Ik gooi het kladblok met de pen op mijn bed. Zee is beneden, over drie dagen gaat ze weg. Dan zit ze hier precies vijftig weken.
Ik pak het mesje en doe mijn mouw omhoog. Ik ga met het mesje over mijn arm. Ik heb nog nooit zo diep gesneden. Het is nog steeds niet super diep, dat gaat me niet lukken met het mesje van een puntenslijper.
Ik wil pijn. Ik moet iets voelen. De tranen lopen over mijn wangen. Ik ga er een eind aan maken vandaag. Aan alles. Vanavond. Ik pak gewoon een mes in de keuken en snij mijn polsen door.
Ik gooi het kleine mesje op de grond en loop naar de badkamer. Ik houd mijn arm onder de kraan. Het doet veel te veel pijn. Kut. Alles moet weg. Ik voel dat ik begin te hyperventileren.
“Lilly?” hoor ik iemand in onze kamer vragen. Het is Zee, ze loopt de badkamer binnen “What are you doing, what’s wrong?”
Wat is ze eigenlijk hypocriet. Zij heeft gezegd dat ik me moet gaan snijden. En nu doet ze helemaal bezorgd.
Ze loopt naar me toe om me te helpen met mijn arm.
“Go away! You’re making everything worse!” roep ik. Ik word helemaal gek.
“No, you’ve cut too deep” ze pakt uit een kastje een rol verband. Ze trekt me mee naar onze kamer en we gaan op mijn bed zitten. Ze bindt het verband om mijn arm heen. Als ze klaar is, ben ik weer wat rustiger geworden. We blijven een paar minuten stil.
“What happened?” vraagt ze.
“Nothing, just a bad day”
“You know I won’t believe you. But you have to go to Wendy now”
Tuurlijk ik moet nog officieel horen dat ik hier moet blijven.
“After three times, I didn’t want to go to her either, I knew I had to stay. Just go and come back again, so we can talk” stelt ze voor.
Ik heb geen behoefte aan haar en om met haar te praten. Ik pak snel mijn kladblok en leg het onder mijn bed. Zee mag niet weten hoe ik over haar en Matt denk.
Ik loop snel naar beneden en naar de praatzaal. Daar zitten de vier leidsters. Ik ga op een stoel tegenover ze zitten. Ik doe mijn mouw nog iets verder omlaag. Fuck ik draag Liam’s sweater nog. Ik heb mezelf gesneden in zijn sweater. Godverdomme.
“So Lilly, how are you?” vraagt Wendy.
“Just come to the point, I don’t want to talk about this for ages”
Wendy negeert mijn opmerking en Megan gaat verder.
“Do you think you’re strong enough to leave?”
“No, I’m fucked up. I still can’t eat and yeah…”
