Görevimiz:Vinogradova

Türk Yapımı Romeo~Bölüm 3

 Görüşlerinizi bekliyorum minnoşlar :D Multimedia'da Anya var :D 

Yerimize geçip oturduk ve hemen arkamızdan babam gelip oturdu.Yerimize geçmeden aldığımız karara göre ben Konstantin’e göz baskısı yapacaktım,abim Anya’ya.

“Biraz çirkef görünüyor.” Demişti abim.  “Onu bana bırak.”

Yemekler geldi ve abim aşırı yapma bir kibarlıkla sol eline bıçağı ve sağ eline de çatalı alıp karma-lapasını –bu onun tabiriydi- kuş kadar parçalara bölmeye başladı.Onu dürttüm:

“Pişt.”

Kaşlarını kaldırıp bana baktı.Babamın bakışlarının daha şu andan üstümüzde olduğunuzu anlayabiliyordum.

“Bıçağı yanlış elinde tutuyorsun.” Gülmemek için yanağımı ısırdım.

“Her ne haltsa.” Düzeltmedi.Yemeğe devam etti.

….

“Çocuklar isterseniz Konstantin ve Anya ile takılabilirsiniz.Bizim için sorun olmaz öyle değil mi canım?”

Canın çıksın baba.Ebrar da ayrıntıyı fark etmiş olacak ki:

“Hiç gerek-“ Babam bizi tanıyordu.Öksürdü ve yanlışını düzeltmesi için ona bir şans daha verdi.

“Yani tabii ki isteriz.Biz de yeni arkadaşlarımız olsa da bir türlü canım kardeşimle yalnız kalamasak diyorduk.”

Allttan verdiği mesajların gururuyla sandalyesini itip ayağı kalktı ve hiç beklemeden yola koyuldu.

Asansörle çıkarken yeni yüzleri inceledim.

Konstantin gergin görünüyordu.Ebrar ona baskıcı bakışlar atarken çok normaldi bazen ben bile Ebrar’a baktığımda çığlık atarak oradan uzaklaşmak istiyordum.

Anya ise biraz…sürtükümsüydü.Biraz değil.Bayaa.Giydiği elbise benim 5 yaşında giydiğim tişörtler gibiydi.Ebrar da bunu fark etmiş olacak ki süt beyazı bacaklarına bakarak iç çekti:

“Hah,harika!Kaleiçine gidelim diyecektim.Antalya’ya ilk gelen herkes orayı görmeli fakat…Anya’nın o elbisesiyle yola çıkarsak geri dönebileceğimizi sanmıyorum.En azından o artık bir “kız” olarak geri dönemez.”

Anya’nın yüzüne baktım.0 tepki.Lan acaba burada yarım saattir boşa mı konuşuyoruz?Bence bizi anlamıyorlar.Al işte birde bunlar çıktı başımıza.Nasıl anlaşıcaz biz şimdi bunlarla?

“Abii?”

“Hı?”

“Bence bunlar bizi anlamıyor.”

Asansör durdu ve abim hızlı olmamı işaret etti.Onları bırakabildiğimiz kadar geride bırakıyorduk.Tamam bir abinizin olması belki de dünyadaki en kötü şeylerden biriydi fakat bu en kötü şeyin en iyi olayı “Düşmanımın düşmanı dostumdur.” Taktiğini uygulayabilmekti.Şu anda büyük bir dayanışma içindeydik.Annem görse gurur duyar. :3

“Taam hallederiz ben anlatırım onlara derdimi.”

“Nasıl?”

“Tabii ki şiddetin her zaman işe yaramadığını söylerler ama şu Konstantin’e cidden sinir oldum bir de dikti sana gözlerini..tövbestağfurullah!Elimden kaza çıkacak az kaldı ben anlatıcam ona derdimi.”

“Oof.Nereye gidiyoruz?”

“Kaleiçine dedim ya.”

“E Anya?”