Kalbimin Sokakları

3.BÖLÜM

Gözlerimi açtığımda hastane odasındaydım. Ne kadar süre burada olduğumu bilmiyorum. Yavaşca kalkmaya çalıştım fakat başımın dönmesiyle tekrar yatmak zorunda kaldım.Etrafıma baktığımda kimse yoktu. Bağırmak istedim fakat boğazımın ağrımasıyla vazgeçtim.Bu beni daha da sinirlendirirken, annem aklıma geldi.

Neredeydi? En son arabadaydık ve eve gelecektik.

Ben hafızamı zorlarken, kapı açıldı ve içeri babam girdi."Tatlım, uyanmışsın." Kaşında yara bandı vardı. Ve oldukça bitkin gözüküyordu. Onu ilk defa böyle görüyordum ve bu amaçsızca korkmama sebep olmuştu.

"Baba, neden buradayız? Neden burada yatıyorum? Annem nerde?" ardı ardına sorduğum sorulardan sonra cevap vermesini bekledim.

"Sen şimdi bunları düşünme canım. Dinlenmene bak."

Birşey dememe izin vermeden odadan çıktı. Kafamdaki sorular içimi kemirirken, yavaşça ayağa kalktım. Başımın dönmesini umursamadan kapıyı açtım ve odadan çıktım. Koridorda yavaşça ilerlerken etrafı inceliyordum.

Biraz ilerlediğimde gözüme bir genç takıldı. Hararetli bir şekilde doktorla konuşuyordu. Çocuğu dikkatli bir şekilde incelediğimde gayet yakışıklı,fazla pahalı gözükmeyen kıyafetleriyle tarz sahibi olduğunu fark ettim.

Ben çocuğa bakarken babam yanıma geldi. "Kızım, niye kalktın sen,dinlenmen gerekiyor."

"Baba, annem nerde?" dedim babamın sorusunu umursamadan.Gözlerini kaçıran babamın cevap vermesini beklerken,korktuğum şeyin olmaması için içimden dua ediyordum.

"Özüm, hadi gel canım odana gidelim."

Kolumdan tutmaya çalışırken izin vermedim. "Baba annem nerde?"

Sesim,ağlayacağımı haber verircesine çıkarken güçlü olmaya çalışıyordum.

"Canım ne olur hadi gel beni üzme."

"Ona birşey olmadı dimi? Bizi bırakıp Toprak'ın yanına gitmedi dimi?" akmak için direnen gözyaşlarımı tutamadım. Babamın da gözlerinin dolduğunu gördüğümde içimden dua etmeye devam ediyordum. "Ne olur gitmedi de,bizi bırakmadı gelecek şimdi de. Ne olur baba gitti deme." sorduğum sorulara cevap vermezken, hıçkırıklarla yere çömeldim.Toprak'tan sonra onu da kaybetmeye dayanamazdım ki ben.

Bağırışlarım tüm koridoru doldururken, babam bana sıkıca sarıldı.Ondan başka kimsem kalmamıştı.Sadece ikimiz vardık artık,babam ve ben.

Sanki tüm bu acıdan kurtulabilirmişim gibi bende sıkıca sarıldım.

Derin bir uykuya dalmak istedim.Bu hayattan uzaklaşacağım,çektiğim acıları bir daha yaşamayacağım bir uyku..

Hızla babamın kollarından ayrılıp ayağa kalktım.Son kez onu görmeliydim.

"Beni anneme götürün." dedim buz gibi çıkan sesimle. Daha demin kendini yerden yere atan kızın bir anda bu derece soğuk konuşmasına babam dahil herkes şaşırırken sesimi daha da yükselttim "Anneme götürün beni."

Babam hızla yanıma gelip "Kızım nolur yapma böyle. Hadi gel gidelim,daha kötü olacaksın." derken yüzüne baktım.Yıkılmış..

En zor zamanlarda bile güçlü olmayı,duygularını saklamayı başaran babam şu anda yıkılmış haliyle bana bakıyordu.

"Baba lütfen,onu son kez görmem lazım."

Titrek çıkan sesimi umursamadan,hiç konuşmayan doktora baktım.Onu görmek için herşeyi yapacaktım.

"Beni anneme götürün." dedim yine hıçkırıklar eşliğinde.Doktor,ilk önce babama baktıktan sonra kafasını salladı.

Hemşireyle birlikte yürümeye başladık.Biraz sonra yanımıza morg görevlisi olduğunu anladığım bir adam geldi.Onu öyle görmeye dayanabilir miyim,diye içimden geçirirken hemşirenin ve görevlinin durması üzerine geldiğimizi anladım.Bana acınası gözlerle baksalar da umursamadım.