก่อนนอนตลอดจนสนิทกันในระดับนึ่ง และสิ่งที่ทำลายกฏของอีกฝ่ายทุกอย่างคือ
‘เราเป็นคู่โซเมนกัน’
ทั้งจองกุกและจีมินมารู้สึกตัวกันอีกที่ตอนที่ เขา….ได้พลากความบริสุทธิ์ของอีกฝ่ายไป ในคืนที่ผ่านมา
‘ยะอย่านะ’
‘หอมจัง’
‘อย่า!!จองกุก’
‘จีมิน ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน’
‘......’
‘ขอโทษนะ’
และนั้นก็ทำให้ทั้งคู่สื่อถึงกันได้ แต่จองกุกก็ไม่ได้กัดหลังคอของจีมิน เพราะเขาสัญญากับคนตัวเล็กแล้วว่า
‘ฉันจะรอจนกว่าเธอจะพร้อม ตราบเท่าที่เธอยังไม่พร้อมฉันจะไม่เฉียดหลังคอเธอเด็ดขาด’
เพราะการกัดหลังคอมีความหมายกับหมาป่ามาก มันคือชีวิตทั้งชีวิตที่จะให้ผู้เป็นเจ้าของคมเขี้ยวดูแล
ส่วนเรื่องโอเมก้ามินอู เธอถูกฝูงของเธอรับกลับไปแล้ว แต่ชั้งเหอะ
ฟอด~
“!!จองกุก”ร่างบางไปเหวี่ยงใส่
“หอมกลิ่นกุหลาบ”จมูกโด่งซุกไซ้ที่หลังคอของอีกฝ่าย
ทำให้ร่างบางยืนนิ่ง แรงกอดที่เพิ่มขึ้นจนอึดอัดและสัมผัสร้อนที่หลังคอทำให้ร่างบางขนลุกไปหมด
“อือ~ขอโทษ”ร่างสูงคำรามในคอก่อนจะเอ่ยขอโทษออกมา เขาควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร จะไปต้มชาให้”เอ่ยก่อนจะหยิบตระกร้าดอกกุหลาบมาด้วย