*9 december*
Ik loop met mijn twee tassen naar beneden. Ik mag weg. Nu. Ik hoef niet te wachten op mijn ouders, zoals Matt en Zee. Megan heeft een taxi voor me gebeld, die kan ieder moment komen.
Ik loop naar alle leidsters toe en geef ze een knuffel. Wendy geeft me een boek.
“These are your pictures” vertelt ze me. Ik maak hem open en op elke bladzijde staat een foto van me.
Ik moest elke week een foto maken in mijn ondergoed, zodat je kan zien hoe ik iedere week ben gegroeid. Ik ben nog steeds niet op een geweldig gewicht. Ik heb nog steeds een klein ondergewicht, maar echt maar een kilo ofzo. Ik weeg 59 kilo nu, mijn minimale is 60. Dus dat komt wel goed. Toen ik hier kwam was ik 50 kilo. Mijn maximale gewicht is 77 kilo, dus ik moet nog een redelijk lange weg om in het midden te komen. Mijn idiale gewicht is 68 kilo, voor bij mijn lengte. Nog negen kilo te gaan...
Als laatste geef ik Megan een knuffel.
“Why did I had to stay in a room with Lindsey?” vraag ik. Ik heb gevraagd om kamers te ruilen, maar dat mocht niet omdat ‘het een speciale reden had waarom we bij elkaar waren’. Nou, geweldig. Lindsey mag ook naar huis, iedereen mag weg.
“You had a great influence on Zee, we thought maybe you’d had one on Lindsey as well”
“Well, you thought wrong” lach ik “Thank you so much for everything you’ve done for me”
Ik pak mijn spullen en loop naar buiten. Precies op dat moment zie ik een taxi stoppen voor de poorten. Snel loop ik ernaar toe. Ik vertel hem Liams adres en ik bereid me voor op een drie uur lange autorit.
Ik pak het boek en blader er doorheen. Na de eerste vijf weken houd ik mijn armen steeds achter mijn rug. Ze mochten niet zien dat ik snijd, sneed.
Je ziet wel steeds kleine verschillen.
Week een is afschuwelijk. Ik ben dun en lelijk, ik probeer te lachen maar het lukt niet.
Week twee is niet veel beter, maar ik heb iets meer kleur op mijn gezicht.
Tussen week drie en week twee zie je echt een groot verschil. Ik ben een beetje aangekomen, maar ik lach wel echt.
Het gaat steeds iets beter, maar na week tien zie je echt dat het super slecht gaat. Toen was ik weer alleen. Ik val snel af, zie ik op de foto’s. Ik merkte helemaal niet dat het toen zo slecht met me ging.
Dit is zo vaag.
Ik doe het boek snel weg en kijkt uit het raam.
Ik zie de meter van de taxi steeds hoger gaan. 94 pond, 95, 96… Ik weet dat dit idioot veel gaat kosten. Maar ik moet geld sparen om Liam te betalen. 15000 pond. Ik ga hem nooit kunnen betalen. Bijna al mijn geld is op, van alle taxi ritjes, hotels waar ik in heb geslapen. Waarom is alles zo moeilijk bij mij?
Na een veel te lange autorit rijden we bij een bekend stuk weg. Over een paar minuten ben ik al bij Liam’s huis!
