Om kwart voor elf komen we aan bij het grote gebouw. We hebben snel nog kleren gekocht voor mij, een zwarte legging met een wit bloesje. We zijn een kwartier te vroeg hier, maar dat is goed. Beter te vroeg dan te laat.
Ik ben nu ook echt heel zenuwachtig, dat laat ik niet merken. Maar het zou zo geweldig zijn als we echt beroemd worden. Dat zou al mijn problemen weghalen. Alles zou beter worden.
“Come on” zegt Jady als ze mijn en Cat’s hand pakt en zelfverzekerd naar de ingang loopt. Waarom is ze zo zelfverzekerd? Normaal is zo altijd zo bang.
Bij de receptie zeggen we onze naam en verteld de vrouw dat we even moeten wachten. Het gebouw is heel modern, heel veel glas, zwart en wit. We gaan aan een witte tafel met zwarte stoelen zitten.
“Oke,” zegt Nicole “This is really important. Think before you answer” ze kijkt naar mij. Ik lach en knik dan.
“Always be polite. This is our future” zeg ik ze. Ik moet hen ook vertellen wat Liam zei “Be polite and honest. They have to like the real us”
“Yes, they can’t change us” zegt Cat. We fluisteren allemaal “Let’s promise that if they want to change us, we will not sign anything. We stay ourselves”
“Promise” zeggen we allemaal.
“Not like with Marcel, when we couldn’t wear what we want” zegt Jady.
“Exactly” zeg ik.
Verder zeggen we niets meer. Er lopen allemaal belangrijk uitziende mensen rond. Allemaal mensen in pakken en vrouwen in mantelpakjes, ik voel me hier heel ongemakkelijk door. Dan voel ik mijn mobiel trillen.
*Hee Lill, goodluck today! I know you can do it, goodluck x*
Wat lief van Niall, ik kan niet geloven dat hij het onthouden heeft.
Na twintig minuten komt de vrouw van de balie weer aanlopen.
“Girls Army, come with me” zegt ze beleefd. We kijken elkaar aan en lopen dan achter haar aan. We stappen samen met haar de lift in en we gaan naar de derde verdieping. Het blijft stil.
Eenmaal op de derde verdieping lopen we even, tot de vrouw ons stopt. Ze klopt op een deur en gaat naar binnen.
“Girls Army are here” zegt ze. Dan hoor ik een mannenstem, ik hoor niet wat hij zegt. Dan draait de vrouw weer naar ons “You can go inside” zegt ze aardig als ze wegloopt.
De meiden en ik kijken elkaar nog een keer aan, Nicole knikt verzekerend, en we lopen naar binnen.
Binnen zitten twee mannen en een vrouw achter een bureau. Voor het bureau staan vier stoelen. Ik loop naar de drie mensen en geef ze allemaal een hand en stel me voor. De meiden doen me na. Als er iets is wat ik van mijn ouders heb geleerd is het dat je altijd handen moet geven aan mensen die je niet kent.
“Hello girls” lacht de rechter man die zichzelf heeft voorgesteld als Eric “Take a seat”
“We’ve seen your performances on Marcel’s and thought you should have won” vertelt de middelste man, Mark “Today we’re going to ask you a few questions to get to know you better and we’ll discuss the contract. If this conversation goes right, we’ll probably want you for our label”
“Oke” zeg ik, omdat niemand iets zegt.
“First of all, Lilly. Why couldn’t we see you earlier? Where were you?” vraagt Mark.
Ik voel dat de meiden naar me kijken.
“I was in Manchester for twenty weeks” ik ga ze gewoon meteen de waarheid vertellen “I was there in an anorexia clinic, because I had anorexia, obvioulsy” lach ik zacht “But I am better, I mean I don’t want to lose weight anymore and I am trying to get my normal weight back, so yeah” lach ik.
