DİKTATÖR

Bölüm 1

Hiçbir insan uyandığı günün hayatını nasıl etkileyeceğini bilmez ama öyle insanlar vardır ki yaptıkları en kötü şeyleri bile kendileri için en iyi şekilde sonuçlandırmayı bilirler.

                                                  *************

      Alarm beni uykumdan kopardığında güneş henüz doğuyordu. Eğer antrenmana gidecek olsaydım çoktan kalakardım ama okula gidecek olunca yataktan kalkmak benim için bir işkence haline geliyordu.

      Yatakta debelenip dururken annem odaya girdi. Beni zorla yataktan kaldırıp dolabın başına geçirdi. Bir yandan da benimle dalga geçiyordu:
- Hadi ama Anyela, antrenmana giderken hiç böyle olmuyordun.
- Antrenman yapmak bildiğim şeylerin bana tekrar tekrar anlatılması kadar sıkıcı değil.
- Öyle ya da böyle okula gidiyorsun küçük hanım. Hem merkezde öğrendiklerini tekrar etmiş oluyorsun.
Ben gözlerimi devirip üzerimi değiştirdim. Olmazsa olmaz kolyemi ve iletişim cihazımı da taktıktan sonra yola çıktım.

      Okula vardığımda işkence saatlerim başlamıştı. Bu işkence nihayet bittiğinde okul denen hapishaneden çıkıp koşarcasına merkeze doğru yöneldim. Kapının önüne geldiğimde kolyemi -kolyem benim ajan kimliğim ve merkezin anahtarıydı.- minik tarayıcıya okuttum, kapı açıldı. İçeri girdim ama beni karşılayan yabancı dil öğretmenim yerine başkan oldu. Başkan, bana onu takip etmemi söyledi. Korkudan ölmek üzere olmama rağmen onu takip ediyordum. Koridorlardan geçtik, merkezin öteki ucuna geldik. Başkan bir odaya girdi, elinde bir dosyayla çıktığında benim bir soru sormama bile fırsat vermeden konuşmaya başladı:
- Şimdi sana önemli bir görev vereceğim. Şu anda sana çok ihtiyacımız var, sadece bizim değil bütün ülkenin sana ihtiyacı var. Gerekli bilgiler bu dosyada yer alıyor. Hemen dışarı çık ve kapının önünde duran siyah akıllı arabaya bin. Dosyanın en arkasında merkezin tasarladığı özel yapım bir maymuncuk var, ayrıca bir de disk var. Ayrıca arabada bir de alet kemeri var.
Konuşmasını bitirip beni sürüklemeye başladı, bir yandan da "Hadi, hadi acelemiz var" diyordu.

      Siyah bir akıllı arabada "oldu bittiye getirilen" göreve giderken hem olayı sindirmeye çalışıyor hem de dosyayı inceliyordum. Görevim Megalamanya için çalışan bir bilim insanın geliştirdiği yeni yapay zeka bir savaş robotunun taslaklarını içeren birtakım dosyaları çalmaktı. Eğer bu dosyalar bu akşam diğer ülkenin eline geçerse oradaki casuslarımızdan gelen bilgilere göre savaş çıkacaktı.

      Araba durunca yan koltuktaki alet kemerini belime bağladım, dosyanın en arkasındaki diski ve maymuncuğu alıp arabadan. indim. Çalacağım dosyaların saklandığı ve yedeklerinin de bulunduğu    Megalamanya Araştırma Kurulu (M.A.K) yaklaşık yüz metre ilerledeydi. Arabanın beni burada bırakması oldukça iyi olmuştu, çünkü on metre sonra M.A.K'ın güvenlik kamerası bölgesine girmiş olacaktım. Burayı Megalamanya ile dost olduğumuzu göstermek için onların isteğiyle kurmuştuk ama anlaşılan Megalamanya burayı daha farklı bir amaç için kullanıyordu.

      M.A.K'ın güvenliği için kullanılan kameralar gönderdikleri sinyallerin geri gelmesi prensibi ile çalışıyordu. Geri dönen sinyalleri de tek bir kamera ile kızıl ötesi ve normal görüntüye çeviriyorlardı. Bu kameraları nasıl aşacağımı düşünmeye başladım. Alet kemerinden bir sinyal bozucu çıkardım. Bu çok küçük bir sinyal bozucuydu, kolyemin arkasına yapıştırdım. Asıl sorun kameralardan çok içeri nasıl gideceğimdi. Kapıları parmak izi okuma sistemiyle çalışıyordu. Kapıyı zorlarsam saniyesinde yakalanırdım. Alet kemerine baktım, bir minik cep bilgisayarı, üç boyutlu yazıcı aldım ve burada çalışan profesörlerden birinin parmak izini alabileceğim herhangi bir fotoğraf aradım. Buldum da. Hemen parmak izini yazdırıp parmağıma yerleştirdim. Sıra içeri girdiğimde güvenlikleri nasıl atlatacağıma gelmişti. Okuduğum raporlara göre on dakika sonra güvenliklerin yemek saati gelecek ve bu sırada onlar robotlarla yer değiştirene kadar iki dakikalık bir güvenlik boşluğu oluyor. Bu durumda içeri girdiğimde saklanmama yetecek kadar zamanım oluyor.