Ei's POV
Naging masaya ako since I entered Adonai Montessori. For me, everything became perfect since then. I felt being happy, having friends around me making laugh and cry because of too much happiness. I also felt sadness, when we're fighting about things. Sometimes there's jealousy roaming around us but mostly ako lang ang suki nun. I also felt being loved, yun ung isang bagay na matagal ko ng gustong maramdaman ever since. The love na pinagkait sakin ever since I was a child and while I'm growing up.
I came from a broken home that's why I lacked of love coming from persons around me. Tinanim ko sa isip ko na walang nagmamahal sakin, na walang nag-aalaga't makakaintindi sakin. Kasi hindi nila alam ang nararamdaman ko. Nabuhay ako at lumaki na lagi na lang ikinukumpara sa iba, sinisisi sa pagkakamali ng iba at hndi ko alam kung bakit. Kung anong kasalanan ko sa kanila. That's why I made myself far away from them. Sa mga sinasabi nila.
At nung pumasok nga ako ng Adonai Montessori, everything changed. Maramdaman ko lahat ng bagay na hindi ko naramdaman sa mismong pamilya ko. Kaya nun mas pinahalagahan ko sila more than my own family, mas mahal ko sila at mas mahalga sila sakin. Para sakin nun, kaya kong i-sacrifice lhat ng bagay para sa knla. Kasi sila ang nagparamdam sakin ng pagpapahalaga, pag-aalaga at pag-intindi pati na rin ang suporta. Pero dumating yung time na kung kelan masaya't buo nako. Maayos na ko at kuntento saka babawiin lahat sakin.
Dumating yung time na kailangan kong lumipat. Yung time na iiwan ko sila, Hindi dahil gusto ko pero dahil wala akong magagawa para mabago pa ang bagay na yun. Ayoko man pero anong magagawa ko. Lilipat ako ng school dahil gusto ni Dad. Nung nalaman ng mga kaibigan ko yun, ayaw din nilang pumayag.
*Flasback*
"Lilipat ka ba talaga?" - Akire Qui, bestfriend ko since 1st year. Mahal na mahal ko yan. Ayaw nla ako palipatin. Naman! they gonna miss me eh.
"I d-don't know! Pero ako ayoko talaga!"
"Wag kana kasi lumipat." - Mami Archelle "Chelle" Sy, mami ko sa school. Mahal ko din yan. Almost laht naman silang barkada ko.
"Hoooo!! Lumipat kana ng ma-top naman ako!" - Ariza Gabriel. Half Japanese yan halata sa mukha sa pangalan hindi. She's one of my reasons kung bakit ayaw kong lumipat. Kasi natatakot akong maagaw niya sakin si Mami Chelle ko. And I don't like thinking about that possibility. Kasi once na niyang nagawa nung kay Mami Bie lng, ang hilig niyang agwin ang akin. Oo nagalit ako dati sa kanya but I forget that galit na yan.
"Cheh! Epal ka. Ayoko nga. Bleh! :P" Sabay belat sa knya. Hahah. "Basta ayokong lumipat kasi kakalimutan niyo na ko pag ganun. Malayo na tayo. Tas baka pag nagkita tayo hndi niyo na ako pansin. Tas magiging OP na ako sa inyo." Masakit man isipin pero baka ganun talaga ang mangyari. Kaya pinipilit kong wag sumuko.
"Hindi yan! Dadalaw ka nman kung lumipat ka man dba?" - Ate Maikz Nagai, klasmate at bestfriend ni Mami Chelle. Half Japanese din.
"Oo nman aa. Tsaka allowed nman ako mag-in or out dto nuh? Subukan lng hndi reklamo ko sila kay Dad na PTA President ng school. Hahha."
"Oo nga, Haha. Oh settled na tayo wah." - Ate Lexandra Gonzales, klasmat at friend nila Mami. Yan ata pinaka mayaman saming magbabarkada, dakilang taga-libre. Haha. Tsaka laging sa bahay nila ang tambay nmin laging may chocolates dun iih. Daming foods tas minsan instant culinary lessons kmi, magaling ksi siya magluto ee.
"O sige na. basta walang kalimutan ahh."
"Walang kalimutan!" - Lahat kami.
*End of Flashback*
Hayy buhay! Para kang life.. Mamimiss ko ang mga memories ko kasama sila. Bumuo ng bagong memories at friendship sa bagong school ko pero di ko malilimutan ang... aking Old Life ...
BINABASA MO ANG
My JUNIOR Love (ON HOLD)
Non-FictionIsa lang naman akong transferee sa school na 'yon. Incoming 3rd year student. Ayos na sana eh. Pero hindi ko inaasahan na sa paaralang iyon ko unang mararanasan ang pakiramdam ng pagiging in love. Doon ko naranasang, maging mapagbigay, mapagparaya...
