“Hello, you’re Lilly? I’m Wendy” zegt een vrouw van ongeveer vijftig jaar oud als ze me een hand geeft. Ik ben net binnen en meteen liep ze naar me toe. Het is binnen nog groter dan buiten. Ik sta in een grote binnenhal. Rechts is een grote trap naar boven. Links is een opening, geen deur, naar ik denk de kamer. Voor me aan de andere kant van de hal is nog een deur. De muren zijn wit geverfd, net zoals buiten. De trap is hout met een rood kleed.
“I’m Lilly” stel ik me voor als ik haar hand schud.
Wendy heeft blond haar met paar grijze plukken. Ze is kleiner dan ik ben, ik denk iets kleiner dan een meter zeventig. Ze ziet er wel aardig uit.
“Oke, so I’ll give you a tour, then I’ll bring you to your room. When you hear a bell ring, you have to come downstairs” lacht ze aardig.
We lopen naar de opening naar de woonkamer. Rechts staat een bankstel, links een grote eettafel. Er staat geen tv. Achter de tafel is weer een opening naar de keuken. Er zijn bijna geen muren, vooral glazen deuren naar buiten. Het is overal heel licht.
“So this is the livingroom. You can just hang here or something, all the rules I’ll explain when everyone is here” lacht ze. Dan lopen we naar de keuken. Het is gewoon een vrij normale keuken, veel wit. Alles in dit huis is wit en oranje. Dan lopen we naar die ene deur die ik in de hal zag.
Weer zijn er veel ramen en is het licht. Het is een grote witte ruimte met een stuk of tien stoelen.
“This is the therapie room, you will spent most of your time here” we lopen naar boven “You share a room and bathroom with Zee. I’ll bring you to your room, so you can meet her. When you hear a bell, you have to come downstairs” zegt ze weer.
Wendy brengt me naar het einde van de gang en laat me mijn kamer zien. Ik bedank haar en loop naar binnen. De kamer is niet heel groot, maar toch staan er twee bedden, twee kasten en een bureau. Op het bed recht tegenover de deur ligt een meisje met zwart haar. Ze staat op en loopt naar mij toe.
“I’m Zee” zegt ze. Is dat haar echte naam. Wat vaag. Ze heeft zwarte haren tot iets over haar schouder, met wat rode en paarse plukken er in. Ze draagt donkerblauwe skinny jeans en een wart shirt met zwarte leren jas. Ze heeft een ringetje door haar wenkbrauw en heeft zwarte make-up op. Fucking gothic.
“Hee Sea”
“No, it’s Zee with a ‘Z’ and two ‘e’s” zegt ze geïrriteerd. Geweldig, hier moet ik de komende maanden mee samenleven.
“Oke, I’m Lilly with an two ‘L’s and another ‘L’?” vraag ik een soort van.
“Great, sit down” ze gaat weer op haar bed zitten “You’re bed” wijst ze naar het andere bed als ik er op ga zitten. Mijn tassen liggen al op het bed, geen idee hoe.
“So why are you here?” vraagt ze.
“I have anorexia and bulimia. You?” We praten hierover alsof het super normaal is.
“I’m depressed and shit, the normal stuff” zegt ze droog.
“Is this your first period?”
“No, I’m on my period since I’m ten” wat erger ik me aan dit kind “No, this is my fifth”
Holy jesus he. Ze zit hier al bijna een jaar, doe normaal.
“And you haven’t talked to your parents since then?”
“No, well yeah. But you can write once a week to who ever you want” vertelt ze me. Dus ik kan Liam schrijven, of de meiden! Fuck, ik weet hun adres niet. Wel die van Niall, maar niet zijn postcode en hij wil waarschijnlijk geen brieven van mij hebben. Ik zit hier dus gewoon alleen.
