KARA ELMAS - KARA SERİSİ I -FİNAL

18.BÖLÜM - HAYATIMIN KADINI

YÜREĞİMDEN ÖNCE GÜLÜŞLERİMDE SEVDAN PARLADI.

SÖZLERİMDEN ÖNCE GÖZLERİM AŞKINI HAYKIRDI...

BEN SANA HANGİ SIFATI SÖYLESEM AZ KALIR,

RUHUMSUN, GÜNEŞİMSİN HAYATIMIN KADINI...

Karahan sinirle koltukta oturmuş, karısının mutfaktaki halini izliyordu. O altı ay nasıl geçmişti bilmiyordu. Zordu çok zor. Şuan karşısında durduğuna hala inanamıyordu. O ilk anlarda yaşadığı korku ona bir ömür yeterdi. Bir daha onu kaybetmeye niyeti yoktu.

Onu aradığı her saniye kötü bir haber almaktan delicesine korktu. Önce tüm hastahanelere baktırdı. Karakolları tek tek arattı. Sonra terminallere. Sonra hava yollarına. Almanya'ya uçtuğunu öğrendiğinde delirmişti. Tüm adamlarını seferber etmişti. Şirketteki tüm dedektifleri. En son... Duraksadı. Kaşlarını çattı. Elmas'ı babasının dedektifi bulmuştu. Elmas'ın babası ile diğer şerefsizin davalarının bittiği hafta.

"Babam ve diğer it tutuklandı."

Elmas birden arkasını döndü. "Biliyorum."

Karahan alayla güldü. "Elbette biliyorsun."

"Baban hemen hemen her gün arıyor."

Karahan öfkeyle ayağa kalktı. "Ben senden bir haber kırıntısı bulmak için oradan oraya koşuşturup, can çekişirken o seninle her gün konuşuyor muydu?" diye gürledi.

"O benim hayatımı kurtardı Karahan. Onu suçlamaktan vazgeç! Baban olmasaydı, babam beni öldürecekti. Babamın adamlarını gördüm hastahanede. Yanlarına gittim. Eğer babama gitmezsem seni öldüreceklerini söylediler. Sırf seni rahat bıraksınlar diye, aradım onu. Geliyorum, dedim. Baban da konuşmaları duymuş. İzin vermedi. Beni korudu. Polisleri gönderdi adrese, beni de önce Almanya'ya sonra buraya yolladı."

"Dedektifler boşuna arıyorlardı seni. Dava bitince babam seni bulmam için onlara talimat verdi. Yani kısacası geri dönmen için babanın kesin olarak ceza almasını bekledi." Derin bir nefes aldı. Babası Elmas'ın hayatını garantilemeden dönmesini istememişti anlaşılan. Karısını düşünerek atmıştı adımlarını.

Elmas kaşlarını çattı. "Onu bilmiyorum."

Karahan öfkesini biraz kontrol etmeye başlamıştı.

"Yarın dönelim."

"Ben burada kalsam daha iyi."

"Senin için iyi olabilecek tek yer benim yanım. Neden zorlaştırıyorsun Elmas. Ne haldeyim görmüyor musun?" deyip, ellerini iki yana açtı.

"Ailen, annen..." sustu. "Haklı olarak bana tepkili Karahan. Nasıl geleyim?"

"Annem senin gittiğin günden beri çok üzgün. Eminim babam ona da söylememiştir planını."

Elmas boynunu ovaladı. "Bilmiyorum."

Karahan bir iki adım daha yaklaştı kadına. "Ama ben eminim," elini kızın yanağına koydu. "Artık normal bir aile olmak istiyorum seninle. Yanımda uyumanı, sana dokunmayı, çocuklarımızı büyütmeyi."

Elmas başını öne eğdi. Sesi fısıltı gibi çıkmıştı. "Bende istiyorum. Ama... Biz..."

Karahan onu kollarına alıp sardı. O sırada duyulan kapı sesi ile Karahan kaşlarını çattı. "Kim bu saatte?"

"Bu saat dediğin henüz yedi Karahan. Ayrıca Bora'dır."

Karahan'ın kaşları daha da çatıldı. "Bora mı? Bora kim lan? Bir Bora'mız eksikti..." dedi öfke ile. O da kızın peşinden gitti. "Bora kim dedim sana?"