မိုးေသာက္ခ်ိန္

《 ၁ 》

လဆုတ္ရယ္၊ လဆန္းရယ္ေတာ့ မသိ။ လျခမ္းေကြးကေလးက အနက္ေရာင္ ေကာင္းကင္ယံကို ေငြေရာင္ ခ်ိတ္ေကြးငယ္က ထိုးေဖာက္ခ်ိတ္ဆြဲေနသည့္ပမာ။ သူ႔အလင္းက ေမွာင္မိုက္ေနေသာ အက်ဥ္းခန္းကေလးတြင္း ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ေနခဲ့သည္။ ဖ်င္ၾကမ္းဝတ္စံုဝတ္ဆင္ထားသူတစ္ဦးကေတာ့ အက်ဥ္းခန္းေလး၏ ေထာင့္တစ္ေနရာ၌ ေကြးေကြးကေလး ထိုင္ေနေလသည္။ စူးစိုက္မႈမရွိ ေငးငိုင္ေနေသာ သူ႔အၾကည့္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ေငြေရာင္အလင္းကြက္ေပၚ၌ က်ေရာက္ေနသည္။ အျပင္ဘက္မွာ ေလျပည္ေသြးေနဟန္တူရဲ႕။ ပန္းႏုေရာင္ပြင့္လႊာခ်ပ္ေတြက ေႂကြလြင့္ကာ ဝင္လာသည္။ ေတာအုပ္လယ္က ေအးတိေအးစက္ အက်ဥ္းေထာင္ကေလးကေတာ့ တစ္မ်ိဳးတမည္ လွေနေပေလာက္သည္။

အျပင္မွာ. . . ေႏြဦးေရာက္ေနၿပီလား. . .

သူ႔ေငးေငးငိုင္ငိုင္အၾကည့္က တျဖည္းျဖည္းလႊဲလာၿပီး အေပၚဘက္ဆီက အမိုးေပါက္ထံေရာက္လာသည္။ ထိုအေပါက္ကို ကာရံထားေသာ သံကူကြက္တို႔က ညေကာင္းကင္ယံမွ လေရာင္တခ်ိဳ႕ကို ရံတားထားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ရုတ္တရက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မက်ိဳးမေပါက္ တည္ရွိေနခဲ့ေသာ ဆိတ္ၿငိမ္မႈကို စစ္ဖိနပ္သံမ်ားက ခ်ိဳးေဖာက္လိုက္ၾကေလသည္။ သူ႔လက္မလံုးပတ္ခန္႔ရွိေသာ သံတိုင္မ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ သံတံခါးႀကီး ျဖည္းညင္းစြာ ပြင့္လာသည္။ သူ႔မဟူရာမ်က္ဝန္းတို႔မွာ လေရာင္ရိပ္ထင္လာေတာ့သည္။

ထ်န္းေရွာင္ သံတံခါးဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ကာ ျဖည္းညင္းစြာ ထရပ္လိုက္မိသည္။ တံခါးပြင့္လာတယ္. . . ? သူတို႔ ငါ့ကို လႊတ္ေပးေတာ့မွာလား. . . သူ တံခါးဝနားဆီ ေျခလွမ္းယိုင္နဲ႔နဲ႔ႏွင့္ တိုးသြားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကိုသာ ေထာင္အတြင္း မညာမတာ ပစ္သြင္းလိုက္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ထိုို႔ေနာက္ေတာ့ သံတံခါးကို သနားစာနာမႈ မရွိ ပိတ္သြားၾကျပန္သည္။ အျပင္ဘက္ဆီမွ ေျခသံမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိုးလ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။

ထ်န္းေရွာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္ မိန္းကေလးကို ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ ရင္အစံုက နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္လႈပ္ရွားေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း သူမ အသက္ရွိေသးမွန္း သူ သိလိုက္သည္။