kissing booth ¦ p.jimin ✔

021

dahyun's point of view

agad kong pinunasan ang mga luhang napatak sa aking mga mata habang nilalayo sa akin ang phone ko na kanina pang nagvi-vibrate.

"sayo parin pala ako babalik" i said habang nakatitig sa mga puno na nakapaligid at kumpol-kumpol. nandito ako sa may tuktok ng bundok kung saan puno ng trees na natatanaw dito sa taas habang nalubog ng araw.

hiking in a mountain was my escape to all the pain that i've been through. it makes me calm dahil sa taglay nitong ganda. i love the fact na napapawi lahat ng pagod mo sa pag akyat ng bundok dahil pagdating mo sa tuktok, mapapalitan ito ng saya dahil sa view. dito ako pumupunta kapag may problema ako. this mountain was my listener, i shout all my problems na walang naiistorbong tao.

"you're here again" someone said at agad akong napatalikod para tingnan siya, then agad akong kumunot ang noo.

"why are you fucking here? how did you fucking find me asshole" i said habang nakatingin sa tanawin.

"i know you more than you ever thought, dahyun" he said habang papalapit sa akin

"huwag kang lalapit sa akin" i said firmly.

"dahyun, talk to me." he said at lalong uminit ang dugo ko, agad akong tumayo at humarap sa kanya.

"why would i even talk to you pagkatapos mo kong saktan, ipahiya, tapunan ng isang bucket ng paint na halos hindi maalis alis, lagyan ng fake red stain ang skirt ko, sirain ang audio habang nakanta ako, takirin ako habang may pagkain, at gaguhin ako ng paulit ulit?" anger filled my words habang nakatingin ako ng diretso sa kanya.

"dahyun, i know you're hurt, i know kung ano ang pinagdaanan mo, alam ko kung paano ka nakasurvive. at ang tanga ko para gawin lahat ng iyon pero para sa ikabubuti mo yon" sabi niya at lalo na akong nagalit.

"alam mo? eh bakit hindi mo tinigil? because of you,  i have downgrade my own fucking self. i nearly ended my life. hindi mo alam kung ilang gabi ako umiyak ng umiyak at hindi na makatulog dahil sa nilalamon na ako ng lungkot dahil sa mga ginawa mo sa akin. at ngayon, nandito ka hinaharap ako? tangina, nang dahil sayo nagkakaganito ako!" i said habang lumalaglag na ang luha ko

"gusto kong saktan ka, gusto kong gawin lahat ng ginawa mo sa akin, gusto kong iparanas sayo ang mga pinagdaanan ko sa kamay mo! i want to hurt you so bad just to let you feel what is hell in the hands of other people! ni hindi ko nga alam kung bakit ginawa mo sa akin yun! fuck, tell me, bakit mo ba ginagawa ang lahat ng ito?" i said habang napaluhod na dahil hinang hina na ako

"dahyun, because i love you! i know hindi mo maiintindihan pero lahat ng ito ginagawa ko para protektahan ka!" he said at nagulat ako ng may pumapatak na luha na din sa kanyang mga mata.

"alam ko kung paano ka nagtatago sa locker room para umiyak dahil napahiya ka, alam ko kung gaano kadaming hoodie ang binibili mo sa mall just to hide yourself. alam ko kung saan ka napunta pag pagod ka na, at alam kong dito yun. i care, dahyun. hindi mo lang alam kasi i broke you, i hurt you, i made your life miserable" he said while crying

"if you want to hurt me, then go" jimin said while looking down, but i can see his tears from falling.

"y-yun na n-nga ng hindi ko magawa" i said whil looking down also

"kasi kahit anong gusto kong gawin sayo na pagpapahirap, my heart stopped me from doing it. i want to hurt you, but because of you i feel so loved also. you're the one who makes my heart flutter kahit hindi ko alam kung laro ba yon or tunay lang yun. sa pag-alaga mo sakin habang may sakit ako, sa pang-aasar mo sa akin tuwing nagprapractice tayo, and the sudden hug and kiss you did, i never thought na bigla bigla akong mahuhulog dahil lang doon at hindi ko magagawa ang gusto kong gawin sayo." i said at naramdaman ko ang pagtingin niya sa akin, he cupped my face using his hands softly at pinahid niya ang mga luha ko.

"i never thought na ganito akong kaurupok, na pinaglalaruan lang pala ang feelings ko, hindi ko pa nararamdaman" i said at inalis ang kanyang kamay sa mukha ko.

"dahyun, hindi kita pinaglalaruan. i'm serious. lahat ng sinasabi ko sayo sa messages at ang mga pagpaaramdam ko sayo, totoo yon" he held my hands while looking at me.

"i love you and you love me, isn't it a good reason para kalimutan na ang lahat? no matter how much pain i have cause on you?" he asked me while caressing my hand.

at this moment, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. hindi ko alam  kung itutuloy ko ba ang gagawin ko or i'll choose this dumb love that is controlling me.

"will you still choose me, dahyun?" he asked while smiling despite of the tears that is falling from his eyes.

"will you not hurt me again, jimin?" i asked while hesitating.

"i'll never hurt you again." sabi ni jimin.

"then, you know my answer" i said at agad niya akong niyakap, i hugged him back.

i never thought love can bring this such ease and comfort that i really wanted to feel a long time ago.