Skyler Academy

Chapter 1

Cosette Yaslee's POV

"Huwag mo akong susundan!" Malakas na sigaw ng mama ko nang buksan niya ang pintuan ng bahay. "I told you to let go of me!"

I felt a strong crack in my back when she forcibly pulled her hand away from mine, napaupo ako sa sahig sa lakas ng pagkakahawi niya saakin but I quickly stood up. Alam ko na kapag hinayaan ko siyang umalis baka matagal nanaman bago siya bumalik, or maybe she'd decide not to return at all. Nangyari na rin ito noon. My one and only sibling is also missing.

Hindi ko alam kung ano bang misteryo ang meron sa pamilya na 'to. Pero may mali talaga, especially sa mama ko. Ewan ko. It's so weird lang. Kapag nakikita niya ang kabilugan ng buwan para siyang mababaliw.

"Excuse me, kuya. Have you seen a woman with dark, slightly curly, long hair?" isang lalaking may kulot at blonde na buhok ang kinalabit ko sa tapat ng convenience store. He turned to me, furrowing his brow. Naistorbo yata sa pagkain niya ng ice cream.

"Don't call me 'kuya,' you aren't my sibling. Shoo." sabay senyas niya na umalis ako. Ni hindi manlang ako nilingon!

Sungit!

Umalis nalang ako.

"He's good-looking but so grumpy. What does he want me to call him? Baby??" I murmured, rolling my eyes. Makidlatan sana siya.

Nang papadilim na ay tsaka ako nagdesisyon maglakad pauwi sa bahay namin, na malayo sa mga kabahayan.

Saan naman kaya nagpunta ang Mama ko?

Ilang minuto lang ang lumipas. MADILIM NA.

Kanina pa din ako naglalakad and it seems like I keep going back to where I started. Napaglalaruan yata ako. Wala pa naman akong dalang flashlight.

Napaka tahimik at tanging huni lang ng mga ibon ang maririnig mo sa kagubatan, mahihinang kaluskos, at ang yapak ng naglalakad.

"Whoa... Lamig!" I hugged myself nang bigla nang umihip ng malakas ang hangin. Lumakas ng lumakas 'yon maging ang huni ng ibon.

I slowly looked up at muntik na akong mahimatay. I SAW A SMILING WOMAN FLOATING IN THE AIR, AND SHE WAS LOOKING AT ME!

Manananggal?!

Baliw...

May paa.

Mas lalo pa akong nagulat nang makita ko ang kalangitan. Iba ang kulay ng langit, parang auroras ang dating. At yung buwan... D-dalawa yung buwan!

Baka sun yung isa?!

You witch, walang liwanag para maging araw!

Naibalik ko ang paningin ko sa bahay para sana kumaripas ng takbo.

Pero....

NASAAN NA ANG BAHAY?

"Ano 'to?" May malaking gate sa harap ko! At tanaw na tanaw ko ang building nito sa sobrang laki! Nagliliwanag ito sa dilim at rinig na rinig ang napakaingay na mga tao sa loob.

Nasaan ako?

"Welcome." someone spoke. "Sa baba." at napatingin naman ako sa baba. "A warm welcome to the princess who was lost 15 years ago."

"Haa!" napasinghap ako at napaatras sa gulat. "Halimaw!" mukha siyang tao pero maliit, hindi siya mukhang pandak, pero maliit talaga siya! At hanggang tuhod ko lang siya!

"She's a dwarf."

Kalma, Cosette. Halusinasyon mo lang sila. Nababaliw ka na rin kagaya ng Mama mo.